Nieuw Zeeland, door Weer en Wind!! deel 1

How are you mates? Zoals jullie naar alle waarschijnlijkheid wel wisten zitten we in alweer een tijdje in Nieuw Zeeland! En het bevalt ons hier uitstekend! Maar natuurlijk zullen we weer bij het begin beginnen, dus parkeer jezelf in een gemakkelijke stoel of bank en voorzie jezelf van een arsenaal aan drankjes en snacks want het kan wel weer een lang verhaal gaan worden! :D

Na een vlucht van dertien en een half uur komen we dan eindelijk aan in Auckland. Onze Juicy Crib (een campervan die meer iets wegheeft van een spacewagon, maar dan met een bed en een mini keukentje erin) staat al netjes op ons te wachten. De mensen van Juicy proberen ons nog even een verzekering aan te smeren die meer kost dan de gehele huurperiode van de auto, maar die laten we maar zitten. Dan krijgen we de sleutels en stapt Hugo meteen aan de verkeerde kant van de auto in. Ohja, vergeten dat de bestuurder hier aan de rechterkant van de auto zit en dat je aan de linkerkant van de weg rijd :s (Misschien hadden we toch maar die verzekering moeten nemen..) Gelukkig is het wel een automaat, dus met je verkeerde hand schakelen is niet aan de orde. Hugo besluit even een rondje te rijden op het industrieterrein om de kiwi-auto wat beter te begrijpen en zit de eerste 20 seconden lekker op de rechterweghelft te rijden en beseft dat dit niet juist is als er een auto recht op hem afkomt, ohja… LINKS rijden!! Vanaf dan beloofd Angelle plechtig om Hugo er altijd aan te blijven herinneren om links te rijden. Na snel even wat voorraad bij (onze favoriete vanaf dan) supermarkt te hebben gehaald rijden we meteen Auckland uit naar het rustigere gedeelte aan de westkust van het Noordeiland. We gaan op weg naar Waitomo! Helaas regent het al sinds we in Nieuw Zeeland aankwamen en hadden we al bij Juicy gehoord dat we midden in een beginnende storm waren beland die zo groot was als heel Australië, hartstikke fijn!
Eenmaal in Waitomo aangekomen gaan we meteen naar de inmiddels wereldberoemde ‘Glowworm Caves’. Iedereen die wel eens ‘Planet Earth’ heeft gekeken kent deze grotten wel.
Volgens de gids is David Attenborough hier al meerdere malen geweest omdat hij het zo indrukwekkend vind. Wij kunnen dit alleen maar beamen. We gaan via een gang vol met stalactieten en stalagmieten steeds dieper de grot in en komen uiteindelijk uit bij een riviertje. Hier ligt een bootje voor ons klaar en als we erin zitten en naar boven kijken zien we al meteen duizenden kleine lichtpuntjes. Dan gaan we varen en zolang het tochtje duurt blijven we overal lichtpuntjes zien. Het is echt bijzonder en prachtig. Dankzij het slechte weer is de ondergrondse rivier zo hoog komen te staan dat we zo dichtbij het plafond komen dat we bijna met onze hoofden in de glowworms zitten. Als de gids met zijn zaklamp naar de glowworms schijnt zien we overal kleine glimmende draadjes onder ze hangen. Deze zijn er om de insecten te vangen. Ook een voordeel van het hoge water is dat we niet de grot uit kunnen varen, maar we dezelfde weg terug moeten. :D Als we het laatste stukje teruglopen verteld de gids ons nog even wat het doel van deze beestjes precies is. De Glowworms veranderen na een jaar in vliegen. Deze vliegen hebben geen mond en bestaan eigenlijk alleen maar om zich voort te planten. Na het voortplanten gaan ze uiteindelijk dood door verhongering (omdat ze geen mond hebben). Toch bestaan deze glowworms al miljoenen jaren en hebben ze alle rampen overleefd. Da’s toch knap!

