Het afscheid van Zuid Amerika..

Voordat we dit verhaal beginnen zouden we eerst willen beginnen met een bedankje aan alle mensen die de tijd nemen om onze avonturen te lezen en er ook nog op te reageren. Familie, vrienden, oude vrienden (Jacco en Baukje, jullie hebben ons erg verrast), nieuwe vrienden en natuurlijk die mensen die we nog nooit echt ontmoet hebben, maar die het toch leuk vinden om ons te volgen! Blijf vooral zo doorgaan dan zullen wij ervoor zorgen dat we nieuwe dingen blijven beleven om jullie van leesvoer (en een paar uur voeten omhoog :)) te voorzien.

Het laatste verhaal hebben we afgesloten met wat is en blijft de beste ervaring tot nu toe; de walvissen in Puerto Piramides. Met een beetje een verdrietig gevoel na het afscheid van Joris, Naima en de prachtige natuur nemen we de nachtbus van Puerto Madryn naar Bariloche. Bariloche ligt ook nog in het noorden van Pantagonie, maar dan in het westen tegen het Andes gebergte aan. Toen we ´s avonds vertrokken vanuit Puerto Madryn zagen we zee en duinlandschap.
Toen we de volgende ochtend onze oogjes opende en het gordijntje opzij schoven zagen we meren, bergen met sneeuw en adembenemende winterlandschappen. Dat was lang geleden voor ons en wat was het mooi! We genoten van de rit naar Bariloche en keken onze ogen uit. Aangekomen in Bariloche vonden we al snel een leuk hostel en gingen we het stadje verkennen. Bariloche is een ontzettend gezellige plek en ziet eruit alsof je je in klein Zwitserland bevindt. Overal zijn gezellige houten huisjes tegen de heuvel opgebouwd en onderaan is een mooi meer met sneeuwbergen omgeven.
Bariloche is vooral bekend om zijn wintersport gebied (jaja ook Willem Alexander en Maxima zijn hier gesignaleerd).
Wij zijn eerst maar eens naar het meer gelopen om de heerlijke frisse berglucht in te ademen en vele foto's te schieten. Als we besluiten om ergens wat te gaan drinken en ons omdraaien komen we oog in oog te staan met een....chocoladefabriek!!! Hoera (dat was natuurlijk Angelle's reden om Bariloche aan te doen). Er hoeft niet geaarzeld te worden en al snel stappen we naar binnen. Natuurlijk is het meer een winkel dan een fabriek, maar achterin is een grote ruit waarachter je de werknemers alle heerlijke chocolaatjes en bonbonnetjes ziet bereiden. Eigenlijk willen we meteen de hele toko overkopen, maar we houden ons in en beperken ons tot een doosje met chocolade. Als we weer naar buiten willen lopen ontdekken we een 'thee-huis' op de tweede verdieping met prachtig uitzicht op het meer. Hier gaan we maar wat drinken en nemen we toch alvast een schaaltje zelfgemaakte chocolade (natuurlijk niet die we al gekocht hadden, want die bewaren we voor later :)). Het was heerlijk en met een voldaan gevoel verkennen we de rest van dit gezellige stadje en bedenken we alvast wat we de volgende dag gaan doen...

