Goedkoop = Duur

Hallo lieve kijkbuiskinderen,

Allereerst willen we onze nieuwe lezer verwelkomen. Hoewel, ze zal nog even voorgelezen moeten worden, maar we zijn erg blij dat ons nichtje Evi is geboren en we komen snel thuis om je te knuffelen. Gefeliciteerd Luuc & Noortje!

Aan het eind van ons vorige verhaal gingen we per bootje vanuit Cambodja de grens over naar Vietnam. Dit was de makkelijkste grensovergang die wij hebben meegemaakt dit jaar. Vervolgens werden we in een ander comfortabel bootje gezet en ging de boottrip verder Vietnam in.
We verlaten de grote brede rivier en gaan de Mekong in via kleine kanaaltjes. Het lijkt opeens alsof we rechtstreeks een filmdecor invaren. Overal zien we rijstehoedjes op hoofden van vrouwen en kinderen. De mannen zijn langs de kant aan het vissen en buffels koelen af in het water naast ons bootje. Ook liggen overal kleine vissersbootjes en zien we vrouwen de was doen in de rivier. Het is echt adembenemend mooi om zo Vietnam binnen te varen.
Uiteindelijk na 3 uur door de kanaaltjes te hebben gevaren komen we aan bij een dorpje genaamd Chau Doc. Hier lopen we rechtstreeks een markt in met overal kippen, kuikens, hondjes en katjes om ons heen. We worden naar een bureautje geleid en daar pakken we een minibusje naar Can Tho. We maken meteen kennis met het verkeer in Vietnam. Die bestaat voornamelijk uit scooters en brommers. De rit met het minibusje was een versverschrikking. Een minibusje is mini en geschikt voor maximaal 11 mensen, maar wij hadden er 17 inzitten. Ook dacht de chauffeur dat hij een racecoureur was, dus hij wilde per se iedereen inhalen. Wij hebben vaak gedacht dat we het niet zouden overleven, maar gelukkig zijn we er nog steeds J.

Eenmaal in Can Tho vinden we een prima hotel en spreken we met een vissersvrouwtje af dat we de volgende dag met haar naar de Floating Market gaan. ’s Ochtends worden we opgehaald en in een klein bootje gezet met een man en vrouw die geen woord Engels spreken. Ze zijn verder wel heel aardig en dan gaan we weer een rivier op. Na ongeveer een uurtje varen zien we opeens allemaal boten langs elkaar drijven en voordat we het weten heeft Hugo al een koffie in zijn handen. Tot zijn verbazing is dit de lekkerste koffie die hij ooit gedronken heeft (lang leve Vietnamese koffie). Dan zien we dat overal om ons heen handel wordt gedreven. Mensen gooien met groente en fruit van boot naar boot. Op de vlaggenmast zie je het product vastgebonden zitten dat ze verkopen of ruilen en zo weet je waar je heen moet varen. Wij kopen nog even een heerlijke verse ananas op een stokje en varen dan weg van de drijvende markt. We gaan een zijkanaaltje in en dan wordt het opeens heel rustig. Af en toe een huisje en een kindje die in het water speelt. Heel erg relaxt en erg mooi allemaal. Al de tijd dat wij in de boot zitten heeft het vrouwtje met bamboe zitten knutselen en nu is het klaar. Ze geeft Angelle een prachtig boeket bloemen gemaakt van bamboescheuten, vervolgens ook nog een ring, een ketting, oorbellen en een kunstwerk van sprinkhanen. Allemaal gemaakt van bamboescheuten. (geen idee hoe ze dat doet en al helemaal niet zo enorm snel, jammer dat we het niet mee kunnen nemen). We stappen ook nog even uit het bootje om een noedelfabriekje te bekijken. Erg leuk om te zien hoe alles hier met de hand wordt gemaakt. Dan gaan we weer terug (ook Hugo roeit nog een stukje) en de volgende dag rijden we naar Ho Chi Minh city, oftewel het voormalige Saigon.

