Nieuw Zeeland, door Weer en Wind!! deel 2

Hier waren we nog helemaal in onze nopjes, ookal waren we goed nat, maar de terugweg was een echte hel! Het regende meer en meer en het pad werd steeds modderiger. Op een gegeven moment zakt Angelle met haar schoen goed weg in een modderpoel, dus dat was al een voetje die lekker nat was. Een tijdje later moeten we om een grote plas heen en Hugo stapt op een beetje riet waarbij hij vervolgens met zijn hele voet onder water verdwijnt en zijn evenwicht verliest en zich opvangt door met zijn andere voet ook maar midden in het water te gaan staan. Twee natte voeten erbij! Ook worden we ondertussen lekker lek geprikt door de sandflies en toen moesten we nog 2 uur! Eindelijk bij de auto kunnen we ons dan omkleden en onze stinkkleren in plastic zakken wegstoppen. Leuk!
We zijn meteen maar gaan koken en na wat uurtjes gelezen te hebben gaan we slapen. De volgende dag is het nog slechter, maar we horen dat het de volgende dag echt beter gaat worden. Dus we blijven lekker in de auto. Onze schoenen moeten nog opdrogen van de dag ervoor en we spelen maar wat spelletjes. Op een gegeven moment als we willen koken komen we erachter dat de achterklep niet meer automatisch van het slot gaat. Dat is balen, want een andere manier is er niet en dan kunnen we niet koken. Eerst snappen we niet wat het kan zijn, maar dan gaat Hugo naar de bestuurderszijde van de auto en probeert de Jucy te starten…. Klik….klik, en ja hoor, de accu is helemaal dood. Hadden we blijkbaar toch niet zolang moeten blijven lezen met het binnenlampje van de auto aan...
Dus daar stonden we dan in de middel of nowhere en de telefoonaccu was ook leeg.Er was maar een andere auto op de parkeerplaats en die mensen hadden we de hele dag nog niet gezien. Uiteindelijk na enkele uren kwamen ze dan toch en Hugo ging meteen vragen of ze startkabels hadden, maar die hadden ze helaas niet. Damn! Deze man was vroeger automonteur geweest (tegenwoordig helikopterpiloot, doet ie goed!) en hij wist misschien nog wel een ander maniertje. Hij reed de auto zo dicht mogelijk naar die van ons en wij moesten maar zoveel mogelijk onbewerkt metaal vinden. Dus wij pakten onze sleutelset voor de reserveband erbij. En met al deze zooi maakt hij twee geleidingsbanen van zijn accu naar de onze. Zonder dat zijn auto gestart hoefde te worden moest Hugo de auto starten. En warempel, hij startte!! :D Wat waren wij blij zeg. Meteen maar besloten om daar niet meer de avond door te brengen en vast terug naar Fox Glacier centrum te rijden voor het geval de accu het weer zou begeven en om hem weer een beetje op te laden. Op ons laatste restje benzine (jaja ook dat nog, en we zorgen er normaal altijd voor dat we genoeg hebben) hebben we de auto maar langs een weiland gezet om te overnachten.

De volgende ochtend was het nog steeds belabberd weer, maar nu hadden we er genoeg van en we zouden naar de Glacier gaan. Even voor de duidelijkheid, een glacier is een gletsjer en dit is een stuk samengeperste sneeuw/ ijs tussen twee bergkammen in. Het leuke is dat deze Glacier krimpt en groeit. Bij het aan komen rijden zie je een bordje staan dat de glacier in 1730 nog zo lang was. Wij moesten nog 2,7 kilometer doorrijden om tegenwoordig bij de glacier te komen. Je begrijpt dat hij dus flink gekrompen is. Wij wilden eigenlijk wel in die glacier wandelen, maar het weer zat zo tegen dat je bijna niks zag door de bewolking.
We zijn nog wel naar de voet van de glacier gelopen om te kijken wat we wilden doen, maar toen waren we al zo doorweekt dat we een excursie met pijn en moeite van de hand hebben gedaan. Z’n excursie kost namelijk al snel meer dan 100 dollar p.p. (de goedkoopste excursie dan) en als het dan zo nat en bewolkt is dan valt het toch wel tegen. Ook vertelde ze dat je grotendeels door de bossen loopt eer je aankomt op de glacier en dan nog een half uurtje eroverheen loopt en dat was het dan.
We zijn toen maar verder gereden naar Franz Josef Glacier, ongeveer 20 kilometer van Fox Glacier af en net zo mooi. Maar het weer was hier natuurlijk hetzelfde. Ook hier weer bordjes over hoe lang de Glacier vroeger was. Maar het leuke hier was dat 30 jaar geleden deze glacier bijna helemaal verdwenen was, maar nu weer een flink stuk langer is geworden. Ook hier hebben we de hoop maar opgegeven op een excursie en zijn we uiteindelijk doorgereden naar Murchison.

De route naar Murchison gaat via de Westcoast route die langs de zee loopt. Echt een heel mooie route. Onderweg zijn we nog even gestopt in Punakaiki waar je een tochtje loopt over rotsen bij de zee. Je ziet hier enorme blowholes waar het water meters de lucht in wordt gespoten. Ook heb je hier de bekende pancakerotsen. Het zijn lagen pannenkoeken van steen die door de jaren heen zo zijn gevormd door het water en dergelijke.
Toen we eindelijk na een lange rit in Murchison kwamen zijn we naar een DOC gereden die gelegen is aan een riviertje waar vroeger veel goud is gevonden. Eigenlijk in heel deze streek van NZ is vroeger veel goud gevonden. Natuurlijk zijn wij de volgende ochtend als gekken aan de slag gegaan met die rivier leeg te scheppen en elk steentje te onderzoeken. Het was natuurlijk meer gekdoenerij dan serieus hopen op goudklompen, maar we vonden wel enkele hele kleine goudsteentjes (maar dan wel ECHT heeel klein) . Toch succes! Nadat we dit uitbundig hadden gevierd en nog wat rond hebben gewandeld, zijn we weer verder gereden naar onze laatste bestemming van het Zuid eiland.

Abel Tasman National Parc.Onze laatste bestemming en we hadden nog twee hele dagen. Hier wilden we gaan kajakken en gaan wandelen. Het weer was inmiddels prachtig! De eerste dag zijn we gaan kajakken. We kregen een toffe vent (genaamd Mitch) die ons ging uitleggen hoe je om moest gaan met een kajak. Hugo dacht nog, wat een onzin zeg ik heb wel vaker gekajakt. Maar dit waren zeekajaks en die zijn net even iets anders. Je hebt een rotor achterop om mee te sturen. Dit doe je met je voeten, ook wordt je omsloten door een soort wetsuitachtig materiaal waar je jezelf uit moet zien te krijgen als je om zou slaan.De uitleg en instructies van een uur bleken uiterst leerzaam te zijn. Maar uiteindelijk had hij genoeg vertrouwen in ons en mochten we gaan. Lekker peddelen en voordat we het wisten waren we al een heel eind van de kust verwijderd. We wilden naar het eerste eiland wat hij aanraadde. (er zijn er 2) Daar was volgens Mitch het mooiste strand ter wereld en dat wilde wij wel even zien dan. Hij had niet gelogen, want het was een klein totaal verlaten strandje met prachtig blauw gekleurd water en uitzicht op bergen met witte toppen en heuvels met groene planten en bomen. Hier hebben we wel even wat tijd doorgebracht. Maar we moesten verder, want er lag nog meer moois in het verschiet.Onderweg naar het eiland ziet Angelle iets in de verte in het water.Het zijn vinnetjes en Angelle hoopt meteen op dolfijnen. Het is zwart en blijft maar terug komen boven water. We besluiten dichterbij te gaan en we gaan steeds verder de zee op. Op een gegeven moment zien we steeds meer actie en beseft Hugo dat het een soort van gevecht is. We gaan nog een stukje dichterbij en zien opeens allemaal bloed de lucht in vliegen. Nu stoppen we toch maar even en we kijken vol ongeloof naar het bloederige tafereel voor ons in de verte. We besluiten toch nog maar wat dichterbij te gaan en het en net als Hugo zijn camera wil pakken (veel te laat aan gedacht omdat we zo perplex stonden) houdt het op en zwemt het grote zwarte beest weg onder water. Het bloed was van een zeeleeuw. Wij dachten in eerste instantie aan een haai die een zeeleeuw op at, maar later vertelt Mitch ons dat dit niet zo waarschijnlijk is. (alleen witte haaien eten soms zeeleeuwen) Wat wij gezien hebben is een Orka die een zeeleeuw om zeep hielp en door ons gepeddel ervandoor was gegaan. Hoe Cool!
Na dit uiterst zeldzame moment varen we terug richting eiland nummer twee en zien we vrij snel wat zeeleeuwen op de rotsen liggen. We besluiten er heen te varen en ze van wat dichterbij te bekijken. Dit gaat niet onopgemerkt voorbij aan de zeeleeuwen en we hebben een nieuwsgierige zeeleeuw gevonden. We noemen hem zeeSpike. Continu bekijkt hij ons met zijn enorme grote ogen en springt hij in het water om sierlijke taferelen onder ons uit voeren. Gelukkig heeft Hugo een onderwatercamera en is druk aan het filmen. Dit vind Zeespike zo leuk dat hij zich steeds meer gaat uitsloven. Hij springt uit het water recht voor onze neuzen en doet de meest belachelijke trucjes. We vonden het echt jammer dat we hem na een uur moesten verlaten. Daarna varen we richting een ander stand wat ook prachtig was en vermoeid maar voldaan komen we aan het eind van de middag weer terug aan bij het beginpunt. We praten nog veel na in het zonnetje op onze heerlijke camping.
De volgende dag doen we nog een stuk van de Abel Tasman track, maar deze duurt een dag of vier en we moeten dus na een paar uur weer dezelfde weg terug. Het is wel echt een heel mooie wandelroute langs schitterende stranden en mooie watertjes. Halverwege de middag komen we terug bij de auto en rijden we door naar de camping waar het allemaal begon op het Zuider eiland. De camping bij de Queen Charlotte track, want deze ligt vlakbij Picton waar de veerboot ons de volgende dag terug zal brengen naar Wellington.

En dan zijn we weer terug op het Noorder eiland en zitten we alweer in onze laatste week van ons Nieuw Zeeland avontuur. We gaan allereerst weer naar Richard en dit keer gaan wij voor hun koken. We maken lekker tortellini in kruidenkaassaus met een heerlijke salade alla Angelle en olijf en knoflookbrood en dat allemaal samen met een overheerlijke Australische wijn! Het is erg gezellig en vel te snel voorbij, want de volgende ochtend moeten we alweer verder want de tijd begint nu toch echt te dringen en we willen zo snel mogelijk naar Tongariro waar we de eerste week onze wandeling over de vulkaan (Mount Doom; Lord of the Rings) moesten uitstellen vanwege het slechte weer.
We reden via de Wanganui River Road, een speciale niet al te bekende route die langs de Wanganui rivier loopt en langs allerlei Maori-dorpjes gaat. Erg mooie en leuke route met aparte mensen en het vee loopt er overal gewoon over de straat. Helaas is de route 20 km onverhard en dat vind onze huurauto niet zo leuk, maar ach, hij is nog heel :D.
En dan komen we aan bij de Lodge van de eerste week. (de heerlijke spare-ribs lodge) We overnachten en gaan de volgende dag de beroemde Tongariro Alpine Crossing doen. Dit is een dagwandeling die je van de ene kant van de vulkanen naar de andere kant brengt. Er is alleen een probleem, onze auto staat natuurlijk maar bij een kant van de vulkaan en we besluiten dus tot halverwege te gaan, tot recht boven de vulkaan en dan weer om te keren. (achteraf horen we dat dat toch het mooiste en leukste gedeelte is en dat we daarna niet veel gemist hebben, altijd fijn).
We wisten dat het geen makkie zou worden, maar dit was toch wel de zwaarste tocht tot nu toe. Je bent alleen maar aan het klimmen en alles is Mordor (zwart en verkoold) We komen zo hoog dat we ons een weg door sneeuw moeten banen en dan is natuurlijk het laatste stuk het zwaarst en het gevaarlijkst. Er ligt overal gruis en stenen en je moet behoorlijk stijl omhoog. We glijden zo nu en dan weg, maar komen bovenaan en zien de ‘Red Crater’. We zien hoe actief de vulkaan eigenlijk nog is, want er komt overal rook van de grond af en de stenen zijn erg warm. De Red Crater heet zo omdat de wanden een vuurrode kleur hebben. Met het uitzicht hebben we heel veel geluk die dag want het is al die tijd helder gebleven en we kunnen zo ver kijken als onze ogen het toelaten. Uiteindelijk keren we om en dalen we terug af. We zien dat het weer begint te veranderen en het wordt een stuk kouder en de bergtoppen verdwijnen in de wolken (en zelfs wij een beetje). Het weer kan hier zomaar veranderen en dat maakt deze tocht wel een beetje gevaarlijk.. Maar we hebben het gedaan en zijn trots.

Na een goede nachtrust zijn we naar Lake Taupo gereden. Dit is de grootste krater en ook het grootste meer van Oceanie. Het is grappig hoe vaak er in N.Z. wordt gesproken over de grootste dit en dat. Zo is er in bijna elk dorp wel een grootste iets (grootste wortel, grootste rugbybal, grootste geiser, grootste kaplaars etc… volgens Richard komt dit door het minderwaardigheidscomplex van Nieuw Zeeland haha..) Maar in ieder geval, als deze (grootste) krater uitbarst dan zal heel de wereld dit merken. Het is niet normaal hoe groot deze krater is. Erg mooi, maar we rijden toch door en gaan naar een camping ver, ver afgelegen in een bos in de buurt van Lake Taupo. We vinden een camping met een paar andere mensen. Deze mensen zien er net even iets anders uit dan wij. Geruite blouses, vissersbroeken, tenten etc.. We zitten hier midden tussen de jagers. En wij willen hier morgen lekker gaan wandelen… Maar helaas, de volgende morgen regent het pijpenstelen. Net als we lekker zitten te ontbijten in de auto komt er een stel met baby langs dat blijkbaar de vorige avond laat is gearriveerd. Ze hebben hun radio de hele nacht aangehad en nu was de accu dus leeg. Wij hebben geen startkabels, maar we herinneren ons nog het trucje met de ijzeren stellage. We besluiten dit ook bij hun te proberen (pay it forward ;)). Maar na meerdere tevergeefse pogingen moeten we het helaas toch opgeven. Er is misschien wel wat meer met hun auto aan de hand, want hij maakte al vanaf het begin een raar tikkend geluid, daar hadden wij toen geen last van. We besluiten deze zielige familie op een andere manier te helpen. We willen hier toch al niet meer gaan wandelen vanwege de regen en de kogels die om ons heen vliegen. Dus we nemen de vrouw mee naar de dichtstbijzijnde stad. Hier kan ze een sleepdienst regelen en haar driedaagse vakantie toch nog een beetje redden.
Wij zijn vanuit Taupo doorgereden richting Rotorua over de Thermal Explorer Highway. Nou wisten wij niet dat we deze naam zo letterlijk moesten nemen. Overal om ons heen zien we warmwaterbronnen en de dampen slaan er vanaf. Echt overal waar je kijkt zie je stoom langs de snelweg. Op een gegeven moment besluiten we ergens zomaar af te slaan en wat van deze warmwaterbronnen op te zoeken. Al snel zien we wat watertjes en zelfs en heel meer bedekt in stoom. We maken wat foto’s rijden nog wat verder en zien in the middle of nowhere een aantal auto’s geparkeerd staan. Dit blijken de locals te zijn en we zijn benieuwd wat hier te vinden is. We lopen door een bos en zien op een gegeven moment mensen in een klein beekje zitten. Het is buiten best fris maar iets zegt ons dat dit water vast niet koud is. We lopen door en komen steeds dieper in het bos terecht. Hier is echt niemand meer te vinden en we besluiten eens gek te doen en trekken al onze kleren uit en springen zelf ook in de beek. Het water is heerlijk, z’n 30 graden en het stroomt nog lekker langs je heen ook. Na 20 minuutjes is het wel weer leuk geweest en stappen we maar weer eens op. Terug in de auto beseffen we ons dat dit soort spontane momenten toch wel de leukste zijn.En nu hebben we geen last van naar zwavel stinkende badkleding en handdoeken ;). Daarna rijden we door tot we op een afgelegen camping komen waar Angelle erachter komt dat die gekke Nieuw Zeelandse eenden hier geen brood lusten. Na een lekker nachtje slapen rijden we door richting Rotorua. Omdat we niet al te dol zijn op grote steden besloten we alleen even een kijkje te nemen en dan door te rijden. We komen langs een park waar het er toch wel heel gezellig uitziet. Overal komt weer stoom vandaan en staan hekken om de vijvertjes heen. Jawel het gebied hier is erg actief! We stappen uit de auto en maken een wandeling in het park. Om de 5 meter kom je weer bij een stoompje en kokende moddervijvertjes. Dit blijft indrukwekkend! Na de wandeling besluiten we weer door te rijden. Net buiten Rotorua komen we langs een Adventure Parc waar je kunt bungyjumpen, een swing kan maken en een ritje kan maken in een jetboat. Wij (omdat we een 2for1 ticket hebben;)) maken hier maar al te graag gebruik van. De bungy ziet er niet zo leuk uit (hijskraan) dus we kiezen deze keer voor de swing, oftewel de ‘Schwoop’. Je wordt 50 meter omhoog gehesen in een soort van coconachtig pak. Vervolgens mocht Hugo aan het touw trekken wat ervoor zorgt dat we eerst een vrije val maken en daarna door zwaaien naar de andere kant en terug. Na een paar keer op een neer gezwaaid te zijn worden we weer naar beneden gehaald. Het is echt heel leuk en toch nog best wel even spannend als je half op z’n kop hangt en dan naar beneden dendert en weet dat je met enkele centimeters boven de grond voorbij zoeft. Maar helaas duurt dit, net zoals bij de bungyjump, allemaal slecht een half uurtje en dan zitten we alweer in de auto naar onze volgende bestemming.
We rijden door naar Mount Manganui. Dit ligt aan de oostkust van Nieuw Zeeland en we wilden gewoon nog even een lekkere strandwandeling maken voordat we NZ verlaten. Een heel mooi strand en heerlijk weer, maar ook hier hadden we na een paar uurtjes wel genoeg gezien en reden we verder naar Te Ahora. Een klein plaatsje op de weg naar Hamilton (waar Kelly’s familie woont die we gaan bezoeken) We overnachten op een parkeerplaats midden in de bossen recht voor een oud vervallen lugubere fabriekje. Na onze heerlijke saté met rijst maaltijd nog even een filmpje gekeken en dan slapen. De volgende morgen wilden we lekker gaan wandelen. (dit is namelijk onze laatste dag om een echte wandeling te kunnen maken) maar natuurlijk is het gigantisch slecht weer. We besluiten een camping in de buurt te zoeken en daar een boekje te lezen, filmpje te kijken en te wachten tot morgen, zodat we naar Hamilton kunnen gaan.

Eenmaal in Hamilton aangekomen besluiten we maar een beetje rond te lopen en tijd te verdrijven voordat we naar de familie (Rich & Lorna) van Kelly gaan. Uitendelijk komen we rond 18:00uur aan. Rich (die eigenlijk Richard heet) staat ons al op te wachten in z’n overall en dan weten we meteen dat we goed zitten. :D
Het is een prachtige omgeving en een mooi huis met een tuin vol fruitbomen en planten. We worden meteen super vriendelijk ontvangen en binnen 2 minuten hebben we laarzen aan en zitten we op een kar met hooi die wordt voortgetrokken door een quad waar Rich & Lorna op zitten. We gaan ze helpen met de kalven bijeendrijven en terug in het veld zetten. Super lachen en Rich & Lorna vertellen ons honderduit hoe ze zijn begonnen met het boerderijleven en hoe alles werkt. Ook leren we meteen Max kennen, want die helpt ons ook mee. Je kunt goed zien hoeveel ze van elkaar en van de boerderij houden.
Als we uiteindelijk naar binnen gaan ontmoeten we ook de rest van de familie. Melanie en haar vriend Alex en Celine. Het is een gezellige boel en Lorna maakt de lekkerste zalmhapjes en de drank vloeit rijkelijk. Om 21:00uur gaan we eten en we krijgen een beetje een soort van Hollandse pot J. Rich is namelijk geboren in Nederland (jaja.. nog wel in Grave ook) We krijgen bloemkool, sperziebonen, zelfgemaakte appelmoes en steaks van hun eigen koeienvlees. Het was heerlijk! Uiteindelijk blijven we nog tot 2 uur ’s nachts doorborrelen en gaan we allemaal lekker aangeschoten naar bedje. (We hebben een eigen verblijf op het erf)
De volgende morgen staan wij om 9 uur op om te gaan kijken bij het melken van de koeien. We hebben het nog een beetje zwaar, maar de echte bikkels, die stonden al om 6:15 op. Om de kinderen naar school te sturen en de koeien te gaan melken. Later gaan we ontbijten en dan komt de dierenarts langs (een eerste generatie Nederlander). We gaan mee om het insemineren te aanschouwen. Het was wel heel interessant wat hij allemaal vertelde. Na dit spektakel moeten we helaas beginnen met onze auto op orde te krijgen.We wassen en stofzuigen de auto op de boerderij. Daarna nog even een heerlijk quiche als lunch (wat worden we toch verwend hier) en dan afscheid nemen. Toch wel heel jammer dat we niet eerder hier heen waren gegaan, want we hadden graag nog wat langer willen blijven. (Kelly, je hebt echt een TOP familie! Nog bedankt voor het regelen en jij en je moeder krijgen de groetjes). Dan rijden we naar Auckland en besluiten we gewoon op het parkeerterrein van Jucy te overnachten.
Nu op weg naar Fiji!

Foto’s zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle

(het filmpje is ook al klaar en zsm op de site)

Liefs, Hugo en Angelle