El Cathedral staat op de planning, het bekendste skigebied van Argentinie (en misschien wel van heel Zuid Amerika). We gaan er vooral heen om het allemaal eens te bekijken, maar als er iets leuks op ons pad komt (sleeen, tuben, snowboarden) dan is alles nog mogelijk. Als we de volgende namiddag op de bus staan te wachten naar El Catherdral komen we erachter dat het tijdens laagseizoen toch nog druk kan zijn. Er gaat maar 1 bus in het uur en die zit helemaal tot het randje gevuld. Misschien hadden we toch vroeger op moeten staan? We besluiten om een stukje richting de bergen te lopen. Na 5 kilometer komen we bij een grote kabelbaan die richting bergtop gaat. Dat vinden we er ook wel leuk uitzien. Het ene moment staan we nog gezellig onderaan de berg en het andere moment zitten we midden in de sneeuw. Er is op dit moment niemand aan het skiën, maar het is wel een druk bezochte berg. Er is een slee-baan (die veel te druk is), een après-ski disco en een uitkijkpunt/ restaurant. Bij dat laatste besluiten we te gaan zitten en het leuke hieraan is dat het restaurant helemaal ronddraait (zoals bij de 3 gezusters, maar dan aan het raam) en je dus het prachtige uitzicht van alle kanten kunt zien. Hier drinken we nog een lekkere gluhwein voordat we weer naar beneden kabelbanen en terug lopen naar Bariloche. In Bariloche aangekomen gaan we lekker uit eten, dit werd een heerlijke kaasfondue. Tijdens het teruglopen bespreken we onze plannen voor de volgende morgen. Het plan luidt ‘vroeg uit bed en naar El Cathedral’. Omdat het laagseizoen is en een stuk goedkoper heeft Hugo stiekem zijn zinnen een beetje op het Snowboarden gezet. Maar het noodlot slaat toe. 10 Meter voor het hostel (en ironisch genoeg recht voor het ziekenhuis). Angelle stapt in een gat in de weg en schuift languit de straat op; oei dit doet wel heel veel pijn! En ja hoor, enkel verstuikt! Er komt nog een verpleger aan die lief aanbiedt om te helpen, maar Hugo weet uit ervaring dat er toch niet veel meer aan te doen valt dan koelen, voet omhoog en rusten. Daar gaan de wilde plannen voor de komende dagen.

De 2 dagen erna ligt Angelle alleen maar op bed te rusten en vooral niet op de linkervoet staan, terwijl Hugo chocolaatjes regelt J. Na 2 dagen wordt het tijd dat we deze prachtige plek (waar we helaas niet volop van konden genieten) verlaten. Hinkelend gaan we naar het busstation waar we de bus nemen naar Mendoza.