Eenmaal in Saigon aangekomen geloven we onze eigen ogen niet. Het is gedaan met de rust. We zien duizenden scooters om ons heen. Links, rechts, achter ons, voor ons, op de stoep echt overal scooters!! We durven in het begin niet zomaar over te steken, want stoplichten zijn zeer schaars en zebrapaden slaan hier nergens op. Het lijkt eerder of ze harder gaan rijden als ze op een zebrapad af rijden. Maar blijkbaar moet je als voetganger gewoon gaan! Na 3 stappen worden we al omringd door honderden brommende scootertjes en we moeten nog 15 meter naar de overkant. Toch maar doorlopen en na wat een eeuwigheid lijkt te duren komen we dan toch bij de overkant aan. Vanaf nu is dit de manier van oversteken in heel Vietnam!
Saigon is niet echt een stad om lang te verblijven, maar er zijn twee dingen die we willen zien, namelijk; de Cu Chi tunnels en het oorlogsmuseum. We zijn eerst naar het oorlogsmuseum gegaan en daar hebben we onze ogen uitgekeken. Tijdens de Vietnam oorlog heeft Amerika veel gifbommen gebruikt. Dit gif wordt ook wel Agent Orange genoemd en heeft verschrikkelijke uitwerkingen op mensen die ermee in contact komen. Zelfs generaties erna worden kinderen nog steeds zwaar verminkt geboren. De foto’s die we in het museum zagen zijn erg heftig en dat Amerika dit ooit heeft durven te gebruiken is onbegrijpelijk.
Het museum is enorm interessant omdat we hiervoor eigenlijk niet veel van deze oorlog wisten. Het is een heel groot museum vol met verhalen, foto’s, wapens en zelfs helikopters, tanks, vliegtuigen en een nagebouwd martelkamp.

De dag erna zijn we naar de Cu Chi tunnels geweest. Deze tunnels zijn hier gegraven tijdens de oorlog zodat de Vietnamesen ondergronds zichzelf konden verplaatsten of hier zelfs konden wonen. De tunnels zijn super smal en als dikke westerling onmogelijk doorheen te komen. Maar ze hebben een stuk tunnel van z’n 100 meter iets vergroot zodat we er toch doorheen kunnen en een idee krijgen hoe het toentertijd moet zijn geweest. Wij moeten bekennen dat het absoluut geen pretje was om die lullige 100 meter door die tunnel heen te kruipen, laat staan dat je dat kilometers moet volhouden. Verder was het toertje nogal een trotse vertoning van Vietnamese zijde.Ze zijn heel trots dat ze de Amerikanen toentertijd hebben verslagen. Dat blijkt wel uit de 30 minuten durende film die we moesten bekijken. Ook kregen we de kans om met een wapen uit de oorlog te schieten. We vonden het niet echt toepasselijk om dat hier te doen, maar Hugo wist ook dat er waarschijnlijk nooit meer een nieuwe kans zich zou voordoen. Daarom toch maar 10 kogels gekocht en even met een M30 machinegeweer geschoten. Tjonge wat een herrie en wat een power zit er achter z’n wapen. Naast ons werd er door een ander Nederlands stel met een M1 geschoten en aan de andere zijde stond iemand los te gaan met een AK47. Ook weer meegemaakt.
Eenmaal terug in Saigon boeken we onze volgende bustocht naar Mui Ne voor wat zon, strand en zee.

De volgende dag worden we opgepikt door de bus. Zodra we instappen zien we dat dit niet de bus is die we normaal gewend zijn. Het is een slaapbus met alleen maar ligstoelen. We ploffen neer en zo worden we in deze gekke maar best comfortabele bus 5 uur later in Mui Ne afgezet. We vinden al snel een spotgoedkoop hotel aan het strand met een grote kamer. Als we naar het strand lopen zien we overal in het water Kitesurfers. Blijkbaar is dit het kitesurfers walhalla. Hugo staat te popelen om een lesje te nemen, maar helaas is het toch een beetje te prijzig voor ons. Dan maar wat zonnen en dan heerlijk goedkoop uit eten. We ontspannen een paar dagen aan zee en vinden ook nog een midgetgolfbaan waar je heerlijk kunt steengrillen. Wij maken hier graag gebruik van J. Dan boeken we ook nog een enorm goedkoop dagtoertje naar de grote duinen van Mui Ne. (Misschien beginnen jullie de titel van het verhaal al te begrijpen ;)) en de volgende dag pakken we een bus naar de highlands van Vietnam.

