Adios Peru!

Hallo allemaal!

Het is alweer een tijdje terug, maar alles gaat goed met ons. Ga er maar voor zitten want het wordt een lang verslag! Pak maar een biertje en een bakje chips en als je er geen zin in hebt…. Pech voor jullie :-)

Het laatste verhaal hebben we geschreven vanuit Huacachina, de dag dat we vroeg opstonden om om 8:00 ’s morgens Nerderland-Japan te kunnen kijken :-). Verder zijn we heel de dag in Huacachina gebleven en hebben we wifi bij een hotel afgetapt om het verhaal te kunnen plaatsen. ’s Avonds rond 19:00 naar Ica gegaan met een taxi om een nachtbus naar Arequipa te regelen. De taxi chauffeur heeft ons goed geholpen met een goedkope bus en om 20:30 gingen we naar Arequipa. De stoel die we hadden geboekt is semi-cama. Dat betekend half-bed. Hij kan dus best relaxed liggen, maar niet helemaal plat. De rit duurde 12 uur en ging best goed.Best wel geslapen ondanks al het gewiebel. Eenmaal aangekomen in de Terminal ’s morgens vroeg, namen we een taxi naar het hostel wat Hugo op internet had gevonden. De kamer was erg netjes, met prive badkamer, wifi en een leuk terrasje. We hadden al van te voren besloten om eerst in Arequipa te acclimatiseren voordat we iets zouden ondernemen, dus we spraken af om 3 nachten te blijven. Ondanks dat Arequipa niet bekend staat om hoogteziekte is het toch een stadje op 2300 meter hoogte en we wilde geen risico nemen dus besloten om hier maar iets langer te blijven. Het uitzicht is overal prachtig, omringt door bergen en twee met sneeuw bedekte vulkanen. De reden dat we hierheen kwamen was de Colca-trektocht. Canon del Colca is een berg met diepe dalen erg bekent om zijn mooie omgeving. Hier keken we al erg naar uit en we boekten deze tocht bij ons hostel en spraken af dat ze ons de derde nacht kwamen ophalen (om 3:00 !!). Op de eerste dag gingen we een beetje rondlopen in Arequipa. We zaten heel dicht bij het Plaza des Armas (heet in elke stad in Peru hetzelfde, dat is vaak het middelpunt van de stad, zoals een stadhuisplein) We vonden al snel een lekker en heel goedkoop restaurantje, hier kan je voor 3 sol een bord vol heerlijk eten krijgen, bijvoorbeeld spaghetti met biefstuk! (3 sol is ongeveer 1 dollar, dus nog geen euro!). Verder de eerste dag in Arequipa rustig aan gedaan. We waren nog best moe van de busreis. Dag 2 gingen we ’s middags een beetje richting de vulkaan lopen. Nadat we de drukte van de stad uit waren kwamen we in een wat chiquere buurt.. Waar alle huizen, bomen en parkjes omringt waren door hekjes. Voor de iets rijkere Arequipaan dus :-). Voorbij dit gedeelte werd het weer iets armer en was het uitzicht prachtig. Na ongeveer een uurtje zijn we weer terug gaan lopen. Weer bij de goedkopere lekkere restaurantjes gegeten en vroeg naar bed voor onze spannende trektocht. Helaas pakte het anders uit dan we hoopte. Om 3:00 toen we werden opgehaald was Angelle ineens erg ziek. Echt goed ziek met alles erop en eraan. Nog wel geprobeerd de bus in te gaan maar toen ze ook daar moest overgeven en flauw viel gaven we het maar op. De gids zei al dat we geen geld terug zouden krijgen, maar op dat moment was dat wel het laatste waar we ons zorgen om maakte. De jongen van het hostel belde zijn manager (midden in de nacht!) en die zei dat we voor 20 Sol per persoon extra wel een andere dag konden gaan. Gerustgesteld gingen we terug naar onze kamer. Hier zijn we de 4 dagen erna gebleven. We hebben geleefd op water en een paar broodjes per dag. Gelukkig was onze kamer erg relaxed en hadden we een tv en wifi. Ook op ons terras was er genoeg te zien. Er kwamen regelmatig demonstraties langs of hele rijen schoolkinderen. Ook de vuilniswagen was een attractie, die rondreed met het vrolijke deuntje van `Diep in de Zee`.Verder was er continu veel getoeter en rumoer.Erg gezellig straatje. Pas na 4 dagen ging het beter en hadden we weer zin om alsnog de tocht te maken zonder dat we meer tegenslagen verwachtte.Dit ging toch niet zoals gepland. De manager was iets te gul geweest met zijn belofte en toen de mensen van het tourbureautje langskwamen zeiden ze dat het toch niet zo simpel was. We moesten toch echt 90 Sol per persoon bij betalen omdat het de vorige keer om een no-show ging en zij ook veel kosten hadden gemaakt.Wij gunden het ze niet om nog meer geld van ons op te strijken dus we besloten om dit tochtje te laten schieten, het mocht blijkbaar toch niet zo zijn :-) en de volgende dag met