Mendoza ligt niet meer in Pantagonie, maar ongeveer ten hoogte van Buenos Aires, in het westen van Argentinie tegen het Andes gebergte aan. Mendoza is vooral bekend om zijn wijn, dus iets waar wij wel raad mee weten. De busrit verloopt lekker rustig en net als toen we naar Bariloche gingen is er een wereld van verschil als we ’s morgens de gordijntjes open schuiven. Wederom bevinden we ons in een totaal verschillend landschap als de dagen ervoor. Net als in Jujuy is deze omgeving prachtig en vol met allerlei kleuren en het is heerlijk weer en voelt lekker warm aan. Hier kunnen we ons voorlopig wel vermaken. We nemen dit keer maar de taxi, want Angelle kan nog niet zo goed de bus in en uit stappen met die zware backpack. We laten ons afzetten bij een HI hostel en terwijl we de taxichauffeur uitzwaaien lopen we naar de deur. Als er eindelijk open wordt gedaan wordt ons verteld dat dit hostel even gesloten is voor werkzaamheden. Vervelend. Nou ja zo’n bekende toeristische stad moet toch meerdere hostels in de buurt hebben? Als we zo’n 10 blokken gewaggeld hebben komen we eindelijk weer een hostel tegen. Dit is dan ook meteen een erg gezellig hostel. Hij is nieuw, met eigen toertjes en dagactiviteiten, een eigen bar en heel goedkoop. Hier besluiten we te blijven.
De eerste dag doen we niet veel meer dan bijkomen van de nachtbusrit. We vallen dan ook vroeg in slaap. De volgende dag doen we ons eerste toertje, meteen een goede test voor Angelle. Een fietstoer door het wijngebied. We fietsen naar 3 verschillende wijngaarden, waar we de wijnen mogen proeven. De eerste is meteen erg leuk en gezellig. Het is een klein familiebedrijfje waar alles organisch en nog kleinschalig wordt gedaan. We worden rondgeleid en alle processen worden uitgelegd voordat we de wijn gaan proeven.Hier vinden we de wijn meteen zo lekker dat we besluiten een flesje te kopen. We blijven even rondhangen en fietsen dan door naar de volgende wijngaard. Het fietsen in de zon gaat Angelle erg goed af. De volgende wijngaard is meteen het andere uiterste, het is heel groot en massaproductie. Het gebouw is ook heel erg modern.We worden weer rondgeleid en daarna proeven. De wijnen zijn wel lekker, maar veel te duur. De laatste wijngaard heeft geen gids die je rondleid, maar er staan overal borden en er is een soort route uitgestippeld die je zelf kan doen. Het jammere aan deze dag is, dat het wijnseizoen nu net voorbij is, dus de ranken hebben helemaal geen druiven hangen. We zitten dus alleen maar naar kale boompjes te kijken! Omdat we al naar 2 wijngaarden geweest zijn en de rondleidingen en processen vrijwel hetzelfde zijn, zijn we een beetje lui en lezen de bordjes niet echt. Wijnproeven doen we natuurlijk wel ;). Lekker wijn, maar een beetje teleurgesteld dat we alleen maar 1 rose krijgen, in tegenstelling tot de andere 2 wijngaarden waar we rood en wit kregen. Het toertje is nog niet voorbij, nog 1 stop voordat we teruggaan. De chocoladefabriek!! Hier maken ze niet alleen chocolaatjes, maar ook allerlei likeurtjes en jam e.d. We mogen van alles proeven. De chocolade is lekker, maar lang niet zo lekker als in Bariloche. Desalniettemin kopen we natuurlijk wel een zakje.
Terug bij het hostel komen we net binnen als happy-hour begint, wat vervelend ;). Dus nemen we hier nog een wijntje om het af te leren en ook wordt voor ons een lekkere pasta bereid. Het is een gezellige avond, maar we gaan niet al te laat naar bed, want de volgende dag hebben we weer een grote excursie gepland. We gaan namelijk paardrijden! We hebben er heel veel zin in en kunnen niet wachten tot we eindelijk bij de ranch zijn aangekomen. Daar krijgen we onze paarden en gaan we richting de bergen. Het paardrijden heeft niet echt in de bergen plaatsgevonden, maar wel in de heuveltjes ervoor, en dat was soms al spannend genoeg. Na een spoedcursus hoe-je-moet-blijven-zitten-op-een-paard gaan we op weg. We genieten van alles; van het heerlijke warme weer, van de prachtige omgeving en van het hobbelen op onze paarden.
Het eerste deel van de dag bestaan uit ongeveer anderhalf uur paardrijden. Het hoogtepunt was toen onze cowboy wel vond dat we in draf konden. Het is ons gelukt, hoewel het er vast niet uitzag zoals in menig cowboyfilm (Angelle herinnerde een paar van haar ‘lesjes’ van Bianca om op te zitten, maar ook dat zag er erg vreemd uit). Na de draf vonden we onszelf al echt gaucho’s maar even later maakte de cowboy het nog gekker en vond hij dat we klaar waren om te galopperen. We kunnen zeggen dat we ook dit hebben overleeft, hoewel Angelle’s gillen het er niet stoerder op maakte. Hugo had zijn paard al veel beter onder controle, want hij liet al snel zien wie de baas was en voor we het wisten reed hij als een echte lucky luke.
Het was lunchtijd en zoals altijd in Argentinie betekend dat wijn en barbecue. We hebben hier weer heerlijk van genoten en na wat rusten gingen we terug het zadel in. Dit keer gingen we wat meer heuvel op en heuvel af en ook dat was heel leuk. Ondertussen kreeg onze huid al een rood kleurtje, want het weer hier was prachtig en erg warm. Na deze leuke dag hebben we weer lekker bij hostel gegeten, waar kip voor ons werd gegrild.
De volgende dag hebben we fietsen gehuurd en waren we van plan om Mendoza eens goed te verkennen. Hier hadden we alleen even geen rekening gehouden met de zadelpijn die we blijkbaar over hadden gehouden aan de dag ervoor en die alleen op de fiets te merken was. Het was weer een hete dag en we fietsten naar het grote park middenin Mendoza. Dit park is ongeveer even groot als Mendoza zelf. We hebben even rondgefietst en hebben we een leuk plekje gevonden om te zitten. Het word tijd dat we ons een beetje gingen verdiepen in Nieuw Zeeland, we zouden daar tenslotte binnen een week al zijn. Zittend op het gras begonnen we ons wel een beetje lui te voelen, want blijkbaar was het park van Mendoza een echt sportpark en overal waar je kijkt zijn mensen aan het rennen, fietsen, skeeleren of opdrukken. Dus toen het echt te warm werd in de zon zijn we snel weer op de fiets gesprongen en hebben we meegedaan met de sportievelingen van Mendoza.
’s Avonds hadden we wederom afgesproken met het hostel te eten, maar dan op een andere locatie. Er was een all-you-can-eat pizza party met gratis tequila. Het was heel druk en erg grappig, want het was 1 grote Argentijnse party (met veel te veel reggeaton). De gratis teguila waren ook niet gewoon shots, maar het werd zo vanaf de bar je mond in gegoten. Hier heeft alleen Hugo 2 keer aan meegedaan en toen vonden we het wel goed. We hebben het weer niet te laat gemaakt want we hadden de volgende dag een belangrijke busrit voor de boeg. Het zou de laatste busrit zijn in Zuid Amerika. Van Mendoza naar Santiago.
Deze rit duurt ongeveer 8 tot 10 uur, maar omdat je de grens overgaat kan dat alleen overdag. Het leuke van deze rit is dat je dwars door de Andes gaat, dus het is eigenlijk meteen een sightseeing toertje. Het uitzicht was dan ook echt prachtig en we hebben genoten van deze busrit. Hier in de Andes is het skiseizoen nog bezig en recht naast de douane controle, middenin de Andes ligt een indrukwekkende piste. Gelukkig hebben we dus iets om naar te kijken als we hier een tijdje stilstaan. Ook tijdens de leuke weg de Andes uit zijn we omringt door pistes en stoeltjesliften. Een leuke laatste busrit. En dan zijn we ineens in Santiago, Chile.