We komen aan in Dalat. Een bergstadje met een aangenaam klimaat. (Sinds we in Vietnam zijn aangekomen is het elke dag minstens 35 graden geweest). Ook hier is alles weer enorm goedkoop. Uit eten voor 2,5 dollar p.p. Mooie hotelkamer voor 8 dollar per nacht en weer een dagtoertje voor 12 dollar. De dagtoer vond plaats achterop bij een easyrider. Easyriders zijn hier heel bekend en brengen je overal heen op hun scooter. Alleen was onze easyrider geen echte easyrider, maar gewoon een mannetje die een scooter heeft en je naar dezelfde plekken brengt, dus ook prima! Dus wij allebei achterop bij een verschillende nep easyrider en gassen maar. Het toertje brengt ons langs de ‘Crazy House’, dit is een soort Efteling huisje gemaakt door een Vietnamese architect. Daarna gingen we naar een tempelcomplex wat volstond met mooie bonsaiboompjes. Daarna naar een waterval met vervelende Russen en toen lekker origineel Noedels eten bij een wegrestaurantje met plastic stoelen en tafels. Dus ook weer spotgoedkoop en erg lekker. Toen reden we naar een prachtige Pagode in een klein bergdorpje. Hier waren vrijwel geen toeristen meer te vinden, dus dat was wel fijn. Het waren eigenlijk twee pagodes en de ene wordt gebruikt voor bidden met meerdere mensen tegelijk en de andere bestaat uit kleine kamertjes op meerdere verdiepingen. Deze kamertjes hebben alleen een buddha en daar kun je in alle rust bidden. Sommige mensen doen dit op elke verdieping een keer (6 verd.).
In deze pagode hing tevens een enorme bel die vol zat met post it’s (papiertjes) waar wensen op staan geschreven. Wij wilden dat ook wel doen en dus schreven we een papiertje vol met wensen voor onze familie en vrienden. Daarna staken we een wierook stokje aan en wilden we de trap af gaan naar buiten toe, maar een oud vrouwtje dat in een hoekje zat riep ons terug en wees naar de enorme boomstam die daar hing om tegen de bel aan te duwen. Volgens haar moesten we de gigantische bel 3 keer laten luiden om onze wensen te laten uitkomen. Toen ze dit zei kwam Hugo’s geheime wens al uit, want dat was om die bel een keer te mogen luiden. Dus wij trekken die boomstam naar achteren duwen hem met al onze kracht tegen de bel en jawel, een oorverdovende gong luid door het dorpje. Daarna nog twee keer en toen werd het pas echt freaky. De duizenden post it’s begonnen plotseling te wapperen omdat er een enorme windvlaag binnen was gekomen. Waar die windvlaag vandaan moest komen weet geen mens, maar het maakte alles nog specialer. Hopelijk komen alle wensen nu dus echt uit! Na de Pagodes hebben we nog even van het mooie landschap genoten en toen werden we nog naar een enorme buddha gebracht en als afsluiter naar een zijde atelier. Hier maken ze schilderijen van zijde. Het ziet er bijna mooier uit dan wanneer het geschilderd is. ’s Avonds hebben we weer heerlijk goedkoop gegeten en de volgende dag zijn we naar Nha Trang gegaan.

Nha Trang is een strandvakantie plek en als we aankomen is het alweer lekker heet. We zoeken een hotel en worden tijdens onze wandeltocht continu door dezelfde vent op een scooter gestalkt. Hij wil maar dat we met hem meegaan naar zijn hotel. Op zich is de prijs erg goed, maar omdat hij zo irritant is besluiten we hem af te schudden. Dan komen we uiteindelijk uit bij een hotel waar niemand Engels spreekt. We proberen te onderhandelen voor een kamer. De kamer kostte in eerste instantie 400.000 Dong voor 2 nachten (20 dollar). Hugo probeerde dit terug te brengen naar 350.000, maar daar wilde het vrouwtje niks van weten. Zij wilde dan minstens 300.000 hebben…..? Wij nie snappen nie! Maar prima! :D
Uiteindelijk vinden we ook nog een heel leuk toertje voor de volgende dag (ook hiervoor variëren de prijzen enorm) en voor nog geen 5 dollar p.p. gaan we de hele dag mee in een bootje langs vier verschillende eilanden. Bij het eerste eiland hebben we gesnorkeld en het koraal hier was erg mooi. Wij vonden de vissen een beetje tegenvallen, maar de anderen waren er erg enthousiast over. (we zijn tegenwoordig echt verwend als het om de onderwaterwereld gaat haha..)
Daarna gingen we naar een ander eiland waar we nooit een voet op het eiland hebben gezet. We kregen namelijk een heerlijke lunch met veel vis op de boot geserveerd, daarna moesten we 30 minuten naar knoerharde muziek luisteren van onze gids en zijn 3 koppige band en vervolgens kwam er een mannetje aanzwemmen in een reddingsband. Dit moest een floating bar voorstellen, dus we moesten allemaal het water in. De drank was gratis bij het minibarretje en aangezien er bijna alleen maar chinezen aan boord waren (die zwemmen niet) hadden we alle drank voor onszelf! Lekker aangeschoten varen nog naar een ander strand waar we een beetje geluierd hebben en toen gingen we nog naar een vierde eiland met een aquarium. Dit aquarium kostte geld en was erg klein, dus die hebben we geskipt. Daarna werden we weer netjes voor het hotel afgezet en hadden we weer een heerlijke dagje achter de rug.
De volgende dag liggen we de hele dag aan een zwembad bij het strand en om zeven uur worden we opgehaald door de bus die ons naar de volgende bestemming gaat brengen. We gaan naar Hoi An, het kleding en schoenen walhalla!

De rit naar Hoi An zou 11 uur moeten duren, maar zoals we allang gezien hebben zijn de weggebruikers in Vietnam lichtelijk gestoord. En daarom staan we al na 2 uur rijden vast in de heuvels. Het is 21:00, donker en we kunnen nergens anders heen. We weten niet wat de opstopping heeft veroorzaakt en we wachten maar af hoe lang deze file gaat duren. Omdat er op de tegenliggende weghelft ook niks komt beginnen allerlei auto’s en bussen op die weghelft ons voorbij te rijden en daardoor blokkeren ze dus de weg voor de tegenliggers (zucht). We wachten en we wachten en we wachten.. Uiteindelijk is het 06:00 ’s ochtends als we horen dat de file opgelost is. 9 uur later!!!!!!!! Maar dankzij alle aso’s die hun bussen en auto’s op de andere weghelft hebben staan kan niemand ergens heen, dus uiteindelijk rijden we om 07:00 uur pas weer verder (we hadden toen al in Hoi An moeten zijn).
Het bleek dat er een vrachtwagen dwars op de weg stond. En het moest 9 uur duren om dat ding weer recht op de weg te krijgen!?! Verder was de rit wel prachtig! Rechts de zee en links de highlands met rijstvelden en overal kleine dorpjes met typische Vietnamese mensen.
Om 17:00 uur komen we dan in Hoi An aan en gaan we op zoek naar een hotel. We vinden er een van 14 dollar met ontbijt, maar we willen het goedkoper. Na een uur rondgelopen te hebben komen we erachter dat die eerste toch echt de goedkoopste was, maar we weten niet meer waar we dit hotel kunnen vinden. Dan komen we een oud vrouwtje tegen, genaamd Miss Ahn. Zij doet de was voor een kleine vergoeding en wordt meteen Angelle’s beste vriendin. Ook is er een mannetje aanwezig op een scooter en hij bied ons een ritje aan op zijn scooter. Als we vragen wat dat moet kosten zegt hij dat die dit gratis doet. Nou vooruit dan maar, dus Hugo achterop en zoeken naar het eerste hotel terwijl Angelle achterblijft met miss Ahn. Na vele straatjes door te hebben gereden vind hij dan eindelijk het hotel en ‘Son’, de man op de scooter, gaat Angelle ophalen bij miss Ahn. Nog voordat we de tijd krijgen om Son iets te geven is hij alweer weg. Wat aardig van hem om ons zomaar rond te rijden.
We checken in en genieten de volgende ochtend van een heerlijk ontbijt met broodjes gezond en bananenshakes. Als we daarna weer terug naar het hotel lopen zien we Son weer en hij verteld ons over de tailorshop van zijn vrouw. Hier komt de aap uit de mouw denken wij. Maar hij dringt helemaal niet aan en later gaan we toch zelf even kijken. Voordat we het weten laat Hugo een vest maken voor bij zijn pak, een op maat gemaakte winterjas en 2 paar op maat gemaakte schoenen. Angelle maakt meteen een jurkje en haar trouwschoentjes. We praten wat met de vrouw van Son en zij nodigt ons uit om ’s avonds bij haar familie thuis te komen eten. Dit lijkt ons wel wat en we gaan dankbaar op het aanbod in. We fietsen die dag nog wat door Hoi An en ontdekken dat Hoi An echt een heel leuk, gezellig en romantisch stadje is. Overal hangen lampionnetjes, zijn kleine kledingwinketjes, en leuke oude straatjes. Ook loopt er een rivier door de stad waar ’s avonds allerlei beelden verlicht in ronddrijven. Kortom een sfeervol stadje. Maar we gaan niet uit eten want we hebben een familiediner bij Son en Binh.
We worden opgehaald met de scooter en belanden in een heel armoedig huisje met 2 kinderen, 1 baby, opa, oma en Son en Binh. We voelen ons een beetje ongemakkelijk omdat bijna niemand Engels kan, maar gelukkig is iedereen heel aardig. We eten loempiaatjes met hele garnalen erin (pootjes en hoofdjes met ogen er nog aan) Ook krijgen we rijstesoep en Hugo drinkt biertjes met Son. Ze vertellen ons een beetje over hun leven en het is allang duidelijk dat ze het niet breed hebben. Na het eten willen we ze wat geld geven voor de biertjes en het eten, maar daar willen ze echt niets van weten. Wel worden we nog uitgenodigd om de volgende dag met Son en Binh mee te gaan naar My Son. Wij weten niet wat het is, maar blijkbaar gaan er veel toertjes heen, dus het moet wel interessant zijn. Natuurlijk willen we ook niet onbeleefd zijn :P en zeggen daarom meteen JA!!
De volgende morgen na het heerlijk in de prijs inbegrepen ontbijt worden we weer netjes opgepikt door Binh en Son. Achterop de scooter rijden we ongeveer 1,5 uur door dorpjes en heuvelachtig landschap. Dan komen we eindelijk aan bij My Son. Het zijn ruines van een hele oude stad die hier vroeger in de heuvels is gebouwd door de Vietnamezen. Helaas is er bijna niets meer helemaal intact. Dit komt door de bombardementen van de Amerikanen. Toch is het nog steeds prachtig. Het staat ook niet voor niks op de werelderfgoed lijst. We lopen wat rond en ondertussen maakt Hugo nog even vrienden met nog een andere Vietnamees. Hij weet bijzonder veel over Nederland en hij hoopt er over een paar jaar heen te kunnen. Waarschijnlijk gaat hij eerst een tijdje in Duitsland wonen (blijf dan in Vietnam :p).
We worden nog even getrakteerd op een lunch, ook al stonden wij erop om dit te betalen.. en dan rijden we weer terug naar Hoi An. Onderweg zien we overal op straat rijst, rode peper, maïs en pinda’s liggen te drogen. Hele straten zijn bedekt en elke stukje ruimte in de voortuin wordt benut om wat van deze specerijen te kunnen laten drogen. Het ziet er bijzonder uit, maar erg kleurrijk.