de nachtbus richting Cusco te gaan. Dus nog 1 nacht in Arequipa gebleven en de volgende dag een beetje uitzitten en ´s avonds een bus regelen. Toen we ´s morgens op ons terrasje een potje aan het rumikubben waren werden we verrast door een nogal wazig Peruaans mannetje.Hij liep allemaal in zichzelf te praten en tegen ons hoewel we er geen touw aan konden vastknopen. Dan ging hij weer staan, dan weer zitten, schoenen uit, even weglopen, weer terugkomen. Het was duidelijk dat hij nog last had van een feestje dat hij gevierd had.Tegen de middag gingen we weer het centrum in voor een wandelingetje en een lunch. Later kwamen we weer terug om op ons terras van het uitzicht te genieten toen het mannetje weer terug kwam. Hij kwam wel even bij ons zitten voor een praatje. Hij kon een beetje engels, dus het ging half engels- half spaans. Het was wel even grappig en we kwamen er al snel achter waarom hij zo wazig, veel praten en vooral veel herhalen en grote ogen had, Dat kwam toen de coke op tafel kwam! Jaja hij had inderdaad die avond ervoor een feestje gehad waar de cocaïne rijkelijk vloeide en ook de morgen erna ging hij daar vrolijk mee door (wij vroegen ons op een gegeven moment af of dat ooit nog ophield).Zijn naam was Jose Bjorro en hij was een 37 jarige peruaanse hippie. Natuurlijk werd ons regelmatig (met de nadruk op regelmatig) ook even wat aangeboden. Want het is hier natuurlijk wel zo helder als kristal :-). Hugo moest het ook even bekijken (van hem natuurlijk) en hij was erg verbaasd toen Hugo er niet even van wilde genieten. Tussen zijn vele praatjes door werd het dus regelmatig aangeboden en voor onze neus even genuttigd en na ongeveer een uur van zijn geklets hadden we er wel even genoeg van en vluchtte we ons hostel uit. Wij hielden het wel bij de Coca Thee! Vervolgens hebben we op een klein pleintje gezeten, even wat gegeten tot het tijd was om richting busstation te gaan.
Zo gezegd zo gedaan en na 7 dagen Arequipa gingen we met de nachtbus voor 30 Sol per persoon naar Cusco. Die rit was iets minder aangenaam. Het slapen ging minder goed en we hadden vooral veel snurkers om ons heen. Hugo heeft dus met oordopjes in gelegen en Angelle met haar mp3 speler. Na 10 uur kwamen we in Cusco aan, waar we een taxi namen naar het hostel wat Jose Bjorro ons aangeraden had omdat het er erg goedkoop is. Een vreemd mannetje liet ons binnen en liet ons onze muffe kamer met ingezakt bed zien. We deelde de badkamer. Omdat Cusco best duur is waren we erg tevreden want voor 20 Sol per nacht hadden we nu een onderkomen in Cusco. We wilden weer eerst even 2 dagen acclimatiseren voordat we iets gingen ondernemen, want hier waren we toch ongeveer weer 1000 meter hoger. We lieten onze tassen in het hostel en gingen op zoek naar het Plaza des Armas. We hadden nog 10 minuten voordat de wedstrijd nederland tegen (was het Slowakije?) begon. Hier om 9:00 ’s ochtends. Ons hostel lag bovenin een lange straat vanwaar een rij trappen omhoog ging. De taxichauffeur had gezegd dat we zo naar het Plaza moesten. Dus wij op weg en inderdaad na een hoop trappen, omhoog en omlaag, kwamen we op het Plaza des Armas. Hier gingen we opzoek naar een plek waar de wedstrijd was en waar we konden ontbijten. Dit was nog een hele opgave want bijna alles was nog dicht! Uiteindelijk kwamen we uit bij een hotel op de hoek van het plein. Eigenlijk te duur voor onze doen, maar we wilde de wedstrijd graag zien. Later die dag kwamen we er trouwens achter dat er een veel makkelijkere traploze manier was om op het plein te komen en dat was de straat naar beneden aflopen. Als we dat gedaan hadden, hadden we het nederlandse tentje dat daar zat ook eerder ontdekt en dan hadden we daar met andere nederlanders de wedstrijd kunnen kijken :-). Die dag liepen we een beetje rond en gingen we op onderzoek uit waar we onze volgende tocht het beste konden boeken. In eerste instantie wilde we namelijk graag de Jungle Inca Trail doen van 4 dagen die Angelle 3 jaar geleden ook heeft gedaan, maar door de overstromingen een paar maanden geleden was die tocht een beetje anders geworden. Je loopt nu voornamelijk over verharde wegen en alle leuke onderdelen zijn onbegaanbaar geworden. We hadden al gehoord van Elke en Vincent dat dit een beetje tegen viel.Natuurlijk wilde we nog wel naar Machu Picchu, maar we kozen ervoor om dit in 2 dagen te doen en dan een tocht van 4 dagen te doen door de Ausengate. Een