We zijn begonnen!

Hallo iedereen,

Na onze lange reisdagen kwamen we rond 18:00 Peruaanse tijd uitgeput aan in Lima, 3 vluchten; 3 keer vertraging en 5 uur slapen op een gesloten vliegveld, namen we een veilige taxi (een die geregistreerd is, we willen niet meteen in de problemen komen) en we vragen de taxichauffeur ons naar een goedkoop hostel te brengen, dat valt nog niet mee, en het hostel wordt een tikje duurder dan we dachten. Geen probleem, als we maar een lekker nachtje kunnen slapen. We liggen al om 22:00 in bed en de volgende dag zitten we al om 9:10 in de bus naar Pisco. Zo’n grote hysterische stad trekt ons niet echt, dus we hebben daar ook niets te zoeken.Op weg naar Pisco kijken we onze ogen uit, vooral naar de armoedige huisjes. Als na 5 uur de buschauffeur “Pisco” roept lijkt het een misverstand. Na wat navragen is het toch echt zo, ze rijden tegenwoordig de stad niet meer in, je moet zelf een taxi nemen naar het ‘centrum’, Ondertussen komt de toerist (een oudere man met zijn zoontje) voor ons erachter dat hij berooft is. Hij had zijn laptoptas in het bagagerek van de bus gelegd en die is nu dus weg! (Toen Angelle 3 jaar geleden in juli/augustus 2007 in Peru was, kwam nog geen week naar haar vertrek een grote aardbeving. Ongeveer 7.6 op de schaal van richter. Het epicentrum lag midden in Pisco. Er was ook een groot Tsunami-alarm, maar omdat de eilandjes voor Pisco de golf braken kwam het water ‘alleen maar’ langzaam de stad ingelopen en had het niet zo’n verwoestende werking als de aardbeving eerder had.) We pakken een taxi naar Pisco, een tourguide, Pedro, rijdt met ons mee en helpt ons een goedkoop hostel vinden, hij kan erg goed engels. Alleen het plein is nog te herkennen, er staat letterlijk nog 1 groter gebouw wat ook duidelijk op instorten staat met gaten en scheuren in het dak en de muren. Waar 3 jaar geleden nog grote gebouwen om het plein stonden, staan nu alleen nog maar krotjes en kapotte, vervallen ‘ huisjes’. Met al het geld dat destijds ingezameld werd voor de slachtoffers van de aardbeving zou je zeggen dat ze ondertussen wel weer wat hadden opgebouwd, maar helaas had de regering van Pisco andere plannen met het geld en hebben de inwoners er nooit een cent van gezien. Alleen de school is herbouwd, ze hebben niet eens een nieuwe kerk!!! De mensen moeten zonder geld hun eigen stad herbouwen en dat resulteert in 1 grote sloppenwijk. Dat is niet overdreven, kijk maar naar de foto’s! Wij sliepen in het ongeveer enigste stenen gebouw in de stad wat nog een beetje hoog was. Maar waar vroeger de trap aan de binnenkant zat, is dat nu aan de buitenkant. Het is verschrikkelijk om te zien hoe deze mensen al 3 jaar leven. Vooral als je weet hoe het er ooit uit heeft gezien, Er is niets meer van het oude Pisco terug te zien., Ook door de nog bijna dagelijkse naschokken (na 3 jaar!!!) blijven veel toeristen weg. Je ziet aan alle inwoners dat ze nog continu met de aardbeving bezig zijn, dat kan ook niet anders,ze worden er dagelijks aan herinnerd, Dit was al meteen een hartverscheurende ervaring, zo op onze 2de dag. Hierdoor zijn ook alle prijzen iets omhoog gegaan, dus ook van het hostel en het tourtje, Maar onderhandelen durven we hier zeker niet! Slapen in een sloppenwijk is iets aparts op zich. Het is heel gehorig, er is continu muziek en het klinkt overal gezellig. Wij zijn zo moe dat we alweer vroeg in slaap vallen na een afleveringetje Lost (dit is geen plek waar je ’s avonds even gezellig de buurt gaat verkennen, hoe gezellig het overal ook klinkt). Om 7:15 staan we alweer klaar om opgehaald te worden. Dat is ook niet gek, want rond 6:00 begint de sloppenwijk-wekker. Honden blaffen, hanen kraaien, karren met toetertjes rijden langs om broodjes te verkopen en kinderen maken zich klaar voor school. We worden naar Paracas gebracht voor ons eerste echte tourtje. De weg daarheen is weer erg schokkend. Wat een armoede. Ook zien we eindelijk waar al het puin van de huisjes die eens in Pisco hebben gestaan gebleven is; allemaal langs de weg gedumpt, bijna heel de 20 km lang! Onvoorstelbaar!

Bij Paracas aangekomen maken we ons klaar voor de boottrip naar ballestas islands. Voor we de boot ingaan zien we overal om ons heen pelicanen, die helemaal niet bang van mensen zijn en gezellig langs iedereen heen waggelen. De boottrip is prachtig, Er zijn een hoop vogels en de grote cactus die op onverklaarbare wijze in de duin is ontstaan is erg interessant. Aangekomen bij de eilanden kijken we onze ogen uit. Het is er zo mooi! We zien duizenden vogels, waaronder pinguins en af en toe ligt er een zeeleeuw lekker te zonnen op een rots. Het stinkt er wel verschrikkelijk naar Guano; vogelpoep! Die laag is meters diep op de rots. 1 keer in de 5 jaar komen ze dat eraf schrapen en gebruiken ze het voor het land, omdat het zo vruchtbaar is. Voor ons stinkt het vooral. Na de boottocht zouden we na een half uur naar het Paracas National Park gaan, maar met de Zuid-Amerikaanse mentaliteit werd dat anderhalf uur. Het National Park was ook erg mooi. Het is een groot gedeelte woestijn aan de kust met prachtige omgeving. Elk uitzicht is een kodak-moment. Bij Paracas hebben ze stukken strand wat rood en zwart is en we hebben een ‘dood’ strand gevonden. Dit was het strand waar het vol lag met lijken, omdat de vissers illegaal dynamite gebruiken om te vissen en spoelen hier allemaal lichamen aan van, pelicanen, zeeleeuwen en allerlei vissen. Heel luguber. Maar verder was het een prachtig park en hebben we ons goed vermaakt.
De winter in Peru valt trouwens tot nog toe mee, vandaag hebben we ons gezicht verbrand :)
Terug in Pisco zijn we weer vrij snel naar bed gegaan om de volgende dag weer fris en vroeg de bus naar Ica te pakken.

Voorbereid op weer een verwoeste stad, waren we hier aangenaam verrast. Hoewel het zeker duidelijk zichtbaar verwoest was door de aardbeving, was hier duidelijk wel geld heengegaan en is er al heel wat opgebouwd en zijn ze daar ook nog druk mee bezig. Meteen een taxi naar Huacachina(een oase in de woestijn) gepakt waar de taxichauffeur ons naar een goedkoop echt backpackers hostel bracht.Hier kregen we wat korting op onze overnachtingen als we daar een buggy-tour zouden boeken. Nou dat waren we toch van plan dus dat kwam goed uit. Het hostel is best groot en vol met jongeren. We hoorden ook al wat nederlanders om ons heen, We hebben ons er niet veel mee bemoeid en zijn door de mooie oase van Huacachina gaan lopen. Prachtig. Hier is wederom niets van de winter te merken, iedereen lag te bakken bij het zwembad. De woestijn om deze oase is erg indrukwekkend, daar kan je echt uren naar turen, om 16:00 waren we klaar voor ons tourtje, hier kwamen we in aanraking met een Nederlands stel, Elke en Vincent, zij komen uit, jawel; Lochem! Zij zijn ook op wereldreis maar doen de reis net de andere kant op dan wij. Ze zijn nu toe aan hun laatste 7 weekjes. De buggy-tocht kwam langzaam op start omdat we een andere buggy met pech een aantal keer aan moesten duwen (uiteindelijk ook letterlijk met manskracht!). Met de buggy maakten we een wilde rit door de prachtige woestijn, waar langzaam de zon onder ging. Na 20 minuutjes stopten we bij een heuveltje om onze eerste poging sandboarden te doen. Bij Hugo ging het al snel goed, hij ging snel naar beneden zonder te vallen, Angelle viel wel een paar keer op haar kont. De 2de heuvel was al hoger en daar ging het boarden ook al beter en de 3de heuvel was extreem. Angelle ging eerst om van Hugo een filmpje te maken en dat ging wel aardig. Hugo kwam prachtig naar beneden, maar bijna beneden kwam er teveel zand op zijn board en maakte hij een duikeling. Iedereen hield zijn adem in! Gelukkig stond hij snel weer op en boarde naar beneden, Daar aangekomen had hij toch wel last van zijn vinger/hand. Waarschijnlijk een spiertje verrekt of iets gekneusd. Daar kwam een einde aan ons sandboard avontuur, desondanks was het erg leuk. Het was gelukkig toch de laatste heuvel in de tour. Ondertussen was de zon al bijna helemaal verdwenen en gingen we met de buggy terug naar de Oase. Het was weer een wilde rit, met prachtig uitzicht. Aangekomen bij het hostel spraken we af om met Elke en Vincent nog wat te gaan eten. In ‘het stadje’ hebben we lekker gegeten en veel tips in ontvangst genomen. Het was heel gezellig. Als jullie geïnteresseerd zijn in hun reis, moet je ze even googelen, als het goed is komen ze als eerste naar boven. Hoewel ze een hoger budget hebben, hebben ze veel gedaan wat wij nog gaan doen. 1 van hun hoogtepunten die ze hebben gedaan en die wij niet deze keer, maar zeker ooit nog eens gaan doen is Antarctica. Hele leuke mensen met al veel reiservaring achter de rug. Het was erg gezellig. Jammer dat ze de volgende dag zouden vertrekken en de andere richting op dan wij, want anders hadden we misschien wel langer met ze opgetrokken.
We zijn weer niet te laat naar bed gegaan en hebben ondanks de herrie van dit party-hostel (er zit zelfs een disco bij!! En nee, wij hadden geen zin om daar ook heen te gaan want de gemiddelde leeftijd is 19 en de gemiddelde nationaliteit Israëlisch!) En hoewel we er in Pisco geen last van hadden gehad, werden we hier wel even wakker geschud (letterlijk) van een naschok. Het is heel vreemd om te bedenken dat dit na 3 jaar nog steeds om de zoveel dagen gebeurd. Het was heel klein en kort, maar het was toch gek om mee te maken, dat alles even schud. Toen we weer wakker werden besloten we om niet te gaan sandboarden, omdat Hugo toch wel veel last van zijn hand heeft (die 2 keer zo dik is als zijn andere hand!). Dus zijn we naar de supermarkt gegaan om een ‘ontbijtje’ te halen en zijn we de grote woestijjnduin gaan beklimmen nu het nog niet zo warm was. Halverwege hebben we het eerste deel van het ontbijtje opgegeten en bovenaan de rest. Het was erg vermoeiend om in de zon in het zand omhoog te lopen, maar bovenaan aangekomen was het zeker de moeite waard. Wederom prachtig uitzicht en een goede work-out. Na ongeveer een half uur zijn we naar beneden gerent (dat ging een stuk sneller en was ook erg komisch) om snel een plekje bij het zwembad te bemachtigen. We hadden besloten om er die dag een rustig, geldbesparend dagje van te maken, zodat we tijd hadden om alvast te bedenken waar we die dag heen zouden gaan, verhaaltje schrijven, lekker relaxen. Dat lukte erg goed.

Na het analyseren van de eerste dagen zijn we het erover eens dat we het echte reizen nog onder de knie moeten krijgen, We nemen nog te snel genoegen met het eerste wat we zien, en zijn nog niet erg aan het onderhandelen. Maar daar gaat verandering in komen! We zijn elke dag door het continu reizen en tripjes doen, al een beetje over budget gegaan, dus dat maakte we gisteren goed. We gaan nu ook wat meer vergelijken en van te voren uitzoeken waar we het goedkoopst uitzijn. Tegen het einde zijn we een kei in onderhandelen J. Dat is eergisteren al gelukt toen we bij de lunch een hele andere pizza kregen dan die gast beschreven had en wij weigerden daar 30 Sol voor te betalen, uiteindelijk hebben we hem voor 14 gekregen, dus we kunnen het wel! (hoewel dat achteraf ook teveel was, want ’s avonds hebben we een heel pizza menu, inclusief salade en drinken en een lekkere pizza voor 13 Sol gekregen J)

Vanavond gaan we de hoogte in! In eerste instantie wilde we naar Cuzco en Macchu Pichu, maar door een festival daar op 24 juni hebben we besloten dat even uit te stellen en eerst naar Arequipa te gaan, ook in de bergen. Daar nemen we 1 of 2 dagen om te acclimatiseren en dan hiken maar! We hebben er al veel zin in!
Veel liefs vanuit het winterse Peru, waar de zonnebrand vloeit….

Hugo en Angelle

Foto's vind je op: http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle

& reacties zijn altijd welkom.