Eenmaal in Hoi An gaan we even langs de winkel voor het aanpassen van onze kleding. De kleding voor Hugo is al zo goed als perfect, alleen mist zijn winterjas nog een rits. Angelle haar jurkje valt een beetje tegen omdat ze niet zo goed geluisterd hadden. Ze had duidelijk wat eigen wensen en daar was geen rekening mee gehouden, dus mocht de jurk weer terug naar het atelier. Ook kwam het vrouwtje van de schoenen langs en Angelle was meteen helemaal in haar nopjes met de trouwschoentjes. Hugo iets minder, omdat er in zijn nette (trouwschoenen) gaatjes voorin de punt waren geprikt. Dit moest iets typisch Italiaans zijn..
Nouja het zal wel, maar ze moesten wel iets kleiner en smaller gemaakt worden. De sneakers die Hugo heeft laten maken zijn wel perfect gelukt. Doordat we zo blij zijn met de schoenen en omdat het zo goedkoop is besluiten we ieder nog een paar van dezelfde schoenen te laten maken alleen dan in een andere kleur. (goedkoop wordt al steeds duurder ;)).
Na een lekker diner met z’n tweetjes gaan we slapen en de volgende dag staan we alweer vroeg op. We brengen deze dag door op het prachtige stand van Hoi An. De locale bevolking heeft 2 dagen vrij en ze zijn ook allemaal naar het strand gekomen. Het is grappig om te zien dat er geen een Vietnamees is die in een zwembroek of bikini rondloopt. Ze willen (net zoals de Chinezen) een witte huid hebben. Daarom doen ze niet aan zonnen en liggen ze allemaal met winterkleren in de schaduw op het strand. Wij snappen hier helemaal niks van, vooral omdat het boven de 35 graden is. Van de andere kant, zij vinden ons raar. Overal liggen namelijk verbrande of gebruinde westerse mensen in de zon te bakken.
Als we weer terug zijn in het hotel horen we dat Son en Binh gebeld hebben. Als we ze terug bellen blijkt dat moeders alweer voor ons gekookt heeft. Wat zijn het toch lieve mensen. We worden weer opgehaald met de scooter en brengen een gezellige avond met de familie door. Omdat ze geen geld aannemen (maar wel al veel kosten hebben gemaakt voor ons) geven we ze af en toe wat cadeautjes. Het eten was weer heerlijk! We vertellen ze dat we de volgende avond graag een kookcursus willen gaan doen. Dit kan namelijk overal in Hoi An en is erg goedkoop. Maar daar wil Binh niks van horen. We moeten maar gewoon opschrijven wat we willen leren koken en zij gaat dan wel naar de markt om het te kopen. Dan komen we ’s avonds maar weer langs en dan gaat moeders het ons wel leren. Dit lijkt ons nog veel leuker en als we haar wat geld willen geven voor de boodschappen worden ze weer boos. Hoe kunnen zulke arme mensen toch zo vrijgevig zijn? Daar staan wij elke dag weer van te kijken, maar we beginnen ons daardoor ook steeds slechter te voelen. We besluiten dan ook om de volgende dag een fotolijstje te kopen en we drukken drie mooie foto’s van de My Son dag af op fotopapier. Ook kopen we nog wat voor de baby en de kinderen. Daarna weer naar de kledingshop en gelukkig zijn Angelle’s wensen nu wel vervuld. De jurk is alleen nog wat te strak, dus nog een keer terug naar het atelier. Angelle heeft ook met een vriendin gemaild over de jurkjes hier en die was erg enthousiast, dus nu mogen ze nog een jurkje maken voor Angelle’s vriendin Henriette. (hoewel dat geen simpel jurkje is..)
Ook zien de twee paar nieuwe schoenen er prachtig uit dus het gaat de goede kant op.
Verder kopen we nog een koffer vol souvenirs, want ook dat is hier weer spotgoedkoop. (wij hebben echt een zwak voor Aziatische souvenirs haha..) en we kopen 2 kleine koffertjes om al het spul mee te slepen. Gelukkig is het nog maar 5,5 week ;).
Nog even snel naar het strand en dan worden we alweer opgepikt door Son en krijgen wij onze eerste echte Vietnamese kookles. Helaas is het Engels nogal gebrekkig en weten we dus niet precies wat alles nou is, maar het ziet er heerlijk uit. We leren loempiaatjes maken, vis met citroenbladeren en knoflook in bananenblad te roosteren op de barbecue en varkensvlees in een stoofpotje. We zijn al bijna echte koks.
Na een heerlijk maaltje geven we de kado’s en laten we dit keer wat geld achter, ook al wil Son hier niks van weten. Ze brengen ons nog even naar de lokale tempel waar we de grote buddha te zien krijgen. Als we vervolgens terug lopen zien we Son’s vader in de kamer van een echte monnik zitten. De monnik nodigt ons uit voor een kopje thee en een verschrikkelijk vies koekje. Hij blijft maar dingen geven. Water, thee en koekjes. Nu snappen we meteen waar Son en Binh het van hebben. Na deze bijzondere ervaring gaan we weer terug naar het hotel en dan breekt onze laatste dag alweer aan. Angelle gaat weer terug naar de kledingshop en komt er al snel achter dat er helemaal niks klopt van het jurkje van Jet. Dus ze gaat uiteindelijk maar mee naar de tailor zelf om het daar nog eens haarfijn uit te leggen. Uiteindelijk is ze om 11 uur weer terug, drinken we nog een drankje met Son en Binh en dan is het afscheid aangebroken. Als we eenmaal in de bus zitten naar onze volgende bestemming praten we nog even na over deze lieve, gulle mensen en we zullen ooit nog eens voor ze terug komen naar Hoi An (en misschien ook voor nog wat op maat gemaakt kleertjes haha..)

