OZ! Van overvolle Oostkust naar verlaten Outback

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden, maar hier zijn we weer. Bedankt allemaal voor de leuke reacties, het is altijd leuk om te zien dat jullie een beetje met ons meereizen. (Also a specials thanks for our S.A. and Englisch friends, we love a beer :))

In het laatste verhaal namen we helaas afscheid van Rob en Sue op de Cattlefarm. We zijn erg benieuwd naar de hagelwitte Witsunday Islands en gaan daarom naar Airly Beach, waarvandaan je deze prachtige eilanden kunt bezoeken. Als we er aankomen is het weer niet al te best, de tourtjes naar Witsundays zijn best prijzig en we willen niet zoveel betalen voor een dag troep weer, dus we besluiten eerst nog even van Airly beach te genieten en afwachten wat het weer doet. We zetten onze auto op de parkeerplaats van de rockpool en besluiten daar te blijven. Je kan namelijk een parkeerkaart van 24 uur kopen, maar je mag officieel niet kamperen. ’s Avonds drinken we een lekkere pul koud bier tijdens happy hour en luisteren naar een bandje. Uit het niets komen er dozen pizza tevoorschijn, en ineens hebben we ook nog een gratis maaltijd (blijkbaar woensdag pizzadag, mooi zo!). De volgende dag is het weer nog steeds niet echt goed. We zwemmen in de rockpool totdat het gaat regenen en belanden dan lezend in de camper. Na wat navragen blijft het weer zo en dus besluiten we om de Witsundays dan maar te laten schieten en in plaats daarvan toch Ayers Rock te gaan bezoeken. We blijven daar nog wel een nachtje staan en we gaan ’s avonds weer naar de ‘kroeg’ om ditmaal mee te doen aan karaoke. Daarvan zagen we de vorige dag een aankondiging hangen. Er zijn te weinig mensen om karaoke te doen en dus maken ze er spelletjesavond van. Daar zijn wij altijd wel voor in! De spelletjes zijn best wel een beetje op sex berust, maar gelukkig kiezen wij de goeie uit en daar staan we dan tussen de kleuters (want we halen de gemiddelde leeftijd wel drastisch omhoog) en we winnen zo 2 spelletjes van 5 seconden. We hebben meteen 20 dollar geworden en 30 dollar aan gratis drankjes. Dus een gratis avond en de vorige ook meteen terugverdiend, dat is niet slecht. We blijven nog even naar het laatste spel kijken, waar alle dames uit de kleren gaan (ja daar zijn opnames van) en na een paar dansjes terug naar ons campertje. We weten dat we officieel niet mogen kamperen waar we staan, maar tot nu toe hebben we daar nog geen problemen mee gehad (en we doen het regelmatig). De volgende ochtend om 6:00 wordt er op onze camper gebonst…. De ranger…. Hij zegt; ‘ je mag hier niet kamperen, als je hier wilt blijven, moet je maar op een camping gaan staan’. En weg is hij! Nou zo erg is de ‘straf’ dus ook weer niet. We zwemmen nog een rondje in het rockpool, nemen een douche in de buitenlucht en daarna zijn we meteen op weg gegaan naar Bundaberg.

