Geluk in de liefde, pech in het reizen

Geluk in de liefde, pech met reizen!

Na onze prachtige en vooral romantische dagen op Ko Lanta besloten we door te varen naar Kho Phi Phi en daar op dezelfde wijze door te gaan met relaxen. Toen we ’s ochtends met de veerboot werden opgepikt was het weer alleen zo slecht geworden dat we 1 minuut voordat we op de boot stapten nog snel onze tickets veranderden naar Phuket i.p.v. Kho Phi Phi. Want wie wil er nou met slecht weer op een eiland zitten? Dan is er toch helemaal niks meer aan.. Nu konden we in ieder geval vanuit Phuket over land naar de andere kant van het zuiden van Thailand reizen en daar wat eilanden gaan aandoen.

Zo gezegd, zo gedaan! We bleven een nachtje in Phuket en terwijl Angelle sliep en Hugo een filmpje op bed aan het kijken was brak de hel los. Eerst was het nog doodstil geweest, maar opeens werden we opgeschrikt door een oorverdovende knal. Vervolgens nog een en nog een en toen hield het niet meer op. We zagen niks, maar we hoorden alleen maar keiharde knallen, alsof er bommen op Phuket werden gegooid. Wij schrokken ons natuurlijk kapot. Uiteindelijk zag Angelle via een raamweerkaatsing wat kleuren en wisten we dat het om vuurwerk ging wat ver weg ergens op het strand werd afgestoken. Thai’s vuurwerk bestaat blijkbaar uit granaten en V2 raketten.

De volgende ochtend zaten we al vroeg in een bus naar de oostkust van Zuid Thailand, Don Sak om precies te zijn (de pier om naar de eilanden te vertrekken). Op een gegeven moment wilde iemand naar de wc die in de bus zat, maar de buschauffeur wilde hem niet de sleutel geven om het hangslot eraf te halen. (jaja.. hier doen ze de wc op slot zodat ze niks hoeven schoon te maken) Deze man werd zo woest dat hij de buschauffeur begon uit te schelden. Om de boel een beetje te sussen gaf een andere busmedewerker hem de sleutel en ging hij naar de wc. Eenmaal lekker bezig begon de buschauffeur met opzet enorm te slingeren. Hij vloog van de ene weghelft naar de andere en trapte wel 10 keer expres keihard op de rem, waardoor de man op de wc tegen de muren vloog. Als het niet zo gevaarlijk was geweest voor iedereen in deze bus was het misschien nog wel grappig geweest, maar dit was echt onverantwoord. Wij waren al bang dat deze man de buschauffeur in z’n gezicht zou gaan slaan, want hij had een nogal opmerkelijk uiterlijk. Hij zat vol met tatoeages en heel zijn gezicht zat vol met piercings. Ook zijn vrouw zat vol met tattoos en piercings, maar deze kalmeerde hem gelukkig meteen, waardoor we veilig in Don Sak aankwamen. Ook weer overleefd en deze buschauffeur had nu heel wat meer schoon te maken in die wc! :D

Helaas was het weer ook aan deze kant niet beter geworden, misschien zelfs slechter. Maarja, we wisten anders ook niet wat we moesten doen dus pakten we toch maar een veerboot naar Koh Phangan Hier zou binnen enkele dagen een half moon party zijn en die wilden we graag meemaken. Op de veerboot kwam een man naar ons toe en raadde een resort aan die slechts 400 bath per nacht kostte, z’n 12 euro. Klonk goed, dus we gingen er heen en maakten een deal voor 350 bath. We kregen een mooi huisje midden op het strand en ook nog eens met een warm water douche, dus wij waren blij. Helaas regende het continu en hebben we de half moon party moeten laten schieten. We konden eigenlijk helemaal niks doen, want naast de regen die continu naar beneden kwam hadden we ook nog eens 90% van de tijd geen stroom. (waardoor onze warme douche ook niet meer warm was) Na 3 nachten te zijn gebleven waarbij we helemaal niks hebben kunnen doen, zijn we terug gegaan naar het stadje bij de pier. De manager (Nederlands) had ons al verteld dat er de afgelopen 2 dagen geen boten meer hadden gevaren en dat we beter konden blijven. Maar we waren een beetje klaar met alleen maar dit resort en dezelfde mensen om ons heen. We wilden wel wat winkels zien en meer restaurantjes om uit te kiezen. Bovendien begon het resort al een beetje onder water te lopen dus meer regen zou het zeker niet beter maken (gelukkig stond het hutje wel op palen).
Eenmaal aangekomen bij het stadje konden we meteen een veerboot pakken naar het vaste land. Dus wij gelijk die boot op en 20 minuutjes later zouden we gaan. Na ongeveer 15 minuten kwam een man ons vertellen dat we toch niet zouden gaan. De golven waren te hoog en vanochtend waren er drie mensen van de rand afgeslagen door de hoge golven (wel op een veel kleinere boot) maar de autoriteiten lieten het niet toe om nog te varen. Balen, dan maar een hostel zoeken. Het leek erop dat we de enige waren die na dit bericht de veerboot verlieten, want de rest wilde wachten tot 17:00. De weerboot zou dan misschien toch nog gaan. Later hoorde we dat ook die mensen na 20 minuten van de boot gestuurd waren.
De overnachtingen bleken allemaal 2 keer zo duur als bij het resort en 10 keer slechter. (sommige leken net een cel) We hadden al bijna 700 Bath betaald voor een kamer toen Hugo nog even verder wilde lopen en een bord in het Thais zag met 250 erop. Hugo vroeg aan een Thai of het om een hotel ging, die bazelde wat en wees in een richting. Gelukkig ergens afgelegen lag daar een prima hotel voor 250 Bath per nacht, da’s nog eens een meevaller. (we beseften later pas hoe blij we echt mochten zijn). Bovendien was dit hotel boven een paar huisjes gebouwd dus zaten we wat hoger, als het dat zou overstromen zouden wij droog blijven.. Daarna zijn we heerlijk uit eten gegaan.
Andere mensen die we op de veerboot hadden gesproken bleven het maar proberen. Tevens omdat er continu dingen werden verteld die later dan weer niet waar bleken te zijn. Zo was er een jongen uit Nieuw Zeeland die we continu tegenkwamen. (We hebben hem maar ons hotel aangewezen). Elke 2 a 3 uur ging hij weer met al zijn spullen naar de pier waar hij vervolgens een uur ging zitten wachten op nieuws. ’s Ochtends om 04:00 uur stond hij op in de hoop een vroege boot te pakken, maar elke keer weer zagen we hem teleurgesteld achter z’n computer zitten. Zijn visa verliep over een dag en zijn vlucht was de dag erop, hij moest dus echt weg.
Steeds meer mensen begonnen naar dit stadje te komen in de hoop van dit onder geregende eiland af te kunnen, maar er gebeurde helemaal niks. Geen boten, geen nieuws, niks!
Om de tijd te doden gingen we een keertje rondlopen in de omgeving en toen we de weg een beetje kwijtraakten kwamen we in een overstroomd stuk. Het water kwam tot onze knieën! De Thai liepen en reden er gewoon doorheen alsof er niks aan de hand was. Het was voornamelijk de weg die onderstroomt was. De huizen en winkels zijn vaak een beetje hoger gebouwd en anders werden ze beschermd door zandzakken. Hoewel we wel door een deel met scholen en medische centra’s kwamen die compleet blank stonden. Wij waren verbaasd hoe sterk de stroming nog was, we werden soms bijna meegesleurd. Toen we een beetje langs de weg liepen stapte Hugo per ongeluk in een ondergelopen greppel en ging bijna kopje onder! We waren erg blij toen we ons hotel weer terugvonden en onze zeiknatte kleren uit konden doen.
Ondertussen zagen we in het nieuws dat de omringende eilanden (Koh Samui en Koh Tao) al werden leeggehaald door boten, helikopters en vliegtuigen, maar hier gebeurde niks.
Uiteindelijk na 3 nachten in dit stadje doorgebracht te hebben en een week op het eiland, kwam het nieuws dat er een groot marineschip ons zou komen ophalen. Vandaag zouden we ZEKER van het eiland gaan riepen ze de hele dag door een megafoon.
Na ongeveer 3 uur wachten bij de pier in de stromende regen werd ons verteld dat er maar 150 mensen meekonden want er waren toch ook nog een paar honderd mensen van Koh Tao opgepikt en die zaten ook op deze boot. Er waren meer dan 1500 mensen op de pier aanwezig… Later werd er verteld dat er waarschijnlijk helemaal geen boot meer zou komen... Dat was voor ons de (zoveelste) druppel en wij gingen direct terug naar ons hotel voordat deze vol zat en verbleven maar weer een nachtje in dit overstroomde stadje.
’s Avonds liepen we nog even naar de pier voor eventueel nieuwe informatie en zagen we nog steeds mensen wachten. Sommige stonden daar al meer dan 12 uur te wachten in de regen :S Maar blijkbaar kwam nu toch deze grote marineboot langs om 150 mensen mee te nemen. Niemand behalve deze mensen wisten dit blijkbaar, maar wij konden er al niet meer bij want er waren al stickers uitgedeeld. Voor ons was dat niet zo’n ramp, want we hadden toch al ons hotel. Maar andere mensen die heel de dag daar hadden gewacht waren gewoon opzij geduwd en hadden zo geen sticker gekregen. (het was bijna oorlog ;)) en die haalden nu hun vlucht niet meer. Dan maar wachten tot morgen, want dan namen ze 1000 mensen mee op een groot marine schip die ons helemaal naar Pattaya zou brengen, precies waar we Ruud & Yvette zouden gaan ontmoeten, perfect!
De volgende ochtend is het eindelijk na 8 dagen non-stop regenen DROOG! en lopen we naar de pier. Daar zien we een grote rij mensen staan bij de gewone veerboot ticket balie. Wij vragen wat er aan de hand is en blijkbaar worden we niet meer opgehaald door de marine maar mogen we gewoon een veerboot ticket aanschaffen en ons naar het overstroomde Don Sak laten brengen om vervolgens daar maar zelf uit te zoeken hoe je naar Bangkok komt. Wat een vuile streek van ze, want ondertussen wordt er op het nieuws verteld dat de toeristen op Koh Samui, Koh Tao en Koh Phangan zijn gered. Ze lieten beelden zien van een boot die vol toeristen zat, maar die hier de avond ervoor slechts 150 mensen had opgepikt. Dat er nog meer dan 1300 toeristen op het eiland zaten werd niet verteld.. De andere twee eilanden zijn blijkbaar wel echt leeggehaald, maar wij niet en nu mogen we alles lekker zelf betalen en regelen, bedankt Thaise overheid! Het allergrappigst was misschien nog wel dat je ook tickets kon kopen voor de boot naar Koh Samui. Het eiland die de dag ervoor nog helemaal was leeggehaald omdat het zo’n rampgebied was. Het gebied waar wij afgezet werden met de veerboot was trouwens ook een rampgebied. De dag ervoor waren er 200.000 mensen in dat gebied geëvacueerd omdat het zo zwaar getroffen was. En wij moesten daar maar gaan regelen dat we naar Bangkok konden komen…