Na 4 uurtjes rijden komen we in Hue aan. Dit is een klein vissersdorpje wat bekend staat om haar keizerlijke graftombes. Wij willen echter gewoon een beetje ontspannen hier en doen dat door naar een spa te gaan. We krijgen een hot stone massage van een uur en in de sauna en het stoombad kunnen we zo lang verblijven als we maar willen. (en dat voor 8 euro) Helaas dat de jacuzzi het niet doet, want daar hadden we eigenlijk ook wel zin in. De volgende dag gaan we om 17:30 alweer verder naar onze laatste bestemming van Vietnam, maar voor het zover is huren we eerst nog even een scootertje en wagen we ons leven in het gevaarlijke verkeer van Vietnam. We willen zelf naar de graftombes toe, maar weten al vrij snel niet precies hoe daar te komen. Dan komt er een vrouwtje op de scooter langs en die vind het maar wat leuk dat ze ons op sleeptouw kan nemen. Eenmaal de graftombe te hebben gezien staat ze nog steeds op ons te wachten en nodigt ze ons uit om mee naar haar huis te gaan voor een kopje thee. Wij zijn nog steeds enthousiast van de ontmoeting met Binh & Son, dus we besluiten met haar mee te rijden. Ze woont heel armoedig in een klein huisje met haar man en 2 kinderen. Ze verteld ons dat de studie van de kinderen zo duur is en dan komt het hoor… precies wat wij altijd van Son & Binh hadden verwacht, maar nooit gebeurde. Ze wilde geld hebben. We vonden het wel een beetje zielig voor haar en natuurlijk had ze net thee en een hele ananas voor ons klaargezet, dus Hugo geeft haar 70.000 Dong (z’n 3,5 dollar). Hier neemt ze echter geen genoegen mee en vraagt meteen om meer, bijvoorbeeld 100.000. Beetje jammer dit, maargoed die extra euro kan er ook nog wel bij en dan beloofd ze ons naar een speciale (gratis) tombe te brengen. Als we daar aankomen gaat ze er zelf meteen vandoor en staan wij voor een of ander bouwval. Wij drinken er even een drankje en tot onze verassing gebeurd er hier van alles. Drie koppels komen langs om professionele trouwfoto’s te laten maken. (in witten jurken en in originele Vietnamese kledij) ook zijn er kinderen die een soort smerige krekels uit de bomen vangen om later op te gaan eten en de beveiligingmannen (wat ze beveiligen weet geen mens) vinden Angelle erg interessant.
Eenmaal terug pakken we onze spullen en beginnen aan een 12 uur durende busreis naar Hanoi.