Daar waren we met de ‘ relocation camper’ al langs gereden en er was een goede reden om hier nog een keer naar terug te gaan (en dat was niet de rum ;)). We wilden nu eindelijk wel eens van dichtbij meemaken hoe de schildpadden hier op het Mon Repos strand hun eieren leggen. Het is heel uniek dat je daar bij kan zijn. Omdat ze hier al jaren een grootschalig research project hebben en ze de mensen graag duidelijk willen maken hoe belangrijk het is dat we de schildpadden helpen zoveel we kunnen, mogen er mensen komen kijken naar het eieren leggen en/of het uitkomen van de kleintjes. Dit zodat ze de beestjes zo leuk gaan vinden dat je ze wel wilt helpen. Het helpen kan je doen door bijvoorbeeld geen schildpadproducten te kopen (ja helaas worden er nog steeds heel veel schildpadden vermoord voor hun schildje en die worden dan verkocht aan toeristen) en zo weinig mogelijk lichten aan te hebben rond de plekken waar de kleintjes uitkomen. Aan het tourtje zelf verdienen ze niet zo heel veel, want die is maar 7 euro per persoon. Als we daar rond 19:00 klaarstaan zien we dat we niet de enige zijn die dit spektakel willen aanschouwen. Er waren rond de 80 mensen en die werden in 2 groepen verdeeld. Wij waren groep 2. Al heel snel wordt groep 1 geroepen, de eerste schildpad is gearriveerd. Wij worden natuurlijk ook al helemaal enthousiast, maar moeten nog even geduld hebben. We krijgen 2 leuke en interessante documentaires te zien en ook nog wat uitleg van een van de rangers. Ondertussen is het al 22:30 en we krijgen het benauwd en zijn bang dat er helemaal geen schildpad voor onze groep meer komt opdagen. Maar dan worden we geroepen en gaat ons groepje op weg naar het strand. Lampjes en fotocamera’s mogen mee, maar die mogen alleen gebruikt worden als de researcher zegt dat het goed is, anders kan je de schildpad afschrikken en gaat ze misschien wel terug de zee in. De schildpad waar we in eerste instantie voor kwamen is helaas al terug de zee in gegaan zoals al meerdere voor haar deze avond. Een storm heeft een groot deel van het strand aangetast door erosie en veel schildpadden vinden dat dan geen geschikte plek om hun eitjes achter te laten. Gelukkig is er al een ander gekomen die het er wel gewoon op waagt en die mogen we bekijken. Onze ogen zijn al gewent aan het duister en met een klein lampje wat de researcher in het zand heeft gelegd hebben we een prachtig uitzicht. Voor ons ligt een grote zeeschildpad tegen de duin aan een gat te graven voor haar eitjes. Het is een geweldig gezicht en we vinden het prachtig dat we hierbij aanwezig mogen zijn. Helaas hebben we ook een Frans stelletje en een paar Russen die niet luisteren naar de researcher en toch stiekem foto’s maken waardoor de schildpad bijna rechtsomkeer maakt. Gelukkig kan de researcher er een stokje voor steken en wij zijn meteen geïrriteerd en kunnen niet geloven dat sommige mensen niet gewoon naar de regels kunnen luisteren en blij kunnen zijn dat we dit überhaupt mogen zien! De schildpad zorgt er al snel voor dat we weer genietend en vrolijk naar haar gegraaf aan het kijken zijn. Dan ineens valt het eerste ronde golfballetje in het gat wat nu diep genoeg is en gaat het echte eieren leggen beginnen. Hierbij is de schildpad niet meer snel afgeleid en mogen er foto’s gemaakt worden. Natuurlijk maken wij ook foto’s, maar de Russen en de Fransozen gaan helemaal los. Statieven worden tevoorschijn gehaald en natuurlijk moet iedereen plaats voor ze maken, want ze moeten die perfecte foto hebben. Het gaat ze absoluut niet om de dieren, maar alleen maar om dat fotootje voor thuis.
Het proces duurt nog even voort en als ze uiteindelijk klaar is met eieren leggen graaft ze het gat dicht en gaat ze weer terug naar de zee. Onze schildpad heeft 131 eieren gelegd, meestal leggen ze tussen de 200 en 300 eieren per keer en dat doen ze 3 tot 4 keer per jaar (maar wel in de maanden Nov, Dec en Jan). Een hulpje van de ranger neemt gelukkig het overgrote deel van de groep mee terug naar het researchcentra (waaronder de fransen en russen) maar wij blijven nog wel even hangen. Wij hoorden namelijk al eerder ergens dat er hulp nodig was om de eitjes te verplaatsen. Als de eieren blijven liggen zullen ze de zee in worden gespoeld en komen ze niet uit. Wij moeten ze wat verder boven op de duin begraven. Dit was erg leuk om te doen en tevens belangrijk om de zeeschildpadden populatie te laten toenemen. Er worden namelijk maar weinig schildpadjes oud. Van de 1000 schildpadeieren die gelegd worden overleefd er maar 1 het hele proces en die hebben wij dan misschien wel gered! Vaak worden de eitjes gevonden en opgegeten door slagen en vossen of wordt het nest verwoest door een storm. Als ze wel uitkomen moeten ze rennen voor hun leven en in de zee eindigen, omdat anders de zeemeeuwen en krabben ze opeten en als ze dat al overleven begint het echte gevaar pas. Wij kunnen helaas geen eitjes zien uitkomen, maar het eierenleg proces is al een geweldige ervaring!!