In Santiago gaan we op zoek naar het hostel wat we op internet hebben gevonden en staan er verassend snel voor. Het is een gezellig hostel waar we ons de komende 5 dagen wel kunnen vermaken. Omdat we in San Pedro de Atacama zo geschrokken waren van de Chileense prijzen en omdat de hostels op internet ook best duur waren zijn we aangenaam verrast als we door de stad lopen. De prijzen hier vallen best mee. Het valt zo erg mee dat we voor we het weten allebei een nieuwe trui hebben voor 6 dollar. Tsja als je al 3 maanden continu hetzelfde aan hebt, heb je daar best wel behoefte aan. Als we een beetje rondlopen op zoek naar eten valt ons oog op een tentje dat cafe Hollandaise heet. Omdat tot nu toe alle Nederlandse tentjes op onze trip ons erg blij hebben gemaakt hebben we hier hoge verwachtingen van. Als we goed en wel in de bankjes zitten met de kaart voor onze neus is dat alweer gezakt. Het enige ‘Nederlandse’ wat ze hier hebben is een ‘lomito (stukjes vlees) Amsterdam’ en ze hebben niet eens Nederlands bier. Omdat er al een mandje brood voor onze neus staan besluiten we toch maar te blijven. Bij het bestellen van de lomito Amsterdam krijgen we te horen dat ze die niet hebben en nog geen uurtje later staan we teleurgesteld buiten. Dit was echt niet te eten, maar ja gegeten hebben we.
De volgende dag slapen we uit, lopen we rond en rommelen we een beetje aan tot het 15:30 is. Angelle heeft met Llaima afgesproken, haar vriendin van haar reis 3 jaar terug. Llaima heeft een Nederlandse moeder dus spreekt gewoon Nederlands. Bij de metro komt Llaima al snel op ons af en ze neemt ons mee naar wat leuke plekjes in Santiago. Ons hostel ligt midden in het centrum en bij het rondje wat wij tot nu toe hadden gelopen dachten wij dat wij daar ook al midden inzaten. Llaima nam ons echter mee de andere hoek om en daar lag ineens een heel ander centrum, super druk en heel gezellig. Hier heb je de typische Chileense ‘koffie op benen’ ;) koffiehuizen waar iedereen door vrouwen in heeeele korte rokjes wordt bediend (bij sommige mogen de vrouwen niet eens naar binnen) we zijn hier zelf niets gaan drinken, maar het was wel leuk om even naar binnen te gluren. Ook heel dichtbij was een heel leuk kasteel met een park waar we kennis hebben gemaakt met een typisch Chileens drankje. Na nog wat rondlopen en het eten van een typisch Chileense snack moesten we helaas weer afscheid nemen van Llaima en een gezellige dag. Bedankt voor het rondleiden het was heel erg leuk. De volgende dag deden we onze nieuwe route nog even dunnetjes over en zijn we ook naar de film geweest.
’s Avonds hadden we afgesproken met Elvis. Angelle’s Chileense collega van de Independence. Hij zou ons wel even het nachtleven van Santiago laten zien. Hugo was wel een beetje nerveus, want Elvis valt op mannen en dan weet je nooit in wat voor club je belandt….. Eerst gingen we even bijkletsen in een cafeetje. Omdat het zo gezellig was gingen de pisco’s (soort tequila) vrij snel en voor we het wisten waren we op weg naar onze eerste club. En Hugo’s vrezen was niet voor niets, want al snel stonden we in een club waar wel heel veel mannen naar Hugo stonden te kijken….. We besloten (Hugo dan) ons hier niets van aan te trekken en genoten gewoon van de gezellige avond. Uit het niets kwam er ineens nog een oude collega van Elvis tevoorschijn. Wij hadden nooit met hem gewerkt, maar als je allemaal op een schip hebt gezeten heb je toch wel genoeg om over te praten. Hij wist wel een gezellige club dus hup met z’n allen in een taxi en op naar het volgende feest. Ook hier was het mannengehalte hoger dan het vrouwengehalte, maar het was zo gezellig dat we bleven tot de lichten aangingen en we naar buiten werden geveegd. We lieten Elvis bij ons overnachten en we vielen heel snel in slaap.
De volgende dag afscheid nemen van Elvis, die over een paar dagen terug ging naar het schip en wij zijn de rest van de dag het bed niet uitgekomen ;).
Maandag hebben we nog een beetje sightseeing gedaan in de stad (we zijn zowaar een kerk ingegaan) en hebben we uitgezocht hoe we de volgende dag naar het vliegveld moesten komen.
’s Avonds was het tijd voor de allerlaatste maaltijd in Zuid Amerika dus op zoek naar steak. Onder het genot van een goed stuk vlees (hoewel we hebben betere gehad in Argentinie ;)) hebben we nog even de prachtige tijd in Zuid Amerika doorgenomen.