Hanoi is meteen een drukke bedoening, maar gelukkig hadden we wat bij het vorige hotel geregeld en worden we opgewacht door een mannetje en gratis naar het hotel in de stad gebracht. Hier blijven we een nachtje en we regelen meteen een 2 daags tripje naar Halong Bay en de bustickets die ons naar Laos moeten brengen. We hebben hier veel slechte verhalen over gelezen, dus we zijn benieuwd of dit klopt (we hopen natuurlijk van niet).
Om de rest van onze enige dag in Hanoi op te vullen lopen we naar een cinema toe. Het is in Hanoi echt een gekte. Overal rijden auto’s en scooters en omdat de scooters overal op de stoep staan en er overal mensen op de stoep zitten te genieten van hun noedelsoep. Kunnen wij nergens meer lopen dan op de straat. Een continu getoeter en af en toe een scooter die over je tenen rijd is hier normaal. Eindelijk komen we dan bij de bioscoop uit en kijken we Thor in 3D. Best grappig, maar niet hoogstaand. We lopen weer terug door de wirwar van motoren en mensen en sluiten ons even een uurtje op in de kamer met een stokbroodje en wat kaas. Blij als we morgen lekker de hele dag op een boot door Halong Bay kunnen varen.

Halong Bay is een eilandengroep van 1969 rotseilanden. Het ligt ten oosten van Ha Noi en is ongeveer 3,5 uur rijden.
We hadden nogal veel slechte verhalen op het internet gelezen over de Halong Bay cruises. Vooral de meerdaagse tochtjes schijnen nogal vaak fout te lopen. Maar we vonden een dag niet genoeg en boekten een trip voor 2 dagen en 1 nacht voor slechts 45 dollar. (We dachten als we dan toch troep kwaliteit krijgen betalen we er in ieder geval geen cent teveel voorJ).
Op dag 1 worden we netjes opgepikt door een minibusje en die brengt ons in 3,5 uur naar Halong Bay. Daar worden we naar een mooie boot geleid en krijgen we meteen een heelrijke vislunch voorgeschoteld. Dan varen we weg van Halong City en gaan we op weg naar de grote rotseilanden. Eerst stoppen we nog voor een bezoekje aan 2 immense grotten. De grotten zijn prachtig, maar helaas raken we te vaak afgeleid door de enorme hoeveelheid schreeuwende toeristen (vooral Chinezen) om ons heen. Eenmaal uit de grotten gaan we terug op ons bootje (met in totaal 15 gasten) en beginnen we aan de echte cruise. Het weer is perfect en de zon schijnt de hele dag door. We zien een floating village midden tussen de rotseilanden en nemen onderweg nog een verfrissende duik in een verlaten baai. Het is echt een perfecte dag en die wordt ook nog eens afgesloten met de mooiste zonsondergang die we gezien hebben in Vietnam. Na onze heerlijke maaltijd gaan wij naar onze kamer en nuttigen stiekem een flesje wijn die we mee gesmokkeld hebben.
De volgende ochtend kijken we uit het raam en zien we overal water om ons heen. We cruisen nog een paar uurtjes rond in deze prachtige omgeving en gaan dan aan wal en vervolgens terug naar Hoi An. (Als je wilt weten hoe mooi het hier was moet je zeker even de foto’s op Picasa bekijken).

Na de Ha Long Bay cruise worden we vlakbij ons toerbureautje afgezet waar we bijna meteen overstappen in een ander minibusje. Ditmaal worden we naar het busstation gebracht voor een lange rit naar Laos. Want helaas verloopt onze Vietnam visum en wordt het dus tijd voor een nieuw land, zoals bijvoorbeeld Laos.
Hier hadden we ook al veel slechte verhalen over gelezen en sommige mensen beweren zelfs dat dit de ergste rit in heel Azië is. Bij ons ging het ook niet helemaal zoals het moest.
Allereerst kwamen we uit bij een bus die totaal niet leek op het plaatje, maar die toch ook wel comfortabele ligstoelen had, dus besloten we niet moeilijk te doen en in deze bus mee te gaan. Maar vlak voordat we weg gingen rijden werden alle spullen weer uit de bus gehaald en begonnen ze doodleuk alle backpacks boven op de bus vast te binden. Hier voelde wij natuurlijk weinig voor dus Hugo rent als enige in die hele bus naar buiten om er iets van te zeggen. Natuurlijk sprak niemand meer Engels en Hugo red in ieder geval de 2 koffers vol souvenirs en sleepte ze weer mee naar binnen. Daar werd er toch weer moeilijk gedaan over de koffertjes, ondanks dat er nog genoeg ruimte was. Hugo legde ze vast aan een slot en daardoor konden ze nergens meer heen haha.. Toen gingen we er van door. In de eerste 4 uur zijn we minstens 10 keer gestopt om overal goederen op te halen en in de bus te laden. Toen na 5 uur stopte we langs de treinrails en pikte we ongeveer 15 Vietnamezen op. Ondanks dat er geen stoel meer vrij was pasten ze toch, want ze werden allemaal in het gangpad en onder onze stoelen weggewerkt. Nu snapten wij meteen waarom onze koffertjes niet binnen mochten staan. Het was echt te belachelijk voor woorden en we stopten de hele avond door nog een aantal keren om nog meer mensen binnen te laten en nog meer goederen op het dak te binden. Wat een zooitje! Maar we konden niet veel doen, want we wisten niet meer waar we waren en we wilden er ook niet uit! (dit gebeurd soms ook op deze ritten, zoals bij onze Zuid Amerika vrienden, Joris en Naima. Zij werden zomaar uit de bus gewerkt in ‘the middle of nowhere’).
Alle andere backpackers durfden er sowieso niks van te zeggen en dus kwamen ze er bij deze bus mooi mee weg. Ook ging er continu keiharde Vietnamese muziek aan in de bus werden er achterlijke films afgespeeld die nergens over gingen. We probeerden maar wat te slapen en hoopten maar dat onze backpacks er de volgende ochtend nog zouden zijn.
Dit bleek gelukkig het geval te zijn. We kwamen ‘s ochtends bij de grens aan en de jongen die voor deze bus werkte nam alle paspoorten aan van de locale bevolking, maar zei niks tegen ons. Dus wij zijn maar op eigen houtje gaan rondlopen en kwamen er uiteindelijk achter waar de immigratie was en hoe we het land uit mochten. Toen zijn we een stuk door niemandsland gaan lopen en kwamen we bij de Laos immigratie uit. Nog voordat de hele meute er was hadden wij al snel al het papierwerk ingevuld, betaald en ons visum voor Laos gekregen. Daarna gingen we weer snel de bus in, zodat we onze koffers in de gaten konden houden.
Toen iedereen klaar was gingen we weer verder, maar kregen we al snel nog wat controles onderweg. Een van de controleurs was niet blij met wat hij zag in de bus. Hij zag 50 mensen en 20 stoelen en dit mocht dus niet. Maar de medewerkers van de bus stopten snel wat geld in z’n broekzak en toen ging hij de bus weer uit en was alles goed. Dus daar gingen we weer.
Ditmaal gingen we de heuvels van Laos in en omdat onze chauffeur al meer dan 18 uur achter het stuur had gezeten reed hij ook nog bijna de afgrond in. Daar schrok iedereen toch wel van en toen ging er maar snel een happy hardcore cd op maximaal volume aan om de chauffeur de laatste 4 uurtjes wakker te houden. Toen we er eindelijk bijna waren begon het natuurlijk ook nog te regen, waardoor onze backpacks toch nog enigszins nat werden van deze lange (22u) rit. We waren echt opgelucht toen we levend de bus uit waren en we alles nog steeds bij ons hadden.

En toen waren we in Vientiane, de hoofdstad van Laos. We hebben zojuist wat gegeten en het is zo bizar om van een hoofdstad zoals Hanoi met alle herrie en scooters te belanden in een hoofdstad waar een scooter of claxon nog zeldzamer is dan een broodje doner kebab (want die aten we vanavond voor het eerst sinds een jaar J). De enige ‘herrie’ die we hier op straat ontdekten was een klein jochie dat rondreed op zijn driewielertje.

We zijn erg benieuwd naar Laos, maar wat hebben we toch onwijs genoten van Vietnam!
Vietnam met haar mooie stranden, de highlands, prachtig versierde steden en ontzettend gulle en vriendelijk bevolking. Ook is Vietnam nog steeds erg goedkoop vergeleken met veel andere Aziatische landen. Het probleem is daardoor wel dat je veel meer gaat kopen en dan ben je uiteindelijk weer veel meer geld kwijt dan je in eerste instantie had gewild.
Goedkoop maar dus eigelijk heel duur :D

Tot een volgend verhaal weer alemaal!

Hugo en Angelle

Foto’s en filmpjes zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle
(filmpje komt er tenminste zo snel mogelijk aan)