Na Bundaberg gaan we zuidelijker en op weg naar Brisbane. Onze eerste stop is; Australia Zoo. Dit is Steve Irwins dierentuin die nu liefdevol gerund wordt door zijn familie. We komen iets goedkoper binnen met onze studentenpas (die van Hugo wordt nooit oud en Angelle zit gewoon op de Efteling school met haar oude abonnement). Heel veel verschillende dieren zijn hier niet, maar vooral de dieren die in Australie voorkomen zijn hier in overvloed. Als we aankomen gaan we eerst door allerlei krokodillenverblijven. Heel veel verschillende krokodillen. Het ziet er allemaal goedverzorgd en groot uit. Hierna lopen we langs de wombats. Hier zien we de eerste medewerker die een kleine wombat aan ons laat zien om te aaien. Dit gebeurd eigenlijk de hele dag door, medewerkers lopen met de dieren rond (laten ze een soort van uit zodat ze niet continu in de hokken zitten) en vertellen er van alles over. Wij lopen ze steeds tegen het lijf en zien zo vele slangen, vogels, wombats, dingo’s, lama’s, olifanten en tasmanian devils. Het publiek wordt dus echt bij de beesten betrokken. Hierna komen we bij de kangaroes en walibies. Deze hebben hele grote velden en daar kan je doorheen lopen, je kan ze ook voeren en aaien. De Koala’s hebben ook zo’n verblijf waardoor we eindelijk eens zo’n lief beestje kunnen voelen. Het is voor ons een van de leukste diertjes. We proberen alle praatjes, showtjes en voedertijden bij te wonen en al snel weten we de weg in de dierentuin alsof het de Efteling is. De grote show is erg leuk maar ook meer een les ‘hoe-gaan-we-beter-met-onze-dieren-om’. Vooral voor de Australiërs dus erg interessant. Voordat de show begint, bemachtigd Angelle nog een kleine prijs voor het nadoen van een gorilla op het grote scherm (videobeelden zijn alleen via betaling bij Hugo te verkrijgen J). Het leuke aan alle praatjes en shows zijn dat de beesten niets wordt geleerd wat ze niet willen. In de show worden ze alleen maar tentoon gesteld en krijgen ze te eten. Dat de zoutwaterkrokodil voor zijn hapje met heel zijn lichaam uit het water springt doet hij normaal ook, maar nu zitten er dus 1000 mensen naar te kijken. Als we later bij de tijgers zijn waar de medewerkers een praatje doen zitten we alleen maar naar 3 slapende tijgers te kijken. Het commentaar van de medewerkers;’ soms zijn ze actief en geven ze een showtje weg en soms hebben ze er geen zin in. Helaas hebben ze er vandaag geen zin in en ze laten ze dan ook met rust en gaan ze niet pushen.’ Wij vinden het een geweldige dierentuin, de beste die we tot nu toe gezien hebben!!! 2 keer per dag krijgen de olifanten eten en ook daarbij mogen de mensen helpen. ’s Morgens was de rij wel heel lang, dus die liepen we maar voorbij, maar toen we ’s middags bij de olifanten gingen kijken moesten ze net gevoerd worden en er was bijna niemand. Dus wij sluiten ons meerdere malen aan en hebben de olifanten diverse meloenen naar binnen laten werken. We blijven tot het allerlaatste moment hangen (bij de kangaroes zien we een paar kangaroes met kleintjes in de buidel die af en toe hun hoofdje even naar buiten steken, super schattig) en vinden het jammer dat het zo snel alweer tijd is om te gaan. Vroeger was dit blijkbaar een soort van reptielenpark en Steve Irwin heeft deze geweldige dierentuin ervan gemaakt. We blijven het een geweldige vent vinden!!