Ongelooflijk dat er alweer 3 maanden voorbij zijn. Het eerste echte hoofdstuk is afgesloten, maar het is voorlopig niet voorbij ; op naar het volgende avontuur.

We hebben besloten om in Nieuw Zeeland een camper te huren (eigenlijk is het meer een soort van grote auto waar je ook in kan slapen en niet echt een camper, meer een soort lijkenbak). Het is makkelijk om met eigen vervoer rond te reizen in Nieuw Zeeland en de prijs van de camper viel ons heel erg mee.

De dag van onze vlucht hebben we nog een beetje rondgelopen in Santiago en waren we op weg om een plaatselijke Flowrider te bezoeken (dit was Hugo’s werk op het schip). Dit was veel verder dan we dachten dus hebben we dit snel opgegeven en hebben we heel de dag in een ander gezellig gedeelte van Santiago doorgebracht. Toen het tijd was om richting vliegveld te gaan gingen we bepakt en bezakt naar de metro om erachter te komen dat het spitsuur was. Pas na 7 overvolle metro’s kregen we het voor elkaar om ons erbij te proppen en na 3 haltes waren we blij dat we eruit konden vallen (en de mensen om ons heen ook). Hier namen we de bus en 15 minuten later stonden we op het vliegveld. Alles ging heel voorspoedig en al snel zaten we in ons vliegtuig. We zaten in het midden en hadden met z’n 2en 4 stoelen tot onze beschikking dus we hebben gelukkig wel een beetje kunnen slapen (Angelle dan). En na 13 uur kwamen we ineens 2 dagen later in Auckland aan. Ja een hele dag overgeslagen zonder daglicht te zien.
Na de strenge controle in Nieuw Zeeland kwamen we om 5:00 op het vliegveld waar we besloten dit verhaal maar vast te schrijven.
Nu is het half acht en over een half uurtje kunnen we onze ‘Jucy Crib’ voor de komende maand ophalen. (Als je nieuwsgierig bent kun je de wagen op youtube vinden) We hebben er heel veel zin in en hopen dat jullie weer net zo veel van onze avonturen gaan genieten als wij zelf.

Blijf ons volgen en blijf ons vooral ook op de hoogte houden van het leven thuis, want ook al zijn we aan de andere kant van de wereld (letterlijk), we willen nog steeds weten hoe het met jullie gaat. :D

Adios allemaal (we zijn zo blij dat het voorlopig weer in het engels kan!)

Love,
Hugo en Angelle

Foto's en de nieuwe video (met walvissenmateriaal) zijn te vinden op:
http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle