Bolivia, het land van EXTREMEN!

Hola amigo’s,

Ga er maar weer voor zitten, want hij is langer dan de vorige :-D
Zoals jullie lazen in het vorige verhaal zijn we na Peru richting Bolivia vertrokken, dus dit verhaal speelt zich dan ook daar af :)

We begonnen in Copacobana, een klein stadje aan Lake Titicaca, het hoogstgelegen meer ter wereld. Dit is een erg leuk plekje waar het vakantiegevoel meteen naar boven komt. Het uitzicht op het meer is erg mooi en je kan hier heerlijke en goedkope vis eten (Trout) bij de tentjes aan het water. Vanuit Copacobana gaan er boottochtjes naar eilanden in de buurt zoals Isla del Sol en Isla del Luna. Dit moet je eigenlijk wel gedaan hebben als je in Copacobana bent.Het meer is echt reusachtig en lijkt eigenlijk meer op een oceaan dan een meer. De eerste dag in Copacobana hebben wij heerlijk relaxed en genoten van het lekkere weer.
De tweede dag hier hebben wij zo´n boottripje gedaan. We gingen rond 12:30 met het bootje mee. Dit bootje was helemaal volgeladen. Je kan namelijk ook op Isla del Sol overnachten, en veel backpackers vinden dit cool. Ons bootje was dus helemaal vol met backpackers en al hun bagage. De stoeltjes in het bootje zijn ook erg klein, dus ondanks het mooie uitzicht hadden we het na een uur al wel gehad. Jammer genoeg duurde het tripje bij elkaar wel 2,5 uur. Aangekomen bij het eiland hebben we onszelf op een bankje gezet en genoten we van het uitzicht. Het is bij Isla del Sol heel apart om te zien dat in de verte de bergen met sneeuwtoppen even hoog zijn als wij. Je kon bij Isla del Sol ook omhoog klimmen naar het stadje en wat Inka-ruines bekijken, maar met Machu Picchu net achter de rug hadden we daar niet veel behoefte aan. We zijn denk ik ook verwend met alle mooie eilanden die we op het cruiseschip hebben gezien, want het voelde voor ons niet zo bijzonder als vele reizigers het laten klinken. Na een uurtje op het eiland zijn we weer teruggegaan naar Copacobana. Wederom een mooie maar net iets te lange boottocht. Daarna hebben we onszelf getrakteerd op z’n heerlijk visje bij het meer. Eigenlijk hadden we wel langer in Copacobana willen blijven, het is hier lekker relaxed en een goede manier om geld te besparen, maar de WK-finale kwam eraan en we wilden die in het Hollandse tentje in La Paz zien dus op dag 3 hebben we ’s morgens de bus richting La Paz genomen. Dit zou een rit van ruim 3 uur zijn. Het leuke van overdag in de bus zitten zijn de prachtige uitzichten. Meer dan de helft van de rit hebben we langs het meer gereden. Halverwege moesten we ook nog een stukje het meer oversteken. We moesten allemaal de bus uit en met een speedbootje naar de overkant en dan werd de bus op een soort vlot geladen. Dit is nog wel eens mis gegaan dus er liggen nog wel wat bussen op de bodem van het meer :) Met onze bus ging het gelukkig goed. Toen we officieel nog ongeveer 30 minuten moesten kwamen we in een enorme file terecht. Er was een feest bij het dorpje vlak boven La Paz, dus hadden ze de hoofdweg maar afgesloten voor de parade!!! Dit creëerde een enorme chaos die wij in Nederland nooit zouden beleven. In principe was onze weghelft richting La Paz niet afgesloten, alleen die vanaf La Paz, maar alle auto’s van de andere kant waren over onze weghelft gaan rijden, wij konden er dus niet meer langs, na een uur tot anderhalf chaos en drukte gingen we een zijweggetje in, ook hier was het verschrikkelijk druk, maar het bewoog tenminste een beetje. 2 uur later dan gepland kwamen we aan in La Paz. Pluspuntje was wel dat ze ons vergeten waren met het afrekenen, dus we hadden een gratis busritje gekregen, dankjewel Bolivia!

We lieten ons met de taxi afzetten bij Sol y Luna, het Hollandse tentje hier in La Paz, we hadden bedacht vanuit hier een hostel te zoeken, want dan waren we de dag erna tenminste dicht bij het café. Meteen om de hoek vonden we een leuk goedkoop hostel. Voor 50 Bolivianos met zijn 2en per nacht was dit perfect.(Bolivianos deel je ongeveer door 7) We zijn meteen in La Paz gaan rondlopen om rond te vragen over de mogelijke excursies. We waren erg geïnteresseerd in de jungle, dus het duurde niet lang voordat we een leuk toertje hadden geboekt voor 2 dagen later, daar keken we al erg naar uit.We zijn maar meteen voor het eten naar Sol y Luna gegaan zodat we meteen konden uitvogelen waar we de wedstrijd zouden willen kijken (ze hebben 4 ruimtes). Na een heerlijk maaltje (en gratis wifi hier, dat is ook mooi meegenomen) zijn we naar bed gegaan. De volgende morgen eerst naar Sol y Luna voor een ontbijt. Ze hebben hier een ontbijt buffet voor 35 Bol per persoon. Dit is echt heerlijk. Een gekookt ei, lekkere kaas en ham, stokbroodjes, verse Jus d’orange enz. Een ontbijtje zoals we die al lang niet hebben gezien! De wedstrijd begon hier om 14:30 dus om drukte als in Cusco te voorkomen besloten we om 13:00 alvast naar Sol y Luna te gaan. Zaten we er dus weer mooi naast. Ons idee om in de bovenste ruimte bij het grote scherm te zitten ging al niet door, die zat al helemaal vol! Ook de andere 2 ruimtes met groot scherm en grote tv was vol. Dat werd dus het ‘keldertje’ waar een klein tv’tje, maar wel plek op de bank was. Hier hebben we prima gezeten. Over de wedstrijd zullen we geen woorden vuil maken (%$#@%$&). Na de wedstrijd, toen iedereen verslagen het pand verliet, werden we verrast door zo’n 5 camera-ploegen van de locale zenders. Ze duwden allemaal microfoons onder onze neus en vroegen ons commentaar. Omdat we natuurlijk niet weten wat kut-scheids in het spaans is en omdat we het nog steeds niet konden bevatten dat we hadden verloren hebben we die genegeerd en zijn meteen naar ons hostel gegaan waar we niet meer vandaan zijn gekomen :).

Gelukkig hadden we de jungle de volgende dag om naar uit te kijken. Theodoro, de man van het bureau waar we het tourtje bij hadden geboekt. had voor ons een taxi geregeld die ons bij het hostel zou komen ophalen om 11:00. Dit vonden wij eigenlijk al een beetje vreemd, want we dachten dat de bus al om 11:00 weg zou gaan, maar hij zou het wel weten (en met de rare trein-praktijken van Machu Picchu in ons achterhoofd weten we dat hier alles mogelijk is). Toen de taxi er om 11:00 nog niet was gingen we zelf op zoek naar een taxi, we moesten eerst langs het tourbureau om onze backpacks af te zetten en daarna naar de plek waar de bussen naar Rurrenabaque vertrekken. De straat waar het bureau is, is waarschijnlijk de drukste straat in La Paz, daar is onmogelijk door te komen. Dus na 50 minuten en veel te veel voor de taxi betaald te hebben kwamen we bij het busstation waar de bus dus al weg was! Hij was om 11:00 vertrokken zeiden ze daar! Wij meteen Theodoro bellen en die snapte er niets van, maar die zou regelen dat alles 1 dag verzet zou worden en dat we de volgende dag met de bus zouden gaan. Nu hebben we die tickets daar maar meteen zelf geregeld en er werd ons meteen duidelijk gemaakt dat we er maar beter om 10:00 konden zijn. (dit had voor ons die dag ook geen probleem geweest, want we waren toch vroeg op, maar we vertrouwde op Theodoro). We hadden geen zin om onze backpacks op te halen om die de volgende dag weer weg te brengen, dus hebben we het met onze jungle-tas maar gedaan die dag. Een beetje rondgelopen en niets bijzonders gedaan.
De volgende dag waren we om 9;00 al helemaal klaar om te gaan toen de vrouw van het hostel kwam vertellen dat Theodoro had gebeld en dat er om 11:00 een taxi zou zijn. Wij hadden natuurlijk geen zin in een herhaling van de vorige dag dus wij belden hem terug om te zeggen dat we het zelf wel regelden en liever vroeger gingen. Zo gezegd, zo gedaan dus om 10:00 stonden we bij de bus. Deze bus vertrok om 12:30!!!! We hadden een 20 uur durende reis voor de boeg, dus 2,5 uur extra wachten is al geen pretje. Het begin van de busrit was nog te doen. Hoewel de weg echt levensgevaarlijk is (vaak maar 3,3 meter breed). Hij wordt ook wel deathroad genoemd…… Het is een uitgehakte weg langs de bergen, Er is eigenlijk maar plek voor 1 auto tegelijk (laat staan een grote bus!) maar toch rijden er auto’s, bussen en vrachtwagens af en aan die allemaal langs elkaar heen moeten. Als we uit het raampje keken leek het soms net of er helemaal geen weg meer was en keken we rechtstreeks de afgrond in!! Dat was toch wel erg eng. We vroegen ons af of de wielen van de bus soms nog wel op de weg stonden. Tegen de avond werd het nog een beetje vervelender. We waren op weg naar de jungle, waar het altijd warm is, dus we moesten vooral muggenspray en zonnebrand meenemen en een slaapzak was echt niet nodig. Nou dat hebben we geweten!!!! Omdat de locals (zittend onder minstens 3 dekens) de raampjes bleven opendoen in de bus, was het ijskoud. We hadden alle kleren die we bij ons hadden al aangedaan, inclusief regenpak, en dat mocht nog niet baten. (nou hadden we ook kleding meegenomen met het oog op warm weer, dus onze jassen en heerlijke vesten lagen nog in de backpack in La Paz).
Bussen in Zuid Amerika werken ook niet zoals die in Nederland. Vaak worden er 2 stoelen verkocht aan een familie van 5. Uiteindelijk zit dus in een bus voor 50 mensen ongeveer 70 man. De gangpaden liggen vol met slapende kinderen en vrouwen met gigantische tassen. Hugo werd heel de weg over zijn been gestreeld door het handje van een klein jongetje. En de weg was er ondertussen niet beter op geworden, 1 grote hobbelweg, gat in de weg, dus je werd regelmatig gelanceerd.

Eindelijk na vrijwel geen slaap kwamen we om 8:00 klappertandend in Rurrenarbaque aan. We moesten om 9:00 bij het tourbureau zijn. Omdat ze hier geen auto-taxi’s hebben moesten we allebei bij een motor-taxi achterop en werden we zo naar het bureau gebracht. Hier lieten we ons formulier zien en herinnerden we hem er nog even aan (dit was natuurlijk iemand anders dan Theodoro) dat we 2 dagen jungle, 2 dagen pampa’s hadden. Hij zei dat het wel vreemd was, want de pampa’s is normaal een 3daagse toer, maar het was wel allemaal mogelijk. We begonnen met de pampa’s. Na ongeveer een half uur het groepje van 8 verzamelen werden onze tassen op de jeep geladen (en natuurlijk de tassen van rest die wel allemaal slaapzakken bij hun hadden :s) en gingen we op weg. Naja op z’n Boliviaans op weg dan, want we gingen eerst na 300 meter een papiertje ergens afleveren, daarna na 500 meter werd onze band verwisseld waar we wel even op moesten wachten en na nog eens 700 meter gingen we nog even tanken (nee in Bolivia hoeven dat soort dingen niet van te voren gedaan te worden :)). Hadden we wel mooi even de tijd om de rest van de groep te leren kennen. Er waren 2 Engelse jongens, een Iers stelletje en een Nederlands stel. Dit zijn Gerald en Anette, die reizen ook een jaar ; 6 maanden Azie en 6 maanden Zuid-Amerika. Dat was wel weer heel gezellig en omdat ze ook al tegen het einde van hun reis zitten (nog ongeveer 2 maanden te gaan) hadden ze veel leuke dingen te vertellen. Toen we eindelijk op weg gingen hadden we 3 uur jeep voor de boeg. Ondanks dat er veel te zien was, leek de weg constant hetzelfde en was het nog steeds erg koud. We hebben wel heel veel vogels gezien, en een zwerm toekans zien vliegen. Onderweg moesten we nog even 150 BOL per persoon betalen om überhaupt het pampa’s gebied in te mogen. Na deze hobbelige rit waren we erg blij toen we eindelijk bij de rivier (die bij de pampa’s hoort) aankwamen. De pampa’s is het soort moerassige gebied wat bij de Amazone hoort. Er leven hier enorm veel beesten. We waren allemaal heel erg benieuwd of we krokodillen en capibara’s zouden zien.
We werden allemaal in een langwerpig kano-achtige boot geladen en zaten zo per 2 op een rij op een klapstoeltje. Er zit een motortje achterop het bootje en zo ga je nog best snel door het riviertje heen. De rivier (Rio Yacuna) van de pampa’s is ongeveer een metert of 6 breed. Na een minuutje zagen we ons eerste kleine krokodilletje, we waren allemaal door het dolle heen, maar onze gids Victor vaarde gewoon door en mompelde iets dat er nog wel meer kwamen. 3 minuten later zagen we onze eerste Capibara (dat is een soort mega-grote marmot) Victor zette de boot stil en alle camera’s draaide overuren. We waren allemaal teleurgesteld dat de Capibara in de bosjes verdween.Onze trip kon nu al niet meer stuk. We hoefden niet lang te treuren over de krokodil en capibara, want Victor had gelijk en het duurde niet lang of we waren omringt door krokodillen en capibara’s. Elke 10 meter lag er wel een krokodil en bij elke bocht stonden wel weer capibara’s, meestal hele families, soms wel met zijn 15en. En vogels zag je ook overal, allerlei soorten, van enorm groot naar schattig klein, met prachtige kleuren. Na ongeveer een uur in de boot, toen de opwinding over krokodillen en capibara’s al een stuk was afgenomen, stuurde Victor onze boot in de oever. We stonden recht voor een boom vol met aapjes! Ze kwamen heel dichtbij, erg leuk. Terug in de boot zagen we onderweg ook nog een roze dolfijn. Die leven alleen in het Amazone gebied in zoet water. Helaas was het vrijwel onmogelijk om deze prachtige dieren op de foto te krijgen, want zodra je ze ziet en je camera klaar hebt, zijn ze alweer onderwater verdwenen. Na 2 uur boot, begon iedereen wel een beetje genoeg te krijgen van de kou en hadden we de krokodillen en capibara’s ook wel gezien :). Na 2,5 uur begon het te regenen, dus stuurde Victor de boot naar de dichtstbijzijnde lodge (daar sliepen wij niet, maar die was gelukkig van hetzelfde tourbureau als waar wij geboekt hadden) en daar schuilden we voor de regen en kregen we heerlijke thee met koekjes. Daar had iedereen wel behoefte aan met onze ijskoude handen. Na ongeveer 20 minuten was het minder hard gaan regenen en gingen we op weg naar onze lodge, die nog ongeveer een kwartier varen was. Het is jammer want het was een tocht die normaal gesproken niet lang genoeg kan duren en nu wilden we stiekem allemaal dat we er al waren. Gelukkig hadden we genoeg te zien (krokodillen, capibara’s, vogels, dolfijnen) en was de omgeving schitterend, maar we waren blij dat we bij de lodge aankwamen. De lodges waren op palen gebouwde houten huisjes die helemaal gericht waren op het warme jungle weer. Er waren geen ramen, maar de huisjes waren omringt door gaas. Er was een ruimte vol hangmatten en je hebt een geweldig uitzicht over de rivier. Blij dat we aangekomen waren, werden we naar de slaapzaal gebracht. Allerlei bedjes met klamboes en 1 deken. Met gebrek aan een slaapzak vroegen we wat extra dekens aan de gids en Gerald gaf die van hem ook aan ons. Omdat we toch samen in een bed slapen hadden we uiteindelijk 5 dekens bij elkaar, dat zou moeten lukken. We gingen naar Victor om te vragen hoe onze dag er morgen uit zou zien, omdat we de enige waren die maar 2 dagen pampa’s hadden. Hij zei dat het aan het weer lag wat we eerst zouden doen, maar we zouden of piranha’s vissen of Anaconda’s zoeken….. dan zouden wij na de lunch rond 11:00 terug gaan in de boot (3 uur) en dan terug met de jeep (3 uur). Dat was wel een teleurstelling voor ons, Theodoro had gezegd dat we alles konden doen en zien. We vroegen wat de andere gingen doen de rest van de dag. Die zouden na de lunch doen wat we dan ’s morgens niet hadden gedaan (Piranha’s of Anaconda’s), diner, s’ avonds nog even met het bootje het water op in het donker om krokodillen te spotten, de volgende dag met roze dolfijnen zwemmen en dan na de lunch terug enz. Daar baalden we natuurlijk meteen van, dat wilde wij ook allemaal!!! We regelden met Victor dat we ieder 100 BOL zouden bijbetalen en dat hij contact met het bureau zou opnemen om onze jungle-tocht een dag te verschuiven. We waren erg blij dat we nu alles konden doen en we hadden zo’n gezellige groep, dat we veel zin hadden in de komende dagen. Na het eten ging heel de groep vroeg naar bed. Iedereen had het koud en wilde zo snel mogelijk onder de dekens of in de slaapzak en we hadden maar licht van 19:30 tot 21:00, dus iedereen lag om 21:00 op bed.
De volgende dag was het weer nog hetzelfde, hoewel het wel droog was en Victor besloot dat we begonnen met Piranha vissen. We voeren met ons bootje naar een ‘speciale plek’ en daar kregen we allemaal een stokje, waar ongeveer 2 meter lijn aanzat en natuurlijk een haakje. Victor deelde stukjes rundvlees uit en we konden beginnen. Zodra het haakje het water raakten voelde je al trekken. Omdat het water heel bruin is kan je niet meer dan 0,25 meter onder water kijken, dus alleen als je je haakje vlak onder de watergrens hield kon je kleine visjes aan het vlees zien knabbelen. Dieper en verder van de boot zaten iets grotere vissen. Al vrij snel had 1 van de engelse jongens beet ; een catfish. En daarna had ook Hugo een catfish te pakken. Het leuke aan dit vissen is dat je constant aan je lijn voelt trekken en als je niet snel bent is je vlees al weg voordat je je lijn hebt opgehaald. Na een tijdje zijn we naar een andere plek gegaan om te vissen. Victor ving een dogfish, hij sneed hem meteen open en zei dat deze vis goed was om piranha’s te vangen. Het eerste stukje gaf hij aan Angelle en hij legte een beetje uit hoe ze moest vissen (heel de lijn gebruiken, zo ver mogelijk werpen en zodra je wat voelt meteen hard optrekken). Angelle gooide haar lijn uit en deed precies wat Victor zei en binnen een minuut was de eerste piranha gevangen!! Een gele piranha (om zijn gele buik). Verder hadden we op dit plekje niet zo veel geluk dus gingen we naar het volgende plekje. Daar werd ook bijna niets gevangen (maar lag er wel een roze dolfijn vlak bij de boot een tijdje stil, dus konden we die goed bekijken). Bij het volgende plekje hadden we meer geluk, Angelle ving de 2de piranha, een rode dit keer en ook Hugo ving zijn 4de catfish. Ook met de rest van de groep ging het hier goed. Angelle was ook goed in kleine sardientjes de boot in gooien, dat deed ze wel een stuk of 7 keer. Tot nu toe waren alle vissen teruggegooid. We wilden graag een vis meenemen voor de lunch, maar ze waren allemaal te klein geweest. Tot Anette een supervangst deed. Zij haalde een grote piranha binnen. De grootste die Victor ooit bij het vissen gevangen had zien worden. Die konden we dus wel meenemen voor de lunch. Victor haalde hem van de haak, maakte hem alvast schoon (al de ingewanden eruit) en deed hem in een zakje. (Achteraf hoorde van mensen uit een andere groep dat iemand bij het onthaken van een piranha in zijn vinger was gebeten, bijna heel zijn topje lag eraf en je kon zien tot aan het bot!!) Tijdens het tochtje terug naar de lodge lag het zakje met dode piranha tussen Angelle en Anette in en die liet ze wel even schrikken toen hij nog een paar keer begon te spartelen!!!!
Tijdens de lunch, toen de gerookte piranha werd opgediend, snapten we ook waarom die andere te klein waren. Deze was groot en er zat al bijna geen vis aan! We namen allemaal een klein hapje (meer zat er dus niet aan) en hierbij kunnen we meededelen dat piranha helemaal niet speciaal smaakt, gewoon simpel naar gerookte vis!
Na de lunch mochten we kaplaarzen uitzoeken, we gingen namelijk het blubbermoeras in. Het was al een gedoe om je maat te vinden, maar ze moesten ook getest worden, want 70 procent was lek! Toen Angelle haar maat had gevonden was zo zo slim om er eerst even in te kijken (hoewel de laarzen buiten op zijn kop hingen) en ja hoor, in haar laars zat een dikke vette pad!!!! Iets waar Angelle al helemaal niet dol op is. Dus vanaf toen moest Hugo al haar laarzen controleren :). Toen iedereen de laarzen had gingen we op weg. We gingen eerst door ‘dry land’ op naar ‘wetland’. Onderweg moesten we goed oppassen, want hier leven ; kaaimannen (eigenlijk zijn alle ‘krokodillen’ hier kaaimannen, maar krokodillen klinkt lekkerder), waaronder de normale die overal in het riviertje zitten en zwarte kaaimannen die mensen wel eens aanvallen en zeker 7 meter kunnen worden!, Spinnen, slangen (oa cobra’s en Anaconda’s waar we dus naar aan het zoeken waren), er waren wespennesten en natuurlijk minder gevaarlijke dieren zoals veel vogels en capibara’s. Bij het begin was het heel spannend, met al die gevaarlijke dieren om je heen, maar op een gegeven moment toen we toch niets zagen was het minder eng. Totdat we bij het ‘wetland’ aankwamen, daar moesten we in een rij doorheen banjeren, want dan hadden we meer kans een Anaconda te zien. Normaal zien ze er wel minstens 1 tijdens dit deel van de trip, maar wij hadden natuurlijk het weer tegen en omdat Anaconda’s ook niet van kou houden was er een grote kans dat ze gewoon lekker in het water en onder de modder bleven liggen (waar wij dus doorheen banjeren!) . Het stonk bij het ‘wetland’ heel erg en de modder kwam vaak tot de rand van je laars. Anette had helemaal pech, want haar laars was ondanks de test toch lek! Het banjeren door het moeras was wel spannend, want we waren allemaal bang in een wespennest te stappen, die in de modder ook niet goed te zien was (en als je erin stapt moet je je voorover in de modder laten vallen en daar ongeveer 10 minuten levensloos blijven liggen om de wespensteken tot een minimum te houden) en natuurlijk om een zwarte kaaiman uit zijn slaap te halen. Een paar weken geleden was er al een vrouw gebeten door een zwarte kaaiman (dit moesten we eigenlijk voor ons houden, anders wil niemand deze tocht meer boeken, maar jullie hebben het niet van ons :)) Na ongeveer 2 uur banjeren, waarbij Angelle nog geen meter achter Hugo liep in plaats van een paar meter ernaast, omdat ze bang was om als eerste een Anaconda, Kaarman of wespennest te ontdekken, gaf Victor het op. Helaas geen Anaconda voor ons die dag. (Achteraf had een andere groep die morgen wel een Anaconda gevonden…) We hebben wel de zwarte kaaiman gezien die de vrouw had aangevallen. Die hebben ze namelijk af moeten maken, omdat ze bang waren dat hij nog meer toeristen zou aanvallen, en die staat als een trofee langs het moeras.
Na het eten toen het donker werd was het tijd om weer het bootje in te stappen. Iedereen had zijn zaklamp mee of hoofdlamp op en was er klaarvoor. Het was pikkedonker bij de pampa’s. Het bijzondere aan krokodillenogen zijn dat ze het licht reflecteren. Dus als je langs de rand van het water kijkt zie je continu allemaal lichtgevende puntjes. Dan zie je dus hoeveel krokodillen je eigenlijk in de gaten houden! Op een gegeven moment zagen we op 1 plek wel een stuk of 40 paar ogen! Er lagen allemaal kleine krokodilletjes. Daar zijn we wel even rustig langs gaan liggen (hoewel Gerald wel heel dichtbij kwam dankzij het sturen van Victor en veel van ons zich afvroegen waar de moeder dan niet was). Dat was een leuk en spannend tochtje, natuurlijk maakte Victor nog even de grap dat er geen benzine meer was voor de motor en begon ongeveer 5 minuten te roeien. Dat maakte ons wel even aan het schrikken met al die krokodillen om ons heen. Dit was weer een spannend deel van de dag (en dan te bedenken dat we dat bijna gemist hadden!).
De volgende dag was het alweer bijna tijd om terug te gaan, dus we pakten onze spullen maar alvast, Hugo kwam bij het inpakken van zijn tas met zijn neus bijna tegen een spin aan die op het muskietennet boven ons bed zat. Waar kwam die vandaan? Die heeft toch niet lekker met ons in bedje gelegen he? Toen we later de foto aan Victor lieten zien deelde die ons even mee dat het een baby-tarantula was……. Erg fijn! Na het ontbijt eerst nog even het bootje in om roze dolfijnen te zoeken. We kwamen ze al snel tegen bij een iets breder stukje van de rivier en als je wilt mocht je erin springen en met ze zwemmen. Helaas was het de slechtste dag van allemaal en regende het. Veel van ons vonden het te koud om erin te springen (vooral met een nog 3 uur durende koude boottrip terug voor de boeg) dus alleen de engelse jongens durfde het aan. Hier vonden we het wel heel jammer dat het weer zo tegenzat, want dit hadden we ook graag gedaan. Het zwemmen gebeurde dus in hetzelfde water waar we naar piranha’s hadden gevist en waar er om de meter een krokodil te vinden was……. Blijkbaar zijn ze banger voor ons dan wij voor hun, want de jongens hadden nergens last van (Victor had gezegd dat de dolfijnen ons wel zouden beschermen, maar toen de jongens erin gesprongen waren hebben we de dolfijnen nog maar 2x boven zien komen :)). Na het dolfijnen zwemmen/bekijken terug naar de lodge voor de lunch. Daar weer zoveel mogelijk kleren aangedaan en in de boot voor de terugweg. Wij hadden gelukkig wel ons regenpak meegenomen en dat hebben we afgezien van in bed, heel de tijd aangehad! Andere uit onze groep hadden minder geluk. De terugweg was weer prachtig, boordevol vogels, krokodillen en capibara’s (zelfs een capibara-parade, waar er een stuk of 20 achter elkaar aanliepen). Iedereen was wel weer blij toen we bij het einde aankwamen, want dit was nog de slechtste dag tot nu toe. Terug in de jeep was beter dan heen, deze chauffeur had gezellige muziek en liet zijn raampje gelukkig dicht! Achteraf gezien was het weer jammer maar niet zo erg. Als we het van te voren hadden geweten hadden we wel meer kleren meegenomen en ons beter op de kou voorbereid, maar als het warm is heb je kans dat je helemaal geen krokodillen ziet (die liggen dan op het droge tussen de bosjes) en geen capibara’s. We hebben ook geen mug gezien, dus waar je normaal juist zoveel last van hebt op de pampa’s hebben wij gelukkig niet gehad.

Toen we terug kwamen in Rurrenarbaque gingen we met Anette en Gerald mee naar het hostel wat zij al hadden geboekt (dat had eigenlijk ook erbij in moeten zitten volgens Theodoro, maar dat was dus niet het geval) Daar hebben we een heerlijk warme douche gehad, waar we echt behoefte aan hadden. Jammer genoeg moesten daarna de vieze kleren weer aan, want we hadden nog 2 dagen voor de boeg en alles aan wat mee was. In Rurrenarbaque zijn we gezellig uit eten geweest met Gerald, Anette, Chiara en Patrick (het ierse stel). Hun zijn allemaal vanuit het zuiden omhoog gaan reizen dus ze hadden leuke tips voor onze reis die we nog voor de boeg hebben. Bedankt nog daarvoor :)
Het uit eten was erg gezellig en het was eigenlijk jammer dat wij de volgende dag naar de jungle gingen en dat we afscheid moesten nemen. Gelukkig wel weer e-mails en sites uitgewisseld dus we kunnen contact houden.

De volgende dag moesten we om 8:30 bij het bureau zijn voor onze jungletocht. We waren met nog 2 andere (dat is gunstig, want meestal is de groep van 6 tot 8 mensen). We liepen meteen naar de rivier (een bredere en wildere dan die van de pampa’s), waar we weer in een bootje werden geladen.We werden meteen naar de overkant van de rivier (Rio Beni) gevaren waar we eerst weer 125 BOL per persoon moesten betalen om überhaupt de jungle in te mogen (Madidi National Park). Er kwam een boottocht van een helse 3,5 uur, waarbij we ons regelmatig afvroegen waarom we dit eigenlijk deden. De wind was op deze rivier erg hard en koud aanwezig en het uitzicht was mooi maar veel hetzelfde. Deze tocht zou wederom anders niet lang genoeg kunnen duren, maar nu was dat dus echt niet het geval. Toen we eindelijk bij de lodge aankwamen kregen we gelukkig meteen thee met koekjes. De lodge was dus alleen voor ons 4en en zat middenin de jungle. Prachtige locatie. Na de lunch gingen we meteen de jungle in voor onze eerste wandeling. Het was prachtig. Omdat het nog steeds heel koud was en het nog regende waren de insecten die je normaal overal ziet nu nergens te bekennen. De natuur was zo prachtig, dat we het jammer vonden dat we niet elke meter even stil konden staan om ons heen te kijken.Het is onbeschrijfelijk mooi. Zoveel verschillende bomen; mega-grote bomen (van 400 tot 600 jaar oud), knoflookbomen (onder de schors ruikt de boom enorm naar knoflook, de locals gebruiken dit ook in veel gerechten), vergif bomen (onder de schors van de boom is een laag vergif, waarvan je dood kunt gaan als je het aanraakt), wandelende bomen (deze bomen hebben talloze wortels die de grond inschieten en kunnen zichzelf echt verplaatsen met enkele cm per jaar) ook allerlei palmbomen en een Viagra plant die vooral de locals veel gebruiken (dat verklaart het aantal kinderen bij oudere mensen hier ook meteen ;). Overal hangen lianen en je ziet duizend kleuren groen. Bij die mega-grote bomen leven tussen de mega-grote wortels verschillende spinnen en slangen, waaronder vogelspinnen en anaconda’s.Zodra je even bleef staan en de mensen voor je doorliepen dan waren ze binnen 6 meter uit het zicht, zo dichtbebost was het. Onze gids kon alle dierengeluiden nadoen en ze daarmee lokken dus al snel kwamen de aapjes naar ons toe geslingerd. Deze kwamen niet zo dichtbij als bij de pampa’s, maar we hebben wel bijna alle soorten gezien die daar leven oa squirrelmonkey, red capuchino monkey en howler monkey. Tijdens deze wandeling hoorde we ook meteen de grom van een jaguar. Die stond waarschijnlijk in de buurt naar ons te gluren. De gids vertelde dat we niet bang moesten zijn, dat jaguars en poema’s vaak erg nieuwsgierig zijn naar mensen en even een kijkje komen nemen. Dan blijven ze even voor je staan en voor je het weet springen ze weer weg. Dat schijnen ze ook regelmatig ’s nachts bij het kamp te doen……… Na de wandeling was het tijd voor het avondeten. Dat was weer heerlijk verzorgd. Ondertussen vertelde de andere 2 (een duits stel van 20, Benedict en Marie-Theresa) een beetje over zichzelf. Zij had vrijwilligers werk gedaan in Bolivia en hij zat in het leger en kwam haar laatste weken met haar mee reizen. Het waren geen mensen waar we een leuke klik mee hadden zoals bij de pampa’s toer. Toen we na het eten in het pikkedonker weer de jungle in gingen begonnen we ons uitermate aan ‘Benie” te irriteren. Voor iemand die in het leger zit maakt hij uitzonderlijk veel lawaai! Natuurlijk is het onvermijdelijk dat je weleens op een takje staat, maar hij leek bij elke stap een boom te vermorzelen. Serieus een Leopard tank maakt nog minder lawaai in de jungle!! Wij vroegen ons echt af wat zijn taak in het leger was, maar het werd duidelijk dat met zo’n soldaat nooit een oorlog zou worden gewonnen! Daar baalden we natuurlijk enorm van, want wij liepen zo stil mogelijk om de kans om dieren te zien te vergroten en hij verpeste het met zijn lompe olifanten gestamp. Helaas regende het ook te hard voor de gids om geluiden te horen, dus na een uur lopen, gingen we maar weer terug. Ondanks dat we geen dieren gezien hebben was het een erg spannende tocht zo in het pikkedonker door de jungle. ’s Nachts hebben de Duitser ook allerlei gekrab aan het bamboe van onze hut gehoord en later werd er bevestigd dat er inderdaad een jaguar in het kamp rondgelopen had….. Waren we nu maar wakker geweest!
Na het ontbijt gingen we voor een 3,5 uur durende wandeling door de jungle voordat we teruggingen.Het weer was nog niet echt verbeterd, maar gelukkig was het wel droog. Al vrij snel kwamen we de sporen van een jaguar tegen die volgens de gids erg vers waren. Die gingen we natuurlijk volgen. Na ongeveer15 minuten hoorde we allerlei geluiden, geplop en geknor, we waren dichtbij wilde zwijnen!!! Die kunnen echt een indrukwekkende herrie maken (bijna nog meer dan onze duitse vriend!) We kwamen er erg dichtbij maar toen ze ons in de gaten kregen (rara door wie) waren ze er na het achterlaten van een verschrikkelijke stank (hun afweermechanisme) snel verdwenen. Dus gingen we verder op zoek naar de jaguar. Na weer een half uur kwamen we nog meer wilde zwijnen tegen, die er weer snel vandoor gingen toen ze ons zagen/hoorden. Na een uur had de gids iets interessants gevonden; de prooi van een jaguar. Als een jaguar iets vangt eet hij ervan en wat hij niet opkan verstopt hij onder een stapel bladeren en dan gaat hij daar later mee verder. Hij gaat nooit meer dan 100 tot 200 meter van zijn prooi weg. En wij hadden het gevonden. Het was een soort kleine miereneter. De gids maakte nog wat van zijn geluiden, maar de jaguar kwam niet. Hij vertelde dat de jaguar ons waarschijnlijk wel in de gaten hield, maar omdat het een nachtdier is komt hij overdag niet zomaar tevoorschijn. Dat was jammer. Op de prachtige terugweg kwamen we weer een groep wilde zwijnen en apen tegen. We hebben ook nog als echte tarzan en jane aan een liaan geslingerd :). Voor ons gevoel was de 3,5 uur zo voorbij en we hadden nog wel wat dagen in de jungle willen blijven (misschien met zonneschijn dit keer…..) Hoewel we wel denken dat het scheelt dat er geen muggen waren bij ons.
De terugweg in de boot was weer even hels als de heenweg. Even leek het erop dat de zon door de dikke wolkendeken zou komen, maar dat lukte echt niet. Toen we bij de oever van de rivier kwamen zagen we in de verte het einde van het wolkendek in een kaarsrechte lijn. Morgen zou het dus weer mooi worden……… verdorie!. We zijn nog even wat gaan eten in Rurrenarbaque en toen naar de bus die we veranderd hadden naar deze avond. Tegen de busreis zagen we verschrikkelijk op, vooral tegen de kou, maar we moesten nog even 20 uur bikkelen. Nou die 20 uur werd 23 uur, want we hebben onderweg 3 klapbanden gehad!!! Dat is geen pretje op een van de gevaarlijkste wegen ter wereld!En Hugo zijn stoel was kapot, dus die kon alleen op ligstand, ook dat is niet fijn voor 23 uur lang en met al die hobbels. Gelukkig hebben we ook deze rit overleeft, en ondanks het prachtige uitzicht zouden we die bus niet zo snel meer nemen!
We hoorden ook dat wij niet alleen last gehad hebben van de kou, maar heel Bolivia. In La Paz waren zelfs 8 mensen overleden door de kou en het had gesneeuwd.

Terug in La Paz gingen we meteen naar Theodoro. Natuurlijk om onze backpacks te halen (warme kleren!!!!) maar ook om een appeltje met hem te schillen! De dag dat wij de bus gemist hadden wilde we natuurlijk vergoedt hebben. Nadat we de prijs voor onze toer met de prijzen wat de anderen hadden betaald hadden vergeleken, kwamen we erachter dat we zelfs met die extra dag erbij wel weinig betaald hadden. Dat bleek ook toen we later met Theodoro aan het praten waren. In plaats van dat hij er iets aan verdient had had hij zelfs bij moeten betalen! Hij hoefde maar 50 BOL bij te betalen dus wij vonden dat natuurlijk niet goed genoeg om tevreden te zijn. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar dat we 2 dagen later voor 1 persoon de bus naar Uyuni gratis kregen! Dat was dan wel weer leuk. En die avond hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke mixed grill bij het Argentijnse steakhouse tegenover ons hostel (dezelfde als eerder in La Paz). We kregen beide een gigantische spies met chorizo, lama, jack daniels steak, normale steak en verder een hamburger en bloedworst (bleh) verder een bakje pepersaus en Jack Daniels saus en we mochten gebruik maken van het salade-buffet. Het was heerlijk en stampvol en voldaan gingen we naar een lekker bedje. De volgende dag hebben we weer heerlijk ontbeten bij Sol y Luna en zijn we daar tot na het avondeten gebleven. We hebben heel de dag achter de computer gezeten en geskyped met Angelle’s ouders, foto’s uitgezocht enz. Het was een productieve dag :) De dag erna begon hetzelfde bij Sol y Luna waar we weer ontbeten en geskyped hebben, dit keer met Hugo’s ouders en zus en de Belly’s (die volgende keer echt een microfoon moeten hebben, dat is een bevel! Anders sturen we de Duitser op jullie af!).Dat was erg leuk en altijd fijn om te zien en horen hoe het thuis gaat. (warm en zomerfeesten :(). Verder nog even van het goedkope Bolivia gebruik gemaakt door souvenirs te kopen en toen op weg (met Theodoro dit keer :)) naar de bus. Theodoro heeft het wel helemaal goed gemaakt door de beste stoelen in de bus te regelen; vooraan met enorm veel beenruimte! Dit keer waren we goed voorbereid (in Uyuni is het erg koud) dus we zaten ingepakt met slaapzakken in de bus. Theodoro had gezegt dat er blokkades waren en dat de bus om zou rijden, dus in plaats van een 13 uur durende busrit zouden we een 20 uur durende krijgen. Daar waren we dus op ingesteld toen ons om 7:00 werd vermeld dat we in Uyuni aankwamen! Niks omrijden dus! De weg was wel HEEL slecht geweest (alleen maar bobbels voor 13 uur lang), dus waarschijnlijk is de bus gewoon steeds om de blokkades heengereden.

Het was ijskoud in Uyuni (in de bus eigenlijk ook, de ruiten waren aan de binnenkant bevroren!) en wij moesten op zoek naar een hostel. Dat was moeilijker dan verwacht. Bij veel hostels werd niet open gedaan en de rest zat vol. Ondertussen waren we bijna bevroren toen we een goed verstopt hostel vonden die nog een kamertje over had. Blijkbaar had Uyuni al een week geen stroom, dus we waren niet van plan hier lang te blijven. We doken eerst ons bed in om even bij te slapen, want met dat gehobbel in de bus was dat er niet van gekomen. Helaas werden we om 11:00 al uit ons bed gehaald door het vrouwtje van het hostel (die morgen was het een mannetje geweest) ze vertelde dat 11:00 check out was!!! Maar we waren net die morgen aangekomen… Ze zei dat de dag pas geldt vanaf 8:00, wat een kwats! Natuurlijk weigerde wij nog een nacht te betalen en na een korte discussie gaf ze dan toch toe (hoera voor ons). Hier wilde we dus echt niet langer dan een nacht blijven. We gingen dus maar meteen op zoek naar een bureautje om ons toertje naar de zoutvlakten te boeken. Na verschillende praatjes vonden we een leuk en goedkoop bureautje (die exact hetzelfde doet als de rest) die ons na de tocht ook nog eens afzette in San Pedro de Atacama in Chili, waar we toevallig heen wilden!
De volgende dag om 9:30 stonden we klaar bij het bureautje met nog eens 18 man. Je gaat met 6 mensen in een jeep. Wij werden naar de voorste jeep gestuurd, waar een Engelse bestuurder/gids zou zijn. Samen met ons een turkse man (die dacht dat als je kaal was je je haar wat je nog had heel lang moest laten groeien zodat je dat over je kale plek kon gooien) en 3 jongens; Adam en Fergus uit Zuid Afrika en Nikkel uit Engeland. 3 vrienden die in Engeland studeren en samen 8 weken door Zuid Amerika reizen. Hele toffe gasten!
Onze tocht begon met de trein-begraafplaats. Allemaal oude treinen die in de woestijn op een rails staan te rotten. Het leuke was dat je er wel op en in mocht klimmen. Dit was wel grappig. Ondertussen waren we er ook al achter dat onze gids Lorenzo geen woord engels sprak!!! (en ook de 3 vrienden waren naar deze jeep verwezen voor de engelse gids!) Maar hij was wel heel cool. We mochten onze eigen muziek draaien in de jeep en dan ging hij heel stoer meedansen. Na de treinen gingen we terug naar Uyuni om verrassing, nog even wat dingen op te halen….. voor de verandering was er al wel getankt. Op weg naar de volgende stop, een klein museumpje van zout. Niet echt bijzonder. Hier kwamen we erachter dat de jeep achter ons, waar we eerst bij stonden, wel een engelse gids hadden. Toen gingen we naar een van de hoogtepunten. De gigantische zoutvlakten van Uyuni. Dit is echt onmogelijk groot. Hier kwamen we op het geniale idee om optische illusie foto’s te maken, gelukkig dat niemand anders dat deed ;-). Als je denkt dat we uniek en origineel bezig waren dan is dat helaas niet het geval. Er waren minstens 25 andere jeeps, en iedereen maakte dezelfde foto’s. Maar voor ons maakt dat niet uit, want wij zijn nog steeds de enige van jullie die dat hebben gedaan haha.. En Hugo wilde dat de foto met zijn biertje geen illusie was! :D
Na de lunch (die een time-out kreeg omdat de radiator van een van de jeeps ontploft was) gingen we recht over de oneindige zoutvlakten naar het volgende punt. Na een uur rijden kwamen we bij een soort eilandje, middenin de zoutvlakten, vol met gigantische cactussen. Weer prachtig om te zien. Daarna zijn we verder gereden en tegen de avond kwamen we bij ons hostel, die helemaal gemaakt was van zout. Het was ondertussen al koud aan het worden en er stond een stevig briesje. We verbleven hier met de 2 andere jeeps van ons bureau.
De volgende dag vroeg op (6:30)en weer een mooie dag vol prachtige indrukken te gaan. We zouden 300 km, 9 uur in de jeep, en stijgen naar 5000 m. Natuurlijk onderweg wel even stoppen om van de omgeving te genieten en mooie foto’s te maken. We begonnen met prachtige meren met flamingo’s, Het meer was wit van een bepaald mineraal en het rook naar zwavel door alle vulkanen om ons heen. Ook waren de zijkanten bevroren (ja dit is het koude gedeelte van Bolivia, niet alleen nu maar altijd). We kwamen langs ongeveer 3 van die meren. Verder zijn we door de woestijn gereden (Atacama desert, de droogste woestijn ter wereld) en hebben we prachtige vulkanen gezien, de meeste nog actief. De vulkanen hadden allemaal verschillende kleuren door de assen en vulkanische stenen die ‘uitbarsten’. Verder kwamen we nog bij een plek met rotsen die allemaal prachtig waren aangetast door erosie. Een daarvan is heel beroemd omdat hij lijkt op een boom. Gelukkig hoefde we niet zo vaak de jeep uit, want de wind was ijskoud. En het was gewoon gezellig in onze jeep met de 3 vrienden en Lorenzo (Turkie zei niet zoveel, zijn engels was niet al te best). Onderweg zijn we ook nog een vos tegengekomen, Vacuna’s (een soort kruising tussen een lama en een hert) en een Viskatja (lijkt op een konijn met een eekhoornstaart). De omgeving is hier zo mooi, dat je blijft genieten.
De volgende dag moesten we al om 5:00 opstaan. Dit was helemaal geen pretje, want buiten ons bedje was het –20 graden!! We zaten dus niet echt te springen om die te verlaten, maar als we de geisers zouden willen zien, dan moesten we wel. Bij de geisers aangekomen sprongen we de jeep uit voor een foto en toen snel weer terug, het was te koud om lang buiten te staan. Bij de grote groep geisers besloten we deze vanuit de jeep te bekijken :). Om 7:00 kwamen we aan bij onze ontbijtplek. Hier was een hotspring waar je in mocht. Omdat ook hier heel veel jeeps naartoe gaan besloten we om het niet te doen. Veel te druk (natuurlijk speelde de verschrikkelijke kou ook een rol). Na met onze schoenen in het warme water van de hot springs te hebben gestaan om onze tenen te ontdooien, gingen we verder. We kwamen weer langs de mooiste meren, laguna’s bergen en dalen. We kwamen ook bij een plek die ze Salvador Dali Desert noemen, omdat het zo op zijn schilderijen lijkt. Erg mooi. Omdat we nog steeds ijskoud waren van die morgen hebben we deze dag bijna geen foto’s gemaakt. We wilde onze handen niet uit onze handschoenen en zakken halen :). Om 10:00 werden we afgezet bij de grens van Bolivia/Chili. Hier namen we afscheid van onze gezellige groep en liepen we naar onze transfer richting San Pedro die om 10:15 zou vertrekken. De chauffeur nam de tassen aan en legde die achterin de bus, daarna ging hij alvast de kaartjes ophalen van de eerste reizigers. Dit herhaalde zich zo 3 keer. Om 10:15 weigerde hij plotseling te vertrekken omdat hij maar 20 kaartjes heeft en er zitten 22 mensen in de bus. Iedereen claimt zijn kaartje te hebben gegeven, dus niemand wil een nieuwe kopen.
Pas een uur en veel discussies later (hij moet maar een beter kaartjes-innemen-begeleid hanteren) vertrekken we naar San Pedro. Hier beginnen we weer te dalen en ook hier is het uitzicht prachtig. Bij San Pedro moeten we nog naar de Chileense ambassade. Dit neemt wel wat tijd in beslag. Ook moeten al onze tassen uit de bus, want die moeten gecontroleerd worden. We waren eigenlijk van plan om in San Pedro een paar dagen te blijven en niks te doen om geld te sparen, maar als we op zoek gaan naar een hostel dan blijkt dat hier niet zo makkelijk. Tot nu toe hebben we overal met zijn 2en onder de 10 dollar geslapen, maar hier lijk je niet goedkoper te kunnen dan 14 dollar per persoon!!!! En dat is dan een slaapzaal met meerdere en verder niets. Na lang zoeken vinden we een restaurant/residencial waar wel een dealtje mee te sluiten valt. 1 nacht, 2persoonskamer, warme douche, internet en ontbijt voor 32 dollar en dan zouden we daar ook ’s avonds eten. Hugo besluit dat hij hier geen toertje wil doen (Angelle heeft het 3 jaar geleden al gezien). Hier willen we gewoon niet langer blijven, op naar Argentinië! We proberen diezelfde dag nog een bus te regelen maar die zijn allemaal al weg en de volgende dag zitten ze al vol. De dag erna dus maar. En nu gaan we morgen dus met een verschrikkelijke dure bus naar Salta, Argentinie. Nu maar hopen dat het daar minder duur is.
Gelukkig hebben we hier goed van internet gebruik kunnen maken en de was kunnen doen. Dat was ook wel nodig na de jungle en zoutvlakten. Nou dat was het weer even voor nu. We laten volgende keer iets horen over Argentinië, het land van de wijn en de steaks!

Heel veel liefs,

Hugo en Angelle,

Foto’s zijn te vinden op:
http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle

Ook is er een filmpje op picasaweb te vinden over onze reis door Peru (duurt 9 minuten) Het is een leuk filmpje dus neem de tijd om hem even te bekijken!