We rijden weg van de dierentuin en gaan door het centrum van Brisbane richting the Gold Coast. Hier hebben wij ook al eerder ons oog op iets laten vallen wat wij niet konden laten schieten; Spanning&Sensatie! Er zijn hier 2 grote pretparken en 2 waterparken en wij willen wel wat zien. Helaas is de entree echt verschrikkelijk duur (bijv. 75 dollar voor Warner Bros Movie World) en dat is torenhoog boven ons budget, maar na wat speuren vinden we toch wat betaalbaars. Voor 100 dollar krijgen we een VIP Pas die ons tot volgend jaar toegang geeft tot Warner Bros Movie World, Wet ’n Wild waterpark en Sea World.
We staan die nacht weer illegaal in een klein dorpje in de buurt van de parken en als we ’s morgens wakker worden zien we dat we recht voor het politiehoofdbureau van deze regio hebben overnacht, Oeps.
We beginnen dag 1 met WB Movie World. Hij lijkt erg op die van Duitland, maar dan kleiner. Bij de ingang staat een brute achtbaan waarbij je afgeschoten word, kaarsrecht naar boven gaat en daarna weer kaarsrecht naar beneden valt. Die is erg tof. We gaan weer naar alle shows(die behoorlijk slecht waren) en hebben alle attracties al snel gehad. Verder verdienen ze ook niets aan ons want als echte Nederlanders nemen we boterhammen en pakjes drinken mee. We blijven weer tot het einde en zoeken weer een plekje in de buurt (ver weg van het politiebureau ;)).

Dag 2 is voor het waterpark. Hier is veel meer te doen dan in Movie World en na een dag roetsen en glijden hebben we nog niet alles gedaan. Er is hier ook een flowrider en Hugo kan het niet laten om iedereen met grote ogen te laten zien wat hij allemaal kan. Het was erg leuk, maar ook best druk met allerlei schoolgroepen. We komen erachter dat die na 15:00 toch wel allemaal verdwenen zijn en dan is het veel rustiger bij alle glijbanen. We besluiten om na sluitingstijd gewoon op de parkeerplaats te blijven staan en morgen nog een keer te gaan. We hebben tenslotte niet voor niets een VIP pas. Het duurt niet lang of er komt nog een auto naast ons staan met 4 jongens die morgen ook naar het waterpark willen. De bewaking komt die avond ook nog even langs en wij maken ons al klaar om toch maar ergens aan heen te rijden als hij zegt; ‘ik heb er geen probleem mee als jullie hier overnachten als jullie maar wel in de hoek uit het licht gaan staan’ relaxed. Wij komen erachter dat ons busje echt geweldig is als we de 4 jongens al hun troep onder de auto zien gooien zodat ze er zelf in kunnen gaan slapen. Het ziet er niet comfortabel uit. De volgende morgen zien we dat er nog meer groepen zijn dan de dag ervoor en besluiten eerst nog even alle toffe dingen in Movie World te doen en daarna terug te komen. Het is zo rustig in Movie World dat we een uur later al weer terug zijn en van onze 3de dag waterpark kunnen gaan genieten. Als de groepen weg zijn kunnen we fijn van alle glijbanen genieten en dan is eindelijk de bruutste aan de beurt. Het heet ‘the loop’ en je staat in een soort van koker waar na het aftellen van 3 seconden de grond onder je verdwijnt en je naar beneden valt in de glijbaan. Dan wordt je omhoog geschoten in een looping (die soms niet helemaal goed gaat en dan hang je halverwege in de glijbaan) en kom je er onderaan weer uit. Het naar beneden vallen is het engst daarna heb je eigenlijk geen idee meer waar je je bevindt in de glijbaan. Erg leuk en zeer uniek. Verder hebben ze er een glijbaan waar je met bootje in gaat en die glijbaan is pikkedonker. Ook heb je glijbanen waarbij je gigantisch hard gaat en heb je een glijbaan waarbij je met bootje en al in een trechter wordt geschoten en na een paar keer ronddraaien eindig je in een soort slurf en wordt je in het zwembad uitgespuugd. Echt een super park!

Op dag 4 gaan we naar Sea World. Hier draait het natuurlijk allemaal om de zeedieren. Ze hebben er een aquarium met diverse haaiensoorten, roggen, vissen e.d. Het leuke is dat we veel zeedieren zien die we herkennen van onze snorkel en duikdaagjes. Ook is er een ijsberenverblijf. Hier zitten vier ijsberen die uit andere dierentuinen zijn weggehaald en die ze hier verzorgen. Erg leuk dat wij net een ijsbeer zagen die enorm actief was. Hij bleef maar zwemmen en met z’n bal spelen. Je kunt ook naar een deel waar je onderwater alles kunt volgen en het was erg grappig om deze ijsbeer z’n gang te zien gaan onder water. Vanzelfsprekend gingen wij weer naar alle shows en werd Angelle uitgekozen om mee te spelen in de zeeleeuwen detective show waarbij ze als grote crimineel werd gezien maar uiteindelijk door de mega zeeleeuw op haar wang werd gekust. (ook deze filmfragmenten zijn bij Hugo te verkrijgen)
Ook was er een prachtige dolfijnenshow, maar veel te kort vonden wij wel en Angelle wilde naar de kinder ‘Sesamstraat show’ waar ze voor Roos even naar Elmo heeft gezwaaid.. Aan het einde van de dag liepen we terug naar de uitgang en langs een van de dolfijnenverblijven. Uit het niets wordt er een stuk zeewier uit het water geworpen en zien we een veel te vrolijke dolfijn wachten tot we het stuk zeewier weer teruggooien. Dat doen we dan ook maar en hij pakt het gelijk weer op en gooit het weer terug naar ons. Dit vinden we zo leuk dat we een uur na sluitingstijd pas het park verlaten.
Al met al hebben we met onze VIP pas vier heel erg leuke dagen gehad en samen met de dierentuin en de zeeschildpadden een perfecte week!

Maar nu is het ook echt gedaan met de luxe en vullen we onze auto aan met tien tassen boodschappen en veel water en gaan we richting de Outback. We gaan van de bekende Eastcoast Bruce Highway af en allereerst (op aanraden van Luuc) naar Nimbin. Als we ’s avonds aankomen parkeren we de auto ergens in het stadje en vallen meteen in slaap. ’s Morgens lopen we een beetje rond door Nimbin. Het is ondertussen zondag en helas is er niet zoveel te doen (we hadden er de vorige avond niet aan gedacht om wat te gaan drinken, want we waren zo moe, dus veel krijgen we niet mee van de feestjes in dit stadje). Nimbin is een echt hippiestadje en het eerste wat tegen ons gezegd wordt door een stokoude hippie is ‘willen jullie wat marihuana?’ We slaan beleeft af en lopen nog even fascinerend door dit stadje heen. Als we wegrijden pikken we nog een uurtje nimbin-radio mee en horen vrijwel het hele repertoire van Hair.

Eigenlijk zijn we nu op weg naar Port Augusta, vanwaar we de Explorers Highway midden door de outback van Australie naar Darwin gaan nemen. De komende 3 dagen zijn we eigenlijk ook al midden in de outback zonder het echt door te hebben. We slapen gratis op rustplekken en meestal zit er zo’n dikke 200 km tussen elk stadje. De benzine wordt naarmate we meer naar het midden gaan steeds duurder. Op een van de ochtenden zijn we meer dan een uur met een oude Aussie aan het praten die ook al veel gereisd heeft. Hij waarschuwt ons nog eens goed voor slangen en de heftige stormen die we straks in Darwin gaan zien. We zien wat wilde kangaroes, koala’s, dingo’s en hagedissen en maken verder niet zo veel mee. Als we in Port Augusta aankomen gaat het voor ons gevoel pas echt beginnen, en we hebben ondertussen alleen al met dit campertje 5000 km gereden. We checken nog even de koelvloeistof en olie en gaan de volgende dag op weg.

Als we op de eerste rustplek van de Explorers Highway stoppen zien we een jong hippiestel. Zij hebben daar die nacht overnacht en we raken aan de praat. Het is best gezellig en naast ons zien we nog een campertje stoppen. De typische toerist (met landkaart en al) stapt uit en we zien meteen; dat is een Nederlander! (natuuuurlijk, zit je midden in de Outback van Australië, is de 3de persoon die je ontmoet Nederlands!) We raken ook met hem aan de praat. Zijn naam is Martin en we merken meteen dat hij een ‘legend’ is! Hij heeft geweldige uitspraken en we vinden het jammer om hem niet meer te spreken als we besluiten door te rijden. Op de volgende rustplaats komen we Martin weer tegen. Hij is op weg naar Coober Pedy, zo’n 600 km vanaf Port Augusta en natuurlijk ook voor ons op de route (er is maar 1 snelweg door de Outback naar Darwin). Hij gaat daar op een camping staan en hij heeft ook al uitgezocht welke. Omdat een douche op z’n tijd ook voor ons geen kwaad kan (we hebben al op rustige plekken in de regen gedoucht, maar soms moet je voor het echte werk gaan) besluiten we om hem daar te ontmoeten. Omdat wij geen wildlife willen raken en natuurlijk zoveel mogelijk brandstof willen besparen rijden we meestal 80km per uur. Om 17:30 komen we op de camping aan en staat de wijn al klaar. We hebben een supergezellige avond met Martin. Hij is 46 jaar, komt uit Alphe aan de Rijn en werkt bij de Recherche. Hij heeft de beste verhalen en een paar biertjes en bijna 5 liter wijn verder zegt hij ; ‘Ik weet niet wat jullie doen, maar papa gaat naar bed’. De volgende dag moeten we alweer afscheid nemen, jawel iemand heeft Martin aangeraden om naar Coober Pedy te gaan en na een half uurtje rondrijden en wat foto’s maken, daarna op een camping staan gaat hij gewoon weer 600 km terug rijden. We hebben zelf nog niet bekeken maar mochten jullie willen weten wat voor een gast het is dan is hier zijn site : heymate.waarbenjij.nu
Nadat we even in het zwembad zijn gesprongen en hebben gedoucht gaan we zelf ook Coober Pedy in. Coober Pedy is bekent om zijn opaalmijnen. We lopen een beetje rond en bekijken wat opalen en daarna besluiten we ook weer verder te gaan.

Darwin is nog een heel eind rijden. Toch rijden we niet al te ver en staan na een paar honderd km op een rustplaats. Als we aan het eten zijn begonnen komt een bekende auto onze richting op. Het zijn de hippies van de eerste dag weer. Ze zijn beide 20 jaar, hij komt uit Duitsland en zij uit Australië en ze hebben elkaar op een reggae festival ontmoet. Ze hebben allebei lange dreads en zijn erg leuk gezelschap. Ze blijken dezelfde kant op te gaan als ons, dus we komen ze nog wel een paar keer tegen onderweg.
Na heel wat kilometertjes en interessante mensen verder komen we dan eindelijk bij de afslag van Ayers Rock en Kings Canyon. Slechts 300 km naar ieder van deze plekken en 300 km van elkaar vandaan, dus dat wordt nog ergens overnachten eer we bij een van deze twee plekken aankomen. We staan weer op een gratis overnachtingsplek en de hippie’s komen er een paar uur later ook weer aan, maar dit keer arriveren ze precies wanneer er een tropische bui ontstaat en ze proberen de tent nog op te zetten (jaja.. een tent in de outback) en dit gaat hopeloos verkeert. Een tropische storm hier betekend al gauw min 100mm regen in een uur en hoe verder naar het noorden hoe erger (soms tot 300mm.)

De volgende ochtend gaan we naar Kings Canyon. Een prachtig ravijn waar je helemaal overheen loopt en zo de diepte van de Outback in kan kijken. Alles is rood en bloedheet. We krijgen twee keer een bui over ons heen die heerlijk verkoelend is, maar onze kleren zijn binnen 3 minuten alweer kurkdroog. Het is hier al gauw 40 graden. De wandeling is werkelijk adembenemend en onderweg vinden we nog een rockpool waar we een heerlijke verfrissende duik nemen. Wat is het leven toch goed hier in de Outback!

We rijden een stuk terug (om bij Ayers Rock te kunnen komen), zien wat wilde kamelen en slapen onderweg ergens. De hippie’s zijn er ook weer en ’s ochtends vroeg rijden we in een ruk door naar Ayers rock. Helaas moet je hier tegenwoordig entree voor betalen, maar je gaat na 1400 km geen nee meer zeggen. Bij Ayers Rock zijn ook de minder bekende Olga’s te vinden. Dit is een rotsformatie die minstens zo indrukwekkend is als Ayers Rock. (zie de foto’s) Hier maken we een kleine wandeling en vervolgens hebben we de prachtige zonsondergang bekeken bij Ayers Rock, werkelijk adembenemend.
Toen moesten we nog 100 km in het donker terug rijden voor een gratis camping. Om dat het donker is, is er veel wildlife dus we rijden heel rustig. Onderweg zien we dingo’s, kamelen, hagedissen, slangen en kangaroemuizen. De camping is een echte camping maar gratis. We begrepen ook meteen waarom, want de camping had een miljard insecten. Sprinkhanen en kevers sprongen continu tegen ons op. We zijn de volgende ochtend dan ook weer snel doorgereden en naar Alice Springs gegaan.

Alice Springs ligt midden in Australië. Hier hebben we nieuw drinken moeten kopen, want met 40 graden gaat het water enorm snel. We rijden wel meteen verder want het dorpje vinden we niet zoveel aan. We overnachten weer langs de weg en natuurlijk, net zoals de andere avonden komen de hippies weer langs. Ze vertellen wat interessante verhalen en we drinken met z’n allen een fles Bundaberg Rum op. (was lekker hoor Freek) De volgende ochtend is het dan echt tijd voor afscheid, want de hippies gaan vanaf Tennant Creek terug naar de oostkust. Dit is de enige afslag die ze kunnen nemen en wij gaan rechtdoor naar Darwin. We staan nog een nacht op een rustplek waar we gek worden van de hitte en ’s ochtends vroeg gaan we snel op weg naar een camping die we weer even heel hard nodig hebben. Wij eindigen op een camping in een klein plaatsje en het staat bekend om z’n alien encouters en z’n vele UFO’s die hier zijn gespot.. De eigenaar heet Arc van der Zalm. Zijn ouders waren Nederlands en nu heeft hij zijn eigen camping in the middle of nowhere. Maar blijkbaar vind hij ons erg aardig en neemt ons die middag mee in zijn truck om zijn land te bekijken. Het is immens. We rijden wat rond, gaan op zoek naar slangen, maar vinden kangaroes en…. Hij laat ons met zijn 22 magnum rifle schieten! We doen een wedstrijdje wie het beste kan schieten Angelle en ik zijn beter dan hem (Angelle zelfs bijna beter dan Hugo). We schieten natuurlijk wel alleen maar op flessen en blikjes. Het was een erg leuke middag en als we later een met hem drankje willen doen raken aboriginals slaags met elkaar recht voor de camping. Blijkbaar zijn er verschillende stammen en een verkeerde stam was op de verkeerde plek en dus kregen ze ruzie. Ijzeren pijpen werden erbij gehaald en het ging er hard op. Uiteindelijk is een auto van een van hun totaal in elkaar geslagen (en dat verklaart waarom wij zo vaak totaal verwoeste auto’s hier langs de weg vinden). Daarna is het gevecht over en gaat iedereen rustig verder waar ze mee bezig waren. Wij gaan dus verder met ons drankje en de avond wordt nog heel gezellig.
De hele nacht hebben we stromende regen en de ook de hele volgende dag regent het nog de hele dag. Dit betekend dat we nog maar een dagje blijven en we helpen de eigenaar mee met het verzorgen van de dieren. Als we dan de volgende dag willen vertrekken horen we dat de wegen blank staan en dat we niet naar het noorden kunnen. We moeten daarom nog maar iets langer blijven en ondertussen gaat Angelle meewerken. Ze helpt met de vuilnis ophalen en vervolgens gaat ze in de keuken staan. De eigenaar (Arc van der zalm) vind het geweldig en dankzij Angelle wordt alles kwijt gescholden (en dat was nogal wat).

We praten met de eigenaar over eventueel ‘echt’ werken voor hem en dat staat hem wel aan. We kunnen gelijk beginnen en nu blijven we hier ongeveer 5 weken werken voor een meer dan prima salaris :)
We zijn nu aan het einde van dag drie dus we moeten nog wel even, maar het bevalt ons goed. Angelle staat achter de bar en maakt de huisjes schoon en Hugo zorgt ervoor dat het zwembad schoon blijft en dat het gras gemaaid wordt en dat soort klusjes. Ook verzorgen we de dieren. Ondanks dat het echt een verlaten plek in de woestijn is gebeurd er van alles. Allerlei soorten mensen komen hier binnen, sommige met een baby kangaroe, andere met dingo’s. Maar het grootste nieuws is momenteel dat we een vijver op het park geleegd hebben en we botten hebben gevonden die misschien van een mens zijn. 7 Jaar geleden is hier in de buurt een (Engelse) backpacker genaamd, Peter Falconio vermoord en dat is gigantisch groot nieuws geweest. Het lichaam is nooit gevonden en nu vermoeden we dat dit misschien de backpacker kan zijn. Zojuist is de camping op het nieuws gekomen en staat de telefoon roodgloeiend. Het zou helemaal niks kunnen zijn, maar dan is het in ieder geval een goede reclamestunt geweest :).
Verder gaan we de komende weken gewoon ons gangetje en horen jullie over een tijdje wel weer van ons!

Groetjes vanuit het veeeeel te hete Wycliffe Well (Northern Territory, Australia)

Foto’s en Film zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle

Fijne Kerstdagen allemaal en een Super 2011