veel minder bekend gebied hoog in de bergen 4 uur van Cusco. Wij hadden hier al over gelezen in een piepklein stukje in de Lonely Planet en het leek ons erg leuk. In plaats van de tocht die bijna alle toeristen doen die naar Cusco komen. Uiteindelijk na was navragen bij verschillende bureautjes (ja we beginnen het te leren) kwamen we uit bij het bureautje waar Angelle 3 jaar geleden ook de inca trail had geboekt. Hier was de tocht het goedkoopst en uiteindelijk hebben we hier ook de 2 dagen Machu Picchu geboekt (die zelfs duurder was dan de 4 dagen Ausengate!!!). Die avond hebben we bij de Nederlander gegeten (El Chollandes zoals het heet) Hugo een pannenkoek en Angelle hutspot.’s Avonds toen we lekker wilde gaan slapen werd het een hele rare avond. Ineens zat Angelle onder de allergische uitslag en toen ze om wilde draaien in de lakenzak kwamen er ineens overal vonken tevoorschijn van het statische. Heel vreemd en eng. Dus het bed maar weer uit om naar de apotheek te gaan. Daar kregen we een zalfje en pilletjes en de volgende dag was het weg. Later hoorde we van andere reizigers dat ze daar ook al last van hebben gehad. Hoort gewoon bij het reizen dus. De volgende dag kwamen we erachter waarom het hostel zo goedkoop was. We werden s’morgens vroeg gewekt door de eigenaar die niet overdreven 30 tot 45 minuten aan het rochelen en overgeven was. Deze man, vanaf nu Rochel genoemd, heeft ons elke nacht in het hostel op een speciale manier kunnen wekken, maar later meer hierover. Het douchen was daar trouwens ook geen pretje,rochel had een elektrische douche die op zijn hoogtepunt lauw was. Dag 2 hebben we een beetje gerelaxed in Cusco. Rondgelopen, geskyped en Spanje-Portugal gekeken. Toen we naar bed gingen had Rochel ’s nachts weer een leuke verrassing in petto. Hij barste s’ nachts los in hevig gezang ondersteund door het klikken met zijn vingers. En rond 7:00 was hij ook weer druk in de weer met zijn radio en het veel te hard praten met andere mannetjes. We waren blij dat we deze avond een lekker hostel in het vooruitzicht hadden bij Aquas Calientes (het plaatsje aan de voet van Machu Picchu). Om 15:00 zouden we weggaan bij het tourbureau dus we waren er netjes om 14:45. Dankzij een groepje veeleisende Israeliers (een cultuur waar we al eerder en waarschijnlijk nog niet de laatste keer last van hebben gehad) werd dat 15:30 voordat we richting de bus gingen en 16:00 voordat we uiteindelijk vertrokken. We hebben 3 keer gedacht dat we onze trein zouden missen! Dit omdat we de tijd dat op ons kaartje stond dat we bij de trein moesten zijn niet hadden gered en toen we eindelijk bij het wat wij dachten dat het station waren we weer een bus in werden geloosd. Hiermee werden we in 30 minuten naar het station gebracht. We hadden het alweer benauwd, want ondertussen had onze trein al vertrokken moeten zijn…… Toen we eindelijk aankwamen en we snel naar het schema renden, kwamen we erachter dat onze trein een uur later zou gaan (hoe dit systeem werkt weten we nog steeds niet.Op het kaartje staat gewoon een tijd 3 uur eerder dan de trein gaat!!) Een uur later waren we nog steeds niet aan de beurt. De trein voor ons werd nog ingeladen. Uiteindelijk met ongeveer 40 minuten vertraging vertrokken! De treinreis duurde 2 uur en uiteindelijk kwamen we vermoeid in Aquas Calientes aan. 8 km verwijderd van Machu Picchu. Er zijn 2 manieren om ’s morgens naar Machu Picchu te komen. Je kan de bus nemen rond 5:30 of je kunt de berg beklimmen. Natuurlijk wilde wij, bikkels als we zijn, gaan klimmen, dus we wisten ook dat we om 4:00 ons bed uitmoesten. Nadat we ons hostel zagen was dit wel heel jammer. Ons bed zag er heerlijk uit! Een matras zoals we lang niet hadden gehad! En de douche…………. Die kon gewoon heet! Na een korte briefing van de gids (we moesten om 6:30 voor de ingang van Machu Picchu staan) konden we eindelijk van onze douche en ons bedje genieten. Dit was niet van lange duur, want om 3:45 ging de wekker. Klaar voor onze grote klim. Het was natuurlijk nog erg donker, maar helaas ook mistig. Dus van het lichter worden om ons heen hebben we niet veel meegekregen. Wat we vooral konden zien waren de traptreden die zich voor ons bleven uitstrekken. Gelukkig hadden we goed de tijd genomen om te acclimatiseren want een klim op zo’n hoogte is nog veel inspannender dan een klim op zeeniveau. We vertrokken rond 4:15 en we kwamen (naar Hugo’s zeggen na 7000 treden) om 5:45 aan bij de ingang van Machu Picchu, buiten adem en plakkend van het zweet, maar erg trots en voldaan. Ondertussen werd de rij voor de ingang groter en groter (met luie mensen die met de bus waren gegaan :)). De gids had nadrukkelijk gezegd om voor de ingang te wachten dus dat deden we braaf. We wilden ook erg graag de Wayna Picchu beklimmen. De berg middenin Machu Picchu. Hier mogen maar 200 mensen per dag naartoe. De gids had gezegd dat dat geen probleem was en dat we om 10:00 de kaartjes zouden kunnen halen. Dit was helaas niet het geval. Toen we erachter kwamen dat de gids ons verkeerd had ingelicht en we het om 6:15 alsnog gingen proberen was het helaas te laat en konden we niet meer naar de Wayna Picchu. We waren een beetje teleurgesteld maar na die lange klim van die ochtend (en daar blijft het niet bij want Machu Picchu zelf is ook veel klimmen en klauteren) hebben we ons er maar bij neergelegd dat we dit niet zouden ervaren. Toen eindelijk iedereen van de groep bij elkaar was gingen we Machu Picchu binnen. Dit was niet zo’n spectaculaire aankomst als we verwacht hadden, want helaas was de mist nog niet opgetrokken en zag je nog steeds geen hand voor ogen. De zon zien opkomen is dus niet gelukt. Tijdens het praatje van de gids probeerde Angelle nog even aan Hugo uit te leggen waar de stad precies was en hoe groot het was, maar met zo weinig zicht is dat moeilijk voor te stellen. De echte tocht begon en we liepen door Machu Picchu en onze gids legde alles netjes uit. Na ongeveer 2 tot 3 uur waren we aan het einde van de tocht en begon eindelijk de mist een beetje op te trekken. We besloten weer naar boven te klauteren voor het adembenemende uitzicht op Machu Picchu en eindelijk kon Hugo zien hoe groot de stad nou echt is waar we al uren door aan het lopen waren. Uiteindelijk hebben we een prachtige dag gehad en hebben we de schoonheid van Machu Picchu toch kunnen ervaren. En het was eigenlijk ook heel mooi om het gebied in de mist te zien en de mist te zien optrekken. Toen we na het klauteren besloten te ontbijten zochten we een mooi plekje in het gras met uitzicht op Machu Picchu. Een heerlijk plekje en dat vonden niet alleen wij…… Tijdens het eten van ons broodje en banaan werden we ineens opgeschrikt door het gigantische hoofd van een lama tussen ons in!!! Die had ook wel honger en had onze lekkere banaan ook wel ontdekt. Binnen de kortste keren waren we ingesloten door lama’s. Daar ging ons eten! Maar het was erg komisch. Allerlei toeristen begonnen foto’s van ons te maken. Nadat de lama’s ervandoor waren zijn we nog even blijven zitten, hebben natuurlijk even de (standaard National Geographic) foto’s gemaakt en toen gingen we weer wandelen. Nog iets verder omhoog richting de ‘inka-brug’. Dit is weer een stuk van de Inca trail die naar de ‘verloren stad’ gaat. Dat is de stad die dus nog steeds niet gevonden is, omdat de Inca’s na de brug de trail vernield hebben om de weg te verstoppen. Deze wandeling heen en weer koste ongeveer anderhalf uur, maar wel met prachtige uitzichten als beloning. Hierna hebben we nog eens hetzelfde pad door de stad bewandeld als eerder met de gids, maar nu met meer zicht en nog meer mooie foto’s gemaakt. Tegen de middag besloten we weer terug te gaan en dus begonnen we aan onze tocht terug naar beneden, want natuurlijk wilde we nog steeds niet met de bus. Onze spieren waren ondertussen aan het trillen van alle inspanningen die dag, maar we gaven niet op. Nu hadden we ook eindelijk het uitzicht wat we die morgen hadden moeten missen. Na anderhalf uur stonden we beneden en heel erg versteld van wat we die morgen allemaal beklommen hadden. We waren weer erg trots op onszelf. We beloonden ons met een heerlijke pizza en nadat we de rest van de spullen hadden opgehaald bij het hostel gingen we op weg naar de plek waar dit plaatsje naar vernoemd is! De Aquas Calientes; hot springs. We hebben even heerlijk gelegen in deze natuurlijke warm water bronnen langs de rivier en toen op weg naar de trein. We wilden natuurlijk wel op tijd zijn dus waren we 10 minuten voor de tijd dat ze ons op het perron verwachtte (30 min voor de trein vertrekt). Maar ook hier was dat niet het geval en hebben we wederom nog 2 uur extra gewacht. Wij snappen niets van die peruaanse treintijden. In de trein besloten we om terug te gaan naar Rochel de komende 2 nachten. Niet omdat we het daar zo goed hebben, maar puur om geld te besparen. Toen we ’ s avonds laat aankwamen werd ook duidelijk waarom Rochel ’s morgens zo aan het rochelen is. Hij was zo zat als een aap!!!!!! We vroegen om een kamer verder weg dan de zijne (want de vorige zat ernaast) dus met zijn dronken hoofd bracht hij ons naar een kamer op de tweede verdieping en…….. daar lag dus al iemand. Dat was hij even vergeten. Dus helaas weer in dezelfde kamer. We hadden onze wekker gezet, want we wilden graag de volgende ochtend (wederom om 9:00) de wedstrijd Nederland- Brazilië zien en deze keer bij de nederlander. Weer had Rochel andere plannen. Om 6:00 besloot hij zijn bureautje uit elkaar te halen en opnieuw in elkaar te timmeren! Ook goedemorgen. Hugo is er dit keer wel wat van gaan zeggen en gelukkig hield hij na een half uurtje op. Om 8:50 gingen we richting de nederlander. We hadden verwacht daar rustig een ontbijtje te kunnen eten, want elke keer als we daar langs liepen was het heel rustig, maar dat pakte dus ook anders uit. Het was volgeladen met oranje-gangers in het tentje. Het leek wel een overvolle kroeg op zaterdag avond. Wij wurmde ons door de mensenmassa heen en vonden een piepklein plekje op de trap (waar we om de 5 seconden moesten opstaan voor de bediening) maar het was toch leuker om de wedstrijd met mede-hollanders te kijken en we wilde geen minuut van de wedstrijd missen. Tijdens de tweede helft hebben we op onze hurken een broodje bitterballen gegeten (de broodjes kroket waren ondertussen op) en genoten van deze spannende wedstrijd. De wedstrijd hier kijken was een hele goede beslissing want na de overwinning barste het feest natuurlijk los. Ondanks dat het hier pas 10:45 was vloeide de biertjes en bitterballen rijkelijk en hadden we het reuze naar onze zin. De peruanen wisten niet was ze overkwam met die nederlandse cultuur die ze ineens over zich heen kregen :). Ook de lama’s die af en toe kwamen langslopen keken hun ogen uit! En de marktlui zagen de verkoop van sinaasappels al stijgen.We hebben hier leuke mensen ontmoet. Sven en Marlieke, een stel wat ook al een tijdje aan het reizen is en de Australische Tim die ook meteen hield van het nederlandse feesten.Het feest ging nog even door maar om 13:30 moesten we echt de straten verlaten om te gaan skypen. (we werden nogal gebeld en gesmst, heh Bjorn :-)). Eerst even heerlijk geskyped met Bjorn en Kelly, die volgende keer echt een microfoontje moeten hebben :-) en daarna met Angelle’s ouders en nichtjes en neefje (ja Lindy ik kon je echt zien!). De dag vloog om, we werden continu aangesproken over de prachtige winst op Brazilie. Het was een mooie dag. ’s Avonds hadden we nog afgesproken om met Marlieke, Sven en Tim wat te gaan eten bij de nederlander dus na een gezellig avondje onder het genot van een lekker bord hutspot gingen we uitgeput naar bed. Maar we moesten wel door de wietlucht van rochel heenslapen, want daar hield hij blijkbaar ook wel van! De volgende dag werden we wederom om 6:30 gewekt door de adem van Rochel die ineens door ons raam naar binnen hing. Nu was het toch echt duidelijk dat we hier weg wilde. Gelukkig was dit de dag dat onze eerste echt toch begon, dus we pakte onze spullen bij elkaar, betaalde rochel ditmaal maar 30 sol voor 2 nachten en wachtte voor ons hostel op onze ‘gids’ . Voor 100 Sol extra hadden we de tocht naar Ausengate afgekocht, dus het waren alleen wij 2 op deze tocht. We hadden er heel veel zin in! Rond 8:30 kwam Ricardo, een klein peruaantje dat in Ausengate woont en nog het originele quechua spreekt. Ook sprak hij wel spaans, maar geen woord engels! We gingen met de lokale bus een 4 uur durende rit naar het plaatsje Tinki. Het was een rit met prachtig uitzicht Wederom klommen we weer een paar 1000 meter. Na een paar uur kwamen de besneeuwde bergtoppen al in zicht. Prachtig. Rond het middaguur kwamen we in Tinki, waar Ricardo onze eerste lunch bereidde (hij was namelijk niet echt onze gids, meer onze kok :-)). Broodjes met quacamole, tomaat en tonijn. Na de lunch zadelde hij onze 2 paarden en gingen we opweg naar onze eerste overnachting. Het eerste gedeelte was meteen zwaar. Een behoorlijke klim, maar wat een prachtig uitzicht! (en wat de paarden kunnen, kunnen wij ook!). Halverwege ging Ricardo op een van de paarden zitten terwijl wij er nog achteraan liepen. Het was een prachtige wandeling met de mooie berg Ausengate die steeds dichterbij kwam. Onderweg kwamen we allerlei mensen tegen in nog traditionele kledij. Hier in de bergen leeft iedereen nog een simpel boerenbestaan, zonder heet water en vaak zelfs zonder stroom. Alles wordt ter voet of ter paard gedaan. Heel af en toe komt er een ouderwetse motor voorbij. Al die mensjes vinden ons heel interessant want hier komen nog niet zoveel toeristen. Omdat wij maar met zijn 2en waren, voelde het ook alsof we het hele gebied voor ons 2en hadden. Prachtig. Het is moeilijk te omschrijven wat we allemaal hebben gezien, dat moeten de foto’s maar laten zien. Het is adembenemend, Na een wat ons betreft veel te korte wandeling kwamen we rond 4 uur aan bij onze eerste slaapplek; De boerderij van Ricardo. Het was vreemd om te zien hoe primitief deze familie nog leeft. Ricardo heeft 7 kinderen! Die allemaal een beetje helpen met het boeren. Ze hebben veel vee als lama’s en schapen (en in deze tijd ook veel lammetjes). Kippen lopen ook overal rond en er lopen ongeveer 20 cavia’s gewoon door hun huis. Wij mochten slapen in een schuurtje wat vol lag met alleen maar matrassen. Omdat we zo hoog in de bergen waren wordt het al snel koud als de zon ondergaat en omdat het winter is gebeurd dat dus al erg vroeg. Rond 16:00 kregen we eerst thee met popcorn en nadat de zon onder was en we al ver in onze gehuurde slaapzakken van –20 graden lagen kwam Ricardo ons om 19:00 ons eten brengen. Groentesoep als voorgerecht. Heerlijke aardappeltjes rijst en een kippenpoot als hoofdgerecht en thee als nagerecht. Heel lekker. Toen we na het eten nog even naar buiten gingen om naar de wc te gaan (een gat in de grond) zagen we de prachtige sterrenhemel. Die is hier onbeschrijfelijk mooi. Je zit hier ongeveer 5000 meter dichter bij de sterren dan normaal, dus je ziet meer dan in Nederland. Je ziet zelfs heel de melkweg! Als het niet zo verschrikkelijk koud was, kon je er uren naar staren! Maar het is wel koud, dus we gingen maar gewoon naar bed. De volgende morgen toen we uit bed kwamen was het boerenleven allang begonnen. Het vee werd al ‘uitgelaten’ en Ricardo was druk bezig met ons ontbijt terwijl zijn zoontje van ongeveer 4 met de lamapoep op de binnenplaats aan het spelen was. Na het lekkere ontbijtje zadelde Ricardo de paarden met alle benodigdheden van de komende dagen en gingen we op weg naar het volgende ‘plekje’. Dit was weer een wandeltocht met veel klimmen en onmogelijk mooie omgevingen. We komen steeds minder locals tegen, hoewel overal nog steeds kinderen in traditionele kleding het vee aan het hoeden is en er af en toe nog een boerderijtje staat. De besneeuwde berg met indrukwekkende gletsjer komt steeds dichterbij. Wij denken nog steeds dat dit onze eindbestemming is, maar rond 13:00 blijkt toch iets anders. We zijn in het kleine plaatsje Upis en Ricardo zegt dat dit ons kamp is voor komende nacht. Upis is een plaatsje met 3 huisjes en wederom een hot-spring. De berg is niet ver van ons vandaan, maar we gaan er niet heen :-(. We wilden eigenlijk nog wel even een sneeuwpop maken :-). Na de lekkere lunch die Ricardo voor ons maakt besluiten we dan ook om er zelf heen te lopen, het is toch nog vroeg. Na anderhalf uur lopen worden we dan eindelijk beloond, we zijn op een steenworp afstand van de gletsjer en zijn sneeuw, alleen……. Er ligt een enorm meer voor! We leggen ons erbij neer dat we geen sneeuw gaan aanraken (om het meer klimmen zou zo nog een uur duren en als het donker wordt, is het ijskoud en zie je geen hand meer voor ogen) dus we maken wat mooie foto’s hier en lopen via het riviertje van smeltwater terug naar Upis. Dit was weer een leuke tocht met een prachtige omgeving als beloning. Overal is water tijdens onze tocht trouwens. Regelmatig lopen we door moerasachtig gebied. Gelukkig zijn onze schoenen waterdicht, anders waren onze voeten elke dag kletsnat. Ook de lama- behoefte wordt overal bevredigd, want je ziet hier niet anders! En honden….. waar je ook komt overal zijn een hoop honden. Gelukkig zien ze er vaak niet al te slecht uit, maar als we konden zouden we ze allemaal mee terug nemen! Terug in Upis staat er weer thee en popcorn klaar. Lekker. En ’s avonds krijgen we weer een lekker maaltje voorgeschoteld door Ricardo. Ricardo is een man van weinig woorden. Hij loopt tijdens de tocht vooruit met zijn paarden en zijn radio en hij zegt alleen steeds hoe laat we eten. Hij is een geweldige kok, elke maaltijd is weer even lekker. Hij lijkt overal iemand te kennen en hij houdt wel van een biertje. Wij zelf houden het wel bij thee, want er zijn wel vrouwtjes die hier flesjes water, bier of cola verkopen, maar dat is verschrikkelijk duur. 1 keer kopen we water en die smaakt ook heel vreemd. Het is ook eigenlijk niet nodig, want je kan hier uit de rivier drinken die overal loopt. Deze nacht slapen we weer in een piepklein schuurtje op een piepklein bedje met een klein matje erop. De vervelendste nacht tot nu toe. De volgende dag na weer een heerlijk ontbijtje (elke maaltijd is anders) gaan we weer onderweg. In eerste instantie zijn we teleurgesteld, want het lijkt alsof we al terug gaan lopen, maar dan gaan we toch weer richting de bergen. We zijn wel blij dat we de dag ervoor zelf naar de gletsjer zijn gelopen, want zo dichtbij komen we niet meer, maar we krijgen wel uitzicht op andere mooie bergen en gletsjers. Het is weer veel klimmen, moerasland, heel droog land en vele losse stenen. Halverwege dag 3 komt er ineens een hele lieve blije hond aangelopen. Wij noemen hem meteen Spikey (eigenlijk noemen we elke hond Spikey) en de 2 tot 2,5 uur lopen die we nog voor de boeg hebben loopt Spikey vrolijk kwispelend met ons mee. Het is weer een prachtige tocht met sneeuwtoppen en gletsjers binnen handbereik. Rond 14:00 komen we aan bij Panchanta (of zoiets). Onze laatste overnachting. Hier slapen we op een zoldertje wat vol ligt met matrassen. Na de lunch lopen we deze middag een beetje bij dit plaatsje rond en Spikey wijkt geen moment van onze zijde. Hier zien we eindelijk dan ook wat andere reizigers. Een grote groep die allemaal met stokken komen aanlopen. We hebben geen behoefte om contact te maken en ’s avonds zijn we daar erg blij om. Er wordt voor onze ogen een schaap geslacht ter behoefte van deze reizigers. Dat wordt Angelle even te veel en wij zijn dan ook blij met het heerlijke vegetarische gerechtje dat Ricardo voor ons maakt. Ook hier kent Ricardo een hoop mensen en hij bouwt weer een feestje met een aantal literflessen bier. De volgende ochtend staan wij alweer vroeg klaar, maar Ricardo met een duidelijke kater denkt daar anders over. Hij neemt zijn tijd met het bereiden van het ontbijt en het zadelen van de paarden. Om 11:00 nadat wij allang ongeduldig met onze tassen staan te wachten breekt hij toch nog even een literflesje bier aan met zijn maten. Wij willen gewoon weg, want we moeten de bus van 13:00 halen, dus als Hugo er wat van zegt stuurt hij de paarden vooruit en zegt dat wij die maar moeten volgen!!!!! Dus wij op weg achter de paarden aan. Na 5 minuten komen we bij een brugje met gaten. Het witte paard, wat volgeladen is loopt er snel overheen, maar de bruine durft niet zo, dus Angelle helpt het een handje en leidt het over de brug. Het paard vind het wel eng, maar het lukt, hoewel het ook even op Angelle’s voet gaat staan. Niks aan de hand gelukkig. We merken dat we duidelijk gewend zijn aan de hoogte en al het klimmen gaat een stuk sneller, we voelen ons erg getraind. Na ongeveer 20 minuten merken we dat de vracht op het witte paard niet goed is vastgemaakt. (Normaal doet Ricardo dit erg goed, maar met een kater doet hij dat duidelijk niet). Dus moesten we het witte paard stoppen om het gewicht weer een beetje naar het midden te duwen (Het paard valt bijna om omdat de vracht helemaal naar rechts helt). Ricardo zien we ondertussen in de verte achter ons lopen, toch wel zo’n 15 minuten verwijderd! Als we weer bovenop een berg vaan 6000 m zitten en we een mooi uitzicht hebben op de vallei en in de verte Tinki, dringt het wel tot ons door dat we de bus van 13:00 echt niet meer gaan halen. Op een gegeven moment wachten we tot Ricardo weer bij is, en laten we hem weer voor de paarden zorgen en lopen wij alvast verder over het pad. Om ongeveer 13:30 wachten we weer een keer en als Ricardo bij ons is met alleen het witte paard vragen we waar het bruine is. Hij zegt dat die al vooruit is gelopen, maar wij hebben hem toch echt niet gezien!!! Hij maakt het witte paard vast en loopt terug om te zoeken. Dit vinden wij geen goed idee, want wij willen gewoon doorlopen om de bus van 14:00 te halen, dus we maken het paard los en leiden het zelf verder. Weer moeten we de vracht een paar keer aanpassen. We lopen bijna verkeerd als een aardige lokale man ons op een onmogelijk paadje naar beneden wijst wat richting Tinki is. Ondertussen komt Ricardo eraan met het bruine paard en die neemt de witte ook weer over. Wij nemen het