Uiteindelijk gingen we dan varen en werden we netjes na 2,5 uur afgezet bij Don Sak. Wij zijn een van de eerste die van de boot gaan en kunnen gelukkig snel in de enige bus stappen die klaarstaat. De bus zit binnen 5 minuten stampvol en de mensen buiten beginnen al rood aan te lopen van boosheid dat er niet meer bussen klaarstaan. Gelukkig komen er vrij snel meer bussen en gaan wij alvast naar Swathani. We zien vanuit de bus al heel wat huisjes en land onder water staan, ook moeten we met de bus door het water heen. In Swathani worden we recht voor een tourbureautje afgezet (zouden ze een dealtje met ze hebben?) en meteen kopen we een duur ticket naar Bangkok. Als we naar buiten lopen zijn de andere tourbussen ook gearriveerd en wordt het een drukste van jewelste bij de bureautjes. Wij gaan maar even lekker eten en 4 uur later stappen we dan in een bus naar Bangkok. Het is al vrij donker als we vertrekken, maar tijdens deze rit wordt pas echt duidelijk hoe erg het vasteland hier is getroffen. We zien overal om ons heen water. We rijden er zelf ook kilometers doorheen. Er staat zelfs een gevaarlijke stroming en we hopen dat alles maar goed gaat en dat onze backpacks (die onderin liggen) maar droog blijven. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar ook wel weer erg indrukwekkend om te zien. Alle straten staan onder water, mensen varen er met bootjes doorheen. Ook staan er mannen met manden te vissen op de onder water staande snelweg, en terwijl wij er langs rijden zien we met eigen ogen dat hij een vis vangt! Het ziet er erg triest uit, die huisjes van de mensjes stellen al zo weinig voor en nu staan ze helemaal onder water.
Na 10 uur in de bus en heel wat centjes armer komen we om 05:30u eindelijk aan op Bangkok busstation en zijn we bijna waar we wezen moeten. Alleen nog een busritje van 2 uur naar Pattaya en dan relaxen en wachten op Ruud & Yvette. Nu maar hopen dat we weer eens wat zon gaan zien en dat de rest van onze reis wat prettiger verloopt. :D

Foto’s zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle