Wereldsteden en wonderen van de Waterwereld!

Wereldsteden en wonderen van de Waterwereld!

Lezen op eigen risico, want na het lezen van dit verhaal zou je wel eens heel erg jaloers kunnen worden…
Maar, we zullen beginnen bij het einde van het vorige verhaal (‘Argentina muy bueno’ ). Dat was natuurlijk Puerto Iguazu en de enorme watervallen. Eerlijk gezegd dachten we dat dit toch wel het hoogtepunt van onze Zuid-Amerika reis zou zijn, maar niets is minder waar…

Na het prachtige en warme Iguazu besloten we naar koude en natte Uruguay te reizen. (logisch toch ;)) Zo gezegd, zo gedaan en na ongeveer 1000 kilometer en 500 politiecontroles later (waarbij we meer dan de helft van de rit als enige in de bus zaten) kwamen we vlak voor de grens van Uruguay aan. Om 6:00 uur ’s ochtends werden we de bus uitgegooid en daar stonden we dan langs de snelweg in ‘the middle of nowhere’. Heel toevallig stond er een taxi die ons wel wilde meenemen. We moesten alleen wel samen met een vrouw en baby de taxi delen. Eerlijk gezegd denken we dat wij gewoon de hele taxirit betaalde en dat zij gratis mee mocht rijden, maargoed we hadden geen andere keus.
Het plaatsje waar we aankwamen kende wij niet en de taxichauffeur vertelde dat de eerste bus naar Uruguay pas om 12:00 ’s middags zou vertrekken. Maar natuurlijk wilde hij ons wel even brengen. Dit aanbod hebben we maar geaccepteerd, want 5 uur wachten op een bus in een dorp waar niks te doen is schiet ook niet echt op! Uiteindelijk na 1,5 uur in de taxi zaten we dan in Uruguay. In Salto om precies te zijn. Het weer was z’n 20 graden kouder dan in Iguazu, het regende de hele dag en de mensen waren allemaal chagrijnig. We baalden natuurlijk meteen dat we Iguazu verlaten hadden. Na de hele dag bijgeslapen te hebben van weer een slaaploze busrit besloten we de volgende dag naar de hot-springs te gaan. Hier is Salto het meest bekend om. Het was inderdaad heerlijk! Grote zwembaden (hele waterparken) van natuurlijke warmwaterbronnen waar je voor nog geen 3 dollar de hele dag in kan liggen. Na deze ervaring begonnen we ons weer helemaal happy te voelen en zijn we naar de (gratis) dierentuin gegaan. Hier verwachtte we eigenlijk alleen maar locale dieren te zien (lama’s en vicunas) maar dat viel reuze mee. Natuurlijk vonden we het hier ook een beetje zielig zoals de meeste dierentuinen, maar wel leuk om weer eens beren en leeuwen te zien :D. De volgende dag hebben we Salto verlaten en zijn we per direct naar de hoofdstad ‘Montevideo’ gegaan.

Montevideo ligt aan de zee en is een grote maar heel rustige stad. We vonden een heel leuk hostel vlak aan het water (wel vol met oude loepen :S). Vanuit daar zijn we aan onze uitstapjes begonnen. De eerste dag zijn we naar de ‘Sunday Market’ geweest. Dit is een enorme markt midden in de stad en ze verkopen er echt van alles. Van kaas en olijven (jammie.. :)) tot oud ijzer en rotzooi die je niet aan je grootste vijand zou geven. Toch hadden ze ook handige dingetjes, zoals onze nieuwe oorwarmers (zie de foto’s, erg charmant).
De tweede dag zijn we naar Punta del Este geweest. In de zomer is dit een van de belangrijkste badplaatsen van Uruguay en Buenos Aires. Het is dan net Scheveningen, maar dan mooier! Alleen in de winter (zoals nu) is er niemand te vinden. Het enige wat we hier vonden waren enorme zeeleeuwen. Deze lagen bij de vissersboten en een schipper was ze vis aan het voeren. Gelukkig mochten wij ze ook wel even een visje geven en dat was erg leuk. Verder hebben we heerlijk langs het strand gelopen en goed uitgekeken naar walvissen, maar helaas hebben we die niet gezien.. ’S avonds kregen we nog een heel leuk privé concertje van een van de jongens die in het hostel werkt en een meisje dat een geweldige stem heeft alleen niet zo goed Engels kan (zingen). Ze oefenen samen om later ergens voor het echie te mogen spelen.
Op onze laatste dag in Montevideo besloten we lekker te gaan fietsen, zodat we nog wat van de stad en de kust konden zien. Dit was gelukkig ook de mooiste dag en na een heel eind fietsen kwamen we een perfect visrestaurantje tegen waar we heerlijke kibbeling hebben gegeten :D Het was de perfecte afsluiter van Uruguay en na onze laatste avond in het hostel zijn we de volgende dag met de bus en daarna met de boot naar Buenos Aires gereisd.

Buenos Aires is natuurlijk de hoofdstad van Argentinië, maar ook de stad van de tango. (Overal op straat dansen ze de tango en zie je andere straatartiesten, zoals kunstenaars en ‘human statues’). Na wat zoeken eindigen we in het hostel waar de Amsterdammers van Iguazu ook verblijven. Het is gelijk een gezellige boel en we gaan natuurlijk heerlijk uit eten. Ook borrelen we weer tot in de late uurtjes. :D De volgende dag slapen we lekker uit en besluiten we uiteindelijk naar Pallermo te gaan. Dit is een deel van de stad waar het heel rustig is. We hebben lekker op het terras gezeten met een biertje en vervolgens zijn we naar een parkje gegaan waar we heerlijk van de zon hebben genoten. Eenmaal terug bij ons hostel, wat zich midden in het centrum van de stad bevind, gingen we uit eten in een tango restaurant. Hier kregen we tijdens het lekkere eten een complete show. Het begon met een muzikaal optreden wat later gepaard ging met een zanger. Uiteindelijk komen er ook nog twee tangoparen bij die recht voor onze tafel meerdere malen de tango dansen. Het was echt een perfecte avond, heerlijk eten en goed gezelschap, gewoon super! Maar de volgende dag werd nog beter, want Leonardo (die we in Tilcara, Jujuy ontmoet hadden) had voetbalkaartjes geregeld voor de wedstrijd River tegen Independiente. Hij is een grote River fan en River is naast Boca de grootste voetbalclub van Buenos Aires en eigenlijk wel van Argentinië. (de meeste toeristen gaan vaak naar een wedstrijd van Boca, omdat die bekend is vanwege Maradonna) Eenmaal in het stadion aangekomen is het compleet afgeladen. We zitten ergens op een trap, maar hebben een perfect uitzicht. Schuin tegenover ons zit de harde kern van River. Zij maken de dienst uit bij River en zij maken er altijd een echt feest van. Een complete fanfare komt erbij staan en de hele wedstrijd lang is er muziek en zijn er liederen. De Nummers gaan vooral over de club Boca, want River en Boca zijn echt rivalen (Feyenoord-Ajax maar dan 100 keer erger) De wedstrijd eindigt met 3-2 voor River, dus iedereen is blij en wij kunnen veilig weg ;). We hebben wel geluk gehad met het zien van 5 doelpunten! We moeten wel even wachten met het stadion verlaten, want het stadion is geheel afgesloten totdat de tegenpartij vertrokken is. ’s Avonds wordt er nog wat gegeten en gedronken en de dag erna wordt het besluit genomen om verder te reizen. Joris en Naima hebben nog een week voordat zij naar Australië reizen, maar Cindy moet de volgende dag naar huis (haar vakantie zit er helaas op).Het was weer heel gezellig, dus we vinden het jammer om afscheid te nemen van Cindy. Joris en Naima besluiten uiteindelijk om met ons mee te reizen naar de volgende bestemming. Wij hadden onze zinnen al heel lang gezet op Puerto Piramides in het Noordelijke puntje van Patagonie. Het is een rit van bijna 20 uur en we hopen hier walvissen te spotten. Of dit gaat lukken wisten we niet zeker, omdat we in Uruguay ook al teleurgesteld waren.

Toch gaan we met z’n vieren richting Patagonie en de volgende dag zitten we in een lokaal busje richting het kleine plaatsje Puerto Piramides. We kijken door het raam naar de zee en Angelle denkt dat ze iets van een walvis in de verte ziet. Hugo kijkt met haar mee en ziet inderdaad ook iets zwarts, maar het is nog te ver weg om te zeggen wat het is. Ook leek het ons veel te snel om nu al een walvis te zien en we zagen ze ook al meteen op meerdere plekken. We rijden verder en komen na 1,5 uur aan in Puerto Piramides. Terwijl we op zoek zijn naar een hostelletje zien we toch duidelijk allerlei zwarte gestaltes in het water en als we dichter naar het strand lopen zien we overal walvissen om ons heen!! :D We staan stomverbaasd. In de bus horen we Joris nog zeggen dat ie echt onwijs blij zou zijn als we vanuit een bootje op afstand een walvis zouden kunnen spotten. Maar nu staan we op het strand en we kunnen ze nu al super goed zien! Ze springen ook af en toe uit het water, of klapperen met hun staart. Geweldig!! We vinden een prima hostel met twee mooie grote 2-persoons kamers. De eigenaar ‘Moby’ is op het eerste opzicht een beetje een eigenaardige man. Hij is constant weg en blijkbaar kent iedereen in het kleine dorpje hem. Wij gooien onze spullen in de kamer en gaan meteen weer naar het strand. Onze camera’s draaien overuren. Hier zijn Angelle en Hugo al jaren naar op zoek. Tijdens de cruises hadden we kansen om walvissen te zien maar dit was nooit gelukt en in Uruguay was ook al niks te vinden, maar hier zie we ze overal om ons heen. Een droom die uitkomt.! We blijven hier de rest van de dag en beklimmen de rotsen om ze nog dichterbij te kunnen zien.

juni t/m december is hier het walvissen seizoen, De moeders komen hier om te bevallen of om juist zwanger te worden. Ze zoeken de baai op zodat ze veilig zijn. Vooral in de maanden september en oktober vind je hier moeders met haar jongen en vrouwtjes met mannetjes om te paren. 1 Vrouwtje is dan vaak met minstens 3 mannetjes tegelijk. Vandaar dat we zoveel walvissen zagen. Deze walvissen (Southern Right Whales) zijn zwanger voor een jaar, dus dat komt precies goed uit, want dan zijn ze weer terug in de baai om te baren.

’S Avonds tijdens het (heerlijke) eten hebben we het alleen maar over de walvissen en we willen ze nog dichterbij kunnen zien. We besluiten om de volgende dag een boottochtje te doen. Dit kan alleen in Puerto Piramides en daarom zijn we ook hierheen gegaan. Zo gezegd, zo gedaan. Moby overhoord ons nog even en werpt ons een briefje toe. Hij zegt dat als we dit laten zien bij het tourbureautje we wel wat korting krijgen! Prima! J en een paar uur later zitten we in een bootje op het water. Het fijne is dat als je een boottripje in Piramides boekt het veel rustiger is dan vanuit andere plekken. De andere plekken vullen namelijk een complete touringbus en die gaan met z’n allen in een klein bootje. Wij zaten met z’n achten in een bootje :D. De walvissen zwommen echt overal om ons heen. Sommige springen af en toe uit het water, andere klappen hun staart op het water. Maar het mooiste is toch wel wanneer een ‘tiener’ walvis ons komt bekijken. (tiener walvissen horen eigenlijk nergens bij, ze hebben geen moeder meer en zijn te jong voor een paringsgroep, dus ze vervelen zich.) Deze tiener walvis is een soort van albino walvis, want hij is helemaal wit/ grijs. Hij zwemt op de boot af, kijkt nog eens omhoog en zwemt dan onder de boot door. Aan de andere kant van de boot stoot hij met z’n rug nog even tegen de onderkant van de boot aan terwijl zijn staart nog aan de andere kant van het bootje te zien is. Zo dichtbij is hij dus. Ik denk dat ie ongeveer 12 meter lang was. Na 2 uur varen en constante walvismomenten gaan we weer terug naar de kant. Nog een onvergetelijke dag met de walvissen! We besluiten die avond bij Moby te gaan eten en hij maakt de heerlijkste gerechten voor ons klaar. Als we met hem aan de praat raken blijkt hij echt een ‘legende’ te zijn. Hij heeft heel zijn leven geklommen. Elke extreme berg of gletsjer op deze wereld heeft hij wel beklommen en overwonnen. Hij staat ook in een aantal magazines. Ook staat zijn restaurant vol met spullen die te maken hebben met zijn leven. Het is een soort van museum en alles heeft een groots verhaal. Hij heeft ook een boel duikspullen staan en als wij hierna vragen verteld hij dat hij vroeger veel dook rondom Puerto Piramides en daarbij dus ook walvissen tegenkwam. Wij kijken elkaar aan en alle vier vragen we bijna in koor of het ook voor ons mogelijk zou zijn om zoiets te doen. Want we willen meer :D En Moby zou Moby niet zijn als hij niet weer een adresje had. Vroeger had hij zelf ook een duikschool, dus binnen een minuut verteld hij dat de volgende ochtend een vrouwtje langskomt om met ons te praten over de mogelijkheden.Duiken met walvissen mag officieel niet, dus het wordt nog spannend.
De volgende ochtend zitten we gespannen te wachten en als het vrouwtje eenmaal arriveert kont het erop neer dat duiken eigenlijk niet de beste optie is. Wij kijken haar teleurgesteld aan en we hebben de hoop al bijna opgegeven als ze ons verteld dat snorkelen eigenlijk veel beter is :D We praten over de opties en uiteindelijk kunnen wij vieren met haar en haar vriend mee op een bootje om te snorkelen met walvissen en later nog met zeeleeuwen!!!! We praten nog even een flink bedrag eraf, waarschijnlijk omdat Moby met haar had gepraat. En diezelfde middag gaan we nog! Tijdens de lunch heeft iedereen de zenuwen er goed inzitten, want die beesten zijn toch wel 16 meter groot en met al die kleintjes erbij moet je toch echt niet tussen moeder en jong terecht komen. De mama’s vinden dat niet zo leuk.. Verder zijn walvissen de meest vreedzame beesten op aarde!
Om 4 uur zouden we gaan, maar helaas komen ze te laat opdagen en gaan we pas om kwart voor 5 waardoor onze snorkelactie met de zeeleeuwen in het water valt, beetje jammer! Maar uiteindelijk als we onszelf in onze wetsuits en bepakking hebben gehesen kunnen we gaan. Het water is maar 10 graden, dus freezing cold (want komt rechtstreeks van Antarctica) en de zon schijnt ook al niet, dus het wordt wel afzien, maar het wordt het allemaal waard!
Nadat we buiten de baai zijn gevaren komen we een walvis tegen met jong. We wachten even of de moeder blijft hangen, maar helaas zwemt ze weg. Wij denken op dat moment nog dat het waarschijnlijk veel moeilijker wordt dan we in eerste instantie dachten. Maar dan opeens zwemt er een mannetje van 16 meter voor ons langs en de snorkelinstructrice zegt dat we erin moeten. Dit is echt wel even een heel spannend moment. We springen in het water en komen meteen in aanraking met het enorme koude water. Ook is het water ruig en minder helder dan we hoopten, dus we moeten meteen heel dicht in de buurt van de walvis zien te komen en dat is wel even spannend. We zwemmen als dolle in de rondte maar geen walvis te zien onder water. Uiteindelijk zien we hoe de walvis van ons wegzwemt. Zodra we besluiten terug naar de boot te zwemmen en een andere spot op te zoeken kijkt Hugo nog even een keertje onder water en slaat een soort kreet door zijn snorkel. Vervolgens roept hij dat er iets onder ons zit en we kijken allemaal omlaag. Daar zwemt een enorme walvis recht onder onze voeten langs. Onze harten zitten ergens in onze keel of misschien nog wel hoger.. We zien hoe de walvis langzaam wegzwemt, YES onze eerste mens/ walvis ontmoeting!! Vervolgens zien we om ons heen nog wel in de verte wat water omhoog spuiten en staarten neerklappen, maar niks meer in de buurt. We gaan terug naar het bootje en op zoek naar een nieuwe locatie.
We zitten allemaal nog tegen elkaar aan te schreeuwen van enthousiasme wanneer het snorkelvrouwtje alweer op de rand van de boot zit. We kijken naar het water en daar ligt onze volgende walvis al op ons te wachten. Weer springen we er allemaal in en iedereen ziet meteen de walvissen onder ons. We bevinden ons midden in een paringsritueel. We moeten van het snorkelvrouwtje goed bij elkaar blijven en niet al te dichtbij komen, want ze zijn aan het sex-en. Angelle zat hier recht boven en zag de actie wel van heel dichtbij! Gewoon recht onder en naast ons zijn drie mannetjes bezig met een vrouwtje en wij drijven er gewoon omheen. Hugo probeert het allemaal vast te leggen met zijn onderwatercamera, maar het is heel lastig. Met je eigen ogen zie je het beter dan op de filmpjes. Toch kun je zien hoe een mannetje naar boven komt gezwommen op slechts een meter afstand van ons en hoe hij naar adem hapt boven water. Vervolgens gaat hij weer terug onder water en zwemt hij weg. Later zijn ze allemaal verdwenen en iedereen heeft wel iets anders gezien, omdat er zoveel gaande was. Het snorkelvrouwtje verteld ons ondertussen dat dit iets heel speciaals is en dat maar weinig mensen dit ooit hebben meegemaakt zoals wij dat zojuist hebben meegemaakt. Eigenlijk is het ook best gevaarlijk (zegt ze achteraf) dus zelfs voor haar was dit de eerste keer! We hebben niet eens de tijd om dat te laten doordringen want Hugo kijkt weer eens onder water en je raad het al… er zit er weer een onder ons. Ook boven water zie je nog wat actie van de groep mannetjes die stoer aan het doen zijn. Dan gaan we weer terug naar de boot en gaan we nog een plek opzoeken.
We zien een vrouwtje met een jong en we moeten snel zijn. Hugo springt in het water en zit praktisch met zijn hoofd in de staart van het jong. Hij roept nog of iemand zijn camera kan meenemen, maar eer die die heeft zijn ze al te ver weg. We blijven nog even in het water en net als we het op willen geven omdat het ZO koud begint te worden ziet Joris nog een walvis onder ons. Dit is onze laatste walvis en hij wuift ons nog even gedag met zijn enorme staart. Wat een prachtig einde.
Eenmaal terug in de boot praten we over alle ervaringen en het snorkelvrouwtje is minstens zo enthousiast al wij. Ze zei dat dit het meest indrukwekkende tochtje ooit is geweest. (ze gebeuren ook bijna nooit, dus bedankt Moby) We moesten nog wel even 45 minuten in harde koude wind terug naar de kust en bijna bevroren kwamen we terug in ons hostel. Het was een prachtige ervaring met de nodige spanning. Het ‘engst’ is als je rechtboven een walvis zit (wat zo’n 20 keer gebeurd is), want je weet nooit wanneer hij/zij besloot naar boven te zwemmen, met de staart te zwiepen of een sprongetje te maken. En als je een staartslag van 40 tot 60 ton tegen je aan krijgt, ben je niet al te blij.
’s Avonds en na een heerlijk warme douche hebben we bij Moby gegeten en hem de filmpjes en foto’s laten zien. Ook hij was duidelijk onder de indruk van wat we hadden meegemaakt. Daarna zijn we vroeg naar bed gegaan, want iedereen was kapot na deze bijzondere dag en hebben we heerlijk gedroomd over de walvissen :D

Toen we de volgende dag heerlijk laat wakker waren geworden zijn we na het ontbijt 5 kilometer gaan lopen naar een punt waar we een kolonie zeeleeuwen hebben bezichtigd. Helaas konden we niet al te dichtbij komen, maar het was toch leuk om te zien. De route terug probeerden we nog een eigen pad te creëren lang de zee, maar we kwamen vast te zitten en moesten toch over de weg terug..
De laatste dag heeft Moby ons een auto geleend en in de ochtend de mooiste plekjes van Peninsula Valdes (het gebied waar we waren in Patagonie) laten zien. Het maakt niet uit waar je komt hier, als je in de buurt van de zee bent zie je meteen minstens een handjevol walvissen!
In de middag kregen we een heerlijk uitgebreide barbecue. Hugo had hier een keer iets over laten vallen en dat was hij blijkbaar niet vergeten! Geweldig!
Daarna mochten we de auto op eigen houtje meenemen en zijn we in 4 uur langs de kust gereden en hebben we walvissen en zeeleeuwen gezien. We hebben ’s avonds met z’n vieren lekker gegeten en de week nog eens doorgenomen. We herinneren Joris die de eerste dag nog zei dat hij onwijs blij zou zijn met een walvis in de verte vanuit een bootje. En nu hebben we gesnorkelt met walvissen en zijn we letterlijk oog in oog met ze gekomen. Een week om nooit meer te vergeten, dat is zeker!!!!

Helaas moesten we de volgende dag afscheid van elkaar nemen. Joris en Naima gaan terug naar Buenos Aires om de volgende dag naar Australië te vliegen en wij gaan naar Bariloche ( andere kant van Patagonie, vlakbij de grens van Chili). Waar we gisteren aan zijn gekomen. En wij kunnen nu alweer zeggen dat dit ook een prachtig gebied is, maar dat vertellen we weer een andere keer.

Vanuit prachtig besneeuwd Bariloche zeggen wij adios!

Foto’s zijn te vinden op:
http://picasaweb.google.nl/hugoenangelle

(ook staat er een nieuw filmpje op van het vorige verhaal, Argentina Muy Bueno)