Na deze bijzondere ervaring rijden we door richting Tongariro. Hier staat Mount Doom van ‘the Lord of the Rings’ en die kun je beklimmen. Helaas is het weer zo slecht dat we het die dag niet gaan halen en overnachten we ergens op een parkeerplaats langs een beekje. De volgende dag komen we aan in Tongariro. Meteen wordt ons verteld dat de hike die we wilden doen niet mogelijk is. Het weer is gewoon te slecht, we zien de bergen die klaarblijkelijk recht voor onze neus staan niet eens! Gelukkig zijn de mensen van de (luxe) lodge heel aardig en we mogen van al hun facicliteiten gebruik maken en op hun parkeerplaats overnachten. Dat doen we dan maar en Hugo eet hier s’avonds de meest lekkere Spare-Ribs OOIT! Hij ontdekt op het internet dat het slechte weer aan deze zijde van het eiland nog wel even aanhoudt, maar dat aan de oostzijde wel delen mooi weer hebben.
We springen in de auto en trappen het gas vol in (nouja, je mag hier maar 100) om naar de andere kant van het eiland te rijden. We nemen een prachtige route door de bergen en halverwege de toch komt het zonnetje dan eindelijk voor het eerst door!! We rijden helemaal door tot aan Napier. Dit stadje staat bekend om haar Art-Deco stijl. Het grappige is wel dat alle omringende dorpen ook gewoon Art-Deco stijl zijn, maargoed.. Dit komt omdat er in de 30er jaren een enorme aardbeving hier heeft plaatsgevonden die echt alles heeft verwoest. Er was niet 1 gebouw meer dat overeind stond. Dus alles heeft nu nog steeds die jaren 30 stijl. Het ziet er wel heel gezellig uit, maar er is niet veel te doen, dus we rijden verder. Maar nog voordat we Napier uitrijden komen we langs een seaquarium. Dat willen we natuurlijk wel even zien, dus Hugo gooit het stuur naar links en meteen staan we voor de ingang. Nederlanders als we zijn spitten we onze kortingenboekjes van Nieuw Zeeland grondig door en vinden we een 10% kortingsbonnetje van dit Seaquarium. Hup naar binnen en we hebben onze ogen uitgekeken hoor. Het leukste was misschien nog wel dat we heel veel vissoorten zagen die we ondertussen zelf ook al in het wild gezien hebben, zoals de piranha’s, bepaalde haaien, roggen, zeesterren, maar ook wel minder bekende soorten, bijvoorbeeld uit Zuid Amerika. Ook lag daar een Giant Squid! Die leven tussen de 2 en 4 km diep en wat een beest is dat zeg. Maar aan alle leuke dingen komt een einde dus ook hier en we besloten weer verder te rijden. Op weg naar Wellington, naar een vriend van Angelle. Onderweg overnachten we ergens op onze eerste echte camping, want eigenlijk mag je niet zomaar overal overnachten. Het fijne aan de campings in Nieuw Zeeland is dat deze allemaal zijn voorzien van keukens. We hebben daar natuurlijk goed gebruik van gemaakt. De volgende dag zijn we doorgereden naar Wellington, wat helemaal in het zuiden van het Noordereiland ligt. Hier ontmoeten we Richard, die vriend van Angelle. Een hele aardige jongen die ook een enorme passie voor reizen heeft. Zo heeft hij een landreis gemaakt van Alaska naar Panama in 20 maanden, waarbij hij in een tentje heeft overnacht tussen de grizzly beren. Dan doen wij het net even iets minder extreem haha..
Hij nodigt ons uit om te logeren in zijn huis met uitzicht over (de haven van) Wellington. Een huis in de duurste straat van Wellington, waar hij met veel geluk in terecht is gekomen.
Hij deelt zijn huis met 3 andere mensen, want dat doen veel Nieuw Zeelanders blijkbaar. Die avond hebben hij en zijn Nieuw-Zeelandse vriendin voor ons de heerlijkste curry gemaakt. Het was erg gezellig om Richard weer even te zien en Julia te ontmoeten. We zijn supergastvrij ontvangen en hebben het goed naar ons zin gehad. Ook hebben we handige tips meegekregen, want Richard en Julia weten natuurlijk wel waar ‘the magic happends’. Bedankt nog Richard en Julia! Natuurlijk zijn we Wellington ook nog even gaan verkennen en zijn we naar een enorm Museum gegaan. Jaja een Museum, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!, maar dit is een interactief museum waar je zelf ook veel kunt doen. Het gaat over de aardbevingen in Nieuw Zeeland (je kunt zelfs in een huis staan en een nagebootste 5,2 aardbeving meemaken) en het gaat over de natuur, de onderwaterwereld en de Maori’s van Nieuw Zeeland. Echt een leuk museum en we hadden twee dagen nodig om alles te zien en te doen. Ook hier lang een giant squid en het hele verhaal hoe ze deze per ongeluk hebben gevangen. Heel interessant allemaal.

Na twee dagen Wellington hebben we de veerboot genomen naar het Zuidereiland. Gelukkig hadden we die dag goed weer, want de dagen daarvoor, waaide het verschrikkelijk en dan wil je niet 4 uur op die veerboot zitten.
De tocht was erg mooi. Helaas geen dolfijnen gezien, maar wel de mooie omgeving.
Op het Zuid eiland kwamen we aan in Picton. Maar hier gingen we meteen weg en reden we naar onze eerste echte wandeltocht, namelijk de Queen Charlotte track. Eerst nog even overnacht op een DOC camping. Een DOC camping is een overheidscamping die relatief goedkoop zijn, maar ook niet meer dan een wc hebben. Ze liggen meestal in de mooie national parcs. De volgende ochtend onze wandelschoenen aangetrokken en terwijl het zonnetje door de bomen opkwam begonnen we aan onze 7 uur durende tocht. We konden de track niet in zijn geheel doen want die duurt 4 dagen en zoveel tijd hebben we nou ook weer niet. Maar het was werkelijk prachtig. Uitzicht over mooie baaien en de zee en alles is hier ook zo enorm groen. We hebben erg genoten van deze wandeling en gelukkig zat het weer ons dit keer mee. ‘s Avonds terug naar dezelfde camping en ons gaspitje tevoorschijn getoverd en heerlijk rijst met Chicken Tonight gemaakt en een salade alla Angelle. Dit is hoofdzakelijk ons avondeten gedurende heel Nieuw Zeeland. ‘s Ochtends ontbeten met koffie/thee en cornflakes (ook ons ontbijt voor heel NZ :)) en vertrokken naar de volgende bestemming. We hadden geen haast dus we besloten om alle Alpine routes te nemen in plaats van de hoofdweg. De omgeving is dan zo bijzonder mooi. We reden overal dwars door de besneeuwde bergen en langs enorme meren.

De volgende bestemming werd Kaikoura. Hier kun je walvistochten doen en met zeeleeuwen snorkelen. Vlak voordat we in het plaatsje aankwamen reden we meteen al langs een enorme zeeleeuwenkolonie. Deze beesten lagen nog geen vijf meter van de autoweg vandaan. We wilden wel een paar mooie foto’s maken, maar Hugo trapte bijna op z’n beest en toen rende ze allemaal het water in. Volgens Angelle vonden ze Hugo’s trui niet zo mooi..naja zeg!
Eenmaal aangekomen in Kaikoura gingen we meteen naar het walvissenbureau. We zagen nergens walvissen in de zee, zoals we die in Piramidas hadden gezien. Maar okee, we gingen het toch maar even navragen. Ze beloofden dat je walvissen zou zien anders kreeg je 80% van je geld terug. Helaas was de wind te hard dus er waren geen tochtjes meer voor die dag en de dag erop waarschijnlijk ook niet. We besloten toen maar om verder te gaan, ondanks dat Angelle nog graag een dolfijnentoertje had gedaan. Maar het was gewoon erg koud en we gaan er maar gewoon vanuit dat we in de rest van onze reis nog wel een keer dolfijntjes zien. Later kregen we van een ander stel te horen dat het zwaar tegenviel, want blijkbaar zijn er 2 walvissen die daar bijna altijd zijn, dus je ziet wel walvissen, maar het zijn altijd alleen die twee en je ziet ze alleen maar in de verte, dus laat maar! Vergeleken met piramidas gaat het dan toch alleen maar tegenvallen ;).
Vanuit Kaikoura gingen we op weg naar Hanmer Springs om daar onszelf te verblijden met een luxe spa gemaakt uit een warm water bron midden tussen de bergen. Tijdens het rijden zien we weer prachtige groene heuvel omgevingen en Hugo zegt ‘Ik snap niet dat ze hier niet meer films opnemen, het is hier prachtig’ Nog geen minuut erna rijden we om de bocht en worden we tegen gehouden door een man in een oranje vestje. ‘Sorry falks, you’ll have to wait, because were shooting a commercial, but it won’t take to long’ Hoezo toevallig? Maar eenmaal in Hamner Springs aangekomen duiken we de warmte bronnen in (40 graden) en het was heeeeerlijk! Na overnacht te hebben in Hanmer Springs zijn we doorgereden richting Christchurch en via een alpine route naar Lake Tekapo. Dit is een prachtig blauw meer midden tussen de bergen. Hier hebben we een wandeling gemaakt op Mount John waarbij je een perfect uitzicht had op het meer. Je moest alleen oppassen dat je er niet vanaf geblazen werd, want de wind is verschrikkelijk. We hebben na de wandeling weer lekker op een DOC camping overnacht pal naast het meer en ’s ochtends met cornflakes en een heerlijk zonnetje opgestaan en richting Queenstown gereden.

Queenstown was een plaats die al lang op ons lijstje stond vanwege de Bungyjumps die je daar kunt doen. Toen we Queenstown inreden hadden we het erover hoe we de volgende dag de bungy zouden gaan doen. Angelle was enorm gespannen. Maar opeens verscheen er een bord met AJ Hacket Bungy langs de weg. 400 Meter rechtsaf. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde. We gaan wel even informatie vragen zeiden we tegen elkaar, maar in ons achterhoofd wisten we al een beetje dat we het nu meteen zouden gaan doen.. We kwamen binnen vroegen om informatie en zagen dat je om 15:00 uur ’s middags kon springen. Het was 2 uur, dus we hadden nog een uurtje om ons mentaal voor te bereiden. Toch niet, want de jongen achter de toonbank zei dat we meteen konden gaan. Je begrijpt dat dit wel heel snel ging. 10 Minuten daarvoor zaten nog in de auto te praten over dat we de bungyjump morgen wilden doen en nu hingen we al bijna in het elastiek. Nog even het gewicht wegen en de wensen bespreken. Hugo wilde namelijk wel kopje ondergaan in de rivier. Toen alles geregeld was werden we naar de brug geleid en vastgeknoopt aan het elastiek.

(Hugo’s ervaring) Onder ruige muziek slof ik als eerste naar het platform. Even naar beneden kijken, zwaaien naar de camera’s om me heen en toen mocht ik gaan. Tja.. daar sta je dan z’n 45 meter boven een rivier waar je binnen enkele seconden kopje onder in zult gaan. Met een behoorlijk knullige sprong (op de foto lijkt het of ik aan het skiën ben) donder ik naar beneden. Ik zie het water recht op me af komen en denk nog snel of het wel z’n verstandige keuze was geweest om met m’n kop in het water te belanden, maarja nu is het te laat. Tot mijn verbazing raak ik het water niet en wordt ik met een rotgang weer omhooggetrokken en stort ik weer naar beneden. Angelle hoort de medewerkers nog tegen elkaar zeggen dat er toch iets fout berekend moet zijn geweest (fijn). Als ik uiteindelijk dan zo goed als stil hang komt er een bootje aan om me binnen te halen. Ik moet een stok grijpen zodat ze me bij m’n handen kunnen pakken, maar de stok is te kort en ik hang daar dus nog een minuutje of twee ondersteboven te bungelen en m’n hoofd wordt zo rood als een tomaat. Uiteindelijk hebben ze me te pakken en sta ik aan de kant te kijken wanneer Angelle mag springen. Wat een heerlijke ervaring was dit zeg (en stiekem vond ik het toch wel heel jammer dat ik niet kopje onder was gegaan).

(Angelle’s ervaring) Als een pinguïn (dus niet zo elegant als Hugo) hup ik naar het randje.Ik ben veel banger dan ik gedacht had te zijn en alles gaat veel sneller dan ik wil. Vanaf het platform heb ik niets van Hugo’s sprong kunnen zien, dus eigenlijk heb ik geen idee wat me te wachten staat. De medewerkers laten me supersnel naar de 3 camera’s zwaaien (wat het gevolg heeft van hilarische veel te bange foto’s) en dan mag ik springen. Ik hoor mezelf nog tegen ze zeggen dat ik het misschien toch wel niet wil, maar dan denk ik aan al die mensen die ik ken of heb leren kennen die het ook hebben gedaan en wil ik toch echt wel net zo stoer zijn als zij. Dus ik kijk naar mijn voeten met de afgrond eronder en zak door mijn knieën. Een medewerker zegt dat het beter is als ik voor me kijk, dus ik slaak een diepe zucht en laat me de afgrond invallen. Mijn sprong is net zo knullig als dat van Hugo (als ik dat toch over kon doen…..) en zo val ik naar beneden. Ik ben nog steeds bang tijdens het vallen, maar als ik het elastiek voel strak trekken begin ik er echt van te genieten! Dit is echt heel cool! Veel te snel wordt ik het bootje ingehesen, want ik kreeg de stok wel meteen te pakken en daar staat Hugo trots op mij te wachten. Eigenlijk willen we meteen wel nog een keer, om die knullige sprongen goed te maken, maar helaas hebben we daar eigenlijk geen geld voor. We moeten het maar met deze ervaring doen :).

Terug in het AJ Hacket gebouw halen we onze DVD’s en foto’s op. We zien een preview van onze DVD en we voelen ons allebei zo groen als de kleur van de natuur hier Nieuw Zeeland.
Toch is het wel heel leuk om het nog eens goed terug te zien, want het ging allemaal zo enorm snel. Later kijken we de DVD nog eens rustig in de auto (jaja onze Juicy heeft ook een DVD-speler met TV-tje) de DVD begint met de geschiedenis van de Bungyjump en werkt zich op tot het hedendaagse bungyjumpen. Alle filmpjes zorgen ervoor dat wij ons nog groener voelen. Mensen die met snowboards of fietjes in salto’s van een 140 meter hoge bungy af laten vallen. AJ Hacket is trouwens de eerste echte commerciële bungyjumper geweest. Hij kwam ook wel eens in het nieuws toen hij van de Eifeltoren afsprong en nog wat andere rare grapjes deed. Koele kikker die Hacket!

Verder was er in Queenstown niet zoveel meer te doen, en wij zijn niet zo van de stadjes, dus zijn we diezelfde dag nog doorgereden naar Treble Cone. Een populaire ski bestemming hier in Nieuw Zeeland waar we een gratis skilift pasje van hadden voor 1 persoon. Toen we bij de voet van de berg aankwamen stond er een bord dat sneeuwkettingen verplicht waren. Nou hadden we die meegekregen (verplicht voor 15 dollar) maar we hadden nog nooit eerder sneeuwkettingen om banden gelegd en ze lagen ook ver onder ons bed gepropt. Dan maar geen sneeuwpret dachten we. We wisten toch niet zo goed hoe we het gingen aanpakken, aangezien we niet echt ervaring hebben met snowboarden of skiën. Dus omgekeerd en onze auto in de buurt geparkeerd en een wandeling gemaakt die erg mooi was en ons naar de top van een enorme berg leidde. Het was flink klimmen maar dan had je ook wel een prachtig uitzicht van enkele kilometers over meren en andere bergen. Enkele uren later kwamen dan eindelijk weer terug bij onze auto en hadden we een plek gezien (vanaf de berg) waar we mooi een nachtje gratis zouden kunnen overnachten :D. Zo gezegd, zo gedaan en na een Chicken Tonight maaltijd en een filmpje alweer vroeg onder de wol. De volgende ochtend zijn we naar Puzzle World geweest. Hier kun je jezelf de hele dag vermaken met het oplossen van puzzels. Niet de gewone alledaagse puzzles waar je stukjes in elkaar moet leggen, maar van die echte brainteasers, waarbij je continu denkt ‘dat kan toch helemaal niet’. Hartstikke frustrerend maar o zo verslavend. Angelle wilde niet meer weg. Ook heb je er kamers met allerlei gekke dingen. Een kamer waarbij het aan de ene kant lijkt of je een reus bent en aan de andere kant een dwerg (de techniek die ze ook hebben gebruikt bij het filmen van Lord of the Rings) (of een kamer met honderden (bekende) gezichten die je continu aan blijven kijken, waar je ook heen loopt. En als laatste heb je er een groot doolhof waarbij je de 4 torens in de uithoeken moet bereiken, maar het doolhof is zo in elkaar gezet dat je daar minimaal 1,5 uur over gaat doen. Erg grappig. Na heel wat uurtjes plezier en frustraties gaan we met een hoofdpijn van het oplossen van puzzels in een ruk door naar de andere kant van het Zuid eiland en belanden we bij Fox Glacier.

Fox Glacier staat bekend om haar enorme (je raad het al) Gletsjer. Toen we aankwamen was het al best laat dus we zouden de volgende dag de gletsjer wel gaan doen. We zochten een DOC camping op die gelegen lag aan een strand en gratis was. Klinkt goed, alleen was het nog wel even 20 km rijden van Fox en dat stond niet in het boekje. Echt een compleet afgelegen camping aan een heel luguber strand. Op het strand hing overal een wazige mist en het zand was donkergrijs en lag bezaaid met boomstronken!?! Waarschijnlijk komen deze in de zee uit nadat deze in de bergen uit de grond zijn gerukt na een lawine of na hevige regenval. Het was in ieder geval niet het soort strand dat wij voor ogen hadden. Terug in de auto ons maaltje gekookt, een aantal uurtjes gelezen en slapen. De volgende dag was het weer opeens een stuk slechter geworden en dus besloten we nog maar een dagje te wachten met de gletsjer. In plaats daarvan gingen we een wandeling doen die ons vanaf het strand naar een zeeleeuwenkolonie zou leiden. Deze tocht zou slechts 3,5 uur moeten duren, dus dat leek ons prima. Wij trokken onze regenpakken aan en gingen beginnen aan een langzame, natte vermoeiende 6 uur durende tocht. Toch was het een schitterende route over het strand, door het regenwoud, langs watervallen en uiteindelijk dan uitmonden bij de zeeleeuwenkolonie op de rotsen.