pad naar beneden en om 14:05 zijn we eindelijk in Tinki. Dit was weer een prachtige wandeling met een mooie omgeving en we hebben meteen een band kunnen opbouwen met onze paarden :-). De lokale bus is al weg, maar gelukkig is er nog wel een iets duurdere (wat niet ons probleem is) naar Cusco. Weer een prachtige rit door de bergen dalen we weer naar Cusco. Dit was een prachtige tocht. Aangekomen in Cusco brengen we onze slaapzakken weg en gaan we naar het tourbureau om onze backpacks op te halen. We hebben besloten om ons niet nog een nacht te laten martelen bij Rochel, dus helpt Roxana (het vrouwtje van het tourbureau dat ons continu geholpen heeft) aan een hostel wat niet te duur is, maar wel met een lekker bed en een douche die we wel verdient hebben!. De douche is helaas weer lauw, maar dat weerhoudt ons er niet van om er heerlijk van te genieten (we hebben tenslotte al 7 dagen niet gedoucht)!. Dan gaan we op weg naar de nederlander. We hebben de wedstrijd van Nederland- Uruguay gemist, maar we hopen de herhaling onder het genot van het heerlijke nederlandse eten te zien. Bovendien hadden Marlieke en Sven gezegd dat ze er waarschijnlijk ook nog wel even zouden zijn, dus dat vonden we wel gezellig. Inderdaad ze waren er nog, maar lekker eten zat er niet in. Er was nog een groot feest bezig met een bandje, alle stoelen en tafels aan de kant en er werd gezellig gedanst. Het zag er supergezellig uit, en het was leuk om Marlieke, Sven en Tim weer te zien, maar iedereen was al behoorlijk ver heen en wij hadden vooral honger dus we besloten om ergens anders te eten waar de herhaling bezig was. Dit was moeilijker dan gedacht dus uiteindelijk gingen we gewoon ergens eten zonder tv en hebben we ’s avonds in bed (20:00) zelf de herhaling gekeken. Het eten hier is trouwens erg goedkoop en lekker.In eerste instantie bieden ze je vaak hun duurdere menukaart aan, maar als je vraagt om het Turistico menu, dan komt er ineens een heel goedkoop menu tevoorschijn inclusief drinken. Gelukkig wisten we dit wel meteen, dus hier hebben we altijd gebruik van gemaakt en we hebben altijd lekker gegeten. Na de herhaling van nederland zijn we meteen in slaap gevallen en vanmorgen na het ontbijt zijn we naar het busstation gegaan. We hebben dit keer besloten om de bus overdag te nemen, omdat het uitzicht prachtig schijnt te zijn en we toch niet al te best slapen in een nachtbus. We hebben onze route ook een beetje gewijzigd. In eerste instantie wilde we niet naar Bolivia en meteen naar Chili, maar omdat Bolivia erg goedkoop is en iedereen zo laaiend enthousiast is hebben we besloten om daar toch maar heen te gaan. We wilden eigenlijk meteen door van Cusco naar Copacobana, Bolivia, maar dat kan alleen met de bus ’s nachts en niet overdag omdat de grens om 18:00 sluit dus nu gingen we eerst naar Puno en verbleven we daar 1 nacht en gingen we vannochtend meteen verder naar Copacobana en bezoeken we het titicaca meer en dan gaan we daarna door naar La Paz, Bolivia. Omdat er in La Paz ook een Nederlandse tent is willen we daar de finale gaan kijken. Het verhaal hebben we grotendeels in de bus van Cusco naar Puno geschreven (het is toch een rit van 8 uur). We wilden het verhaal eigenlijk in Puno plaatsen, maar het internet werkte daar niet mee, dus doen we het nu maar in Copacobana. Het uitzicht vanuit de bus is inderdaad erg mooi. De eerste ANDERHALF UUR in de bus was nogal vreemd. Er stond een man in het midden van de bus keihard te prediken over condooms, vaginale infecties en buikgriep. Achteraf bleek dat hij iets aan het verkopen was, een of ander poedertje dat goed voor je is (haha nee geen coke). Dit was even alles voor nu. Het gaat goed met ons en we genieten erg van de reis. Hoewel we jullie missen en het jammer vinden om niet thuis te zijn als Nederland kampioen word, is het ook speciaal om hier constant gefeliciteerd te worden. Het WK leeft overal en we zijn favoriet, dus het is wel erg leuk om zo aan het reizen te zijn en ook andere nederlanders te ontmoeten. Hopelijk zijn jullie niet verveeld door het lange verhaal, maar het was zo beknopt mogelijk. We maken ook zoveel mee, er is nog veel meer te vertellen! Maar dat voor een volgende keer! Hier is dan het einde van ons Peruaanse avontuur. Op naar de rest van Zuid Amerika!

Heel veel liefs vanuit Bolivia van Hugo en Angelle

Foto’s zijn te